Για φέτος επιλέχτηκε ο Μαραθώνιος
του Μιλάνου για την Άνοιξη. Οι επιλογές ήταν πολλές αλλά βόλεψε καθώς ήταν την
ημέρα του Ορθόδοξου Πάσχα και έτσι είχαμε περισσότερες μέρες στην διάθεσή μας.
Φτάσαμε στο Μιλάνο με αεροπλάνο,
ο πιο οικονομικός τρόπος για να πας από το Μιλάνο στο κέντρο είναι με λεωφορεία
που αναχωρούν κάθε ένα τέταρτο από το αεροδρόμιο. Η τιμή του εισιτηρίου είναι
15 ευρώ με επιστροφή. Το ταξί από το αεροδρόμιο μέχρι το Μιλάνο κοστίζει 90
ευρώ! Το λεωφορείο σε πάει στον κεντρικό σταθμό των τρένων του Μιλάνου. Από
εκεί μπορείς να πάρεις μετρό.
Τα ξενοδοχεία στο Μιλάνο είναι
πανάκριβα. Ένα δωμάτιο που στην Αθήνα μπορεί να το πληρώνεις 70 ευρώ στο Μιλάνο
δεν πέφτει κάτω από 200. Εμείς επειδή είμαστε 6 άτομα και η 7 μηνών κόρη μου κλείσαμε
ένα σπίτι με 150 ευρώ περίπου η βραδιά και μας ήρθε πολύ οικονομικά. Καλό είναι
να βρεις ξενοδοχείο όχι κοντά στο κέντρο
που να έχει κοντά στάση του μετρό.
Το Μιλάνο σαν πόλη είναι πολύ
ωραίο, αλλά μια μέρα για να το γυρίσεις αρκεί. Άντε άλλη μια για ψώνια. Εκεί
που πρέπει να πας οπωσδήποτε είναι στην λίμνη του Como που είναι
35 χιλιόμετρα από το Μιλάνο και στο Lugano που
είναι στην νότια Ελβετία άλλα 40 χιλιόμετρα από το Como. Μπορείς να πας με τρένο ή με
αυτοκίνητο.
Στο αγώνα τώρα..
Το Μιλάνο δεν είχε ιδέα για τον
Μαραθώνιο.. Ούτε μια αφίσα του αγώνα όπως αυτές που γέμιζαν την πόλη στην Ρώμη και την Αθήνα. Την Παρασκευή πήγαμε στην
έκθεση του Μαραθωνίου. Μπήκα με μια όρεξη να κάτσω να χαζέψω 1-2 ώρες αλλά το
πολύ σε 5 λεπτά ήμουν στην άλλη άκρη. Εκεί μας είπαν ότι θα έχει 13.000 αθλητές
και μου φάνηκε παράξενο αφού είχα δει ότι το 2011 ήταν μόλις 4.000. Το τσιπάκι
του αγώνα είναι πάνω στο νούμερο και μας έδωσαν και μια συνθετική μπλούζα mizuno.
Η Κυριακή έφτασε. Στον αγώνα
τρέξαμε εγώ η γυναίκα μου και η Καίτη. Η μέρα όπως είχαμε υπολογίσει ήταν
βροχερή…
Είχα την φοβερή ιδέα να πάμε στην
εκκίνηση η οποία είναι αρκετά έξω από το Μιλάνο(fiera Milano) , με το αυτοκίνητο που είχαμε νοικιάσει και
όχι με το μετρό το οποίο φτάνει πολύ κοντά στην εκκίνηση. … Τελικά χάσαμε το δρόμο
και παραλίγο να χάσουμε και την εκκίνηση… Φτάσαμε… οι αθλητές είχαν στηθεί ήδη
στην εκκίνηση η οποία ήταν σε blocks.
Το παράξενο ήταν ότι δεν ήταν 13.000 δρομείς… ήταν το πολύ 5000. Σκέφτηκα .. μάλλον
δεν ήρθαν λόγο της βροχής…
Η εκκίνηση δόθηκε! Πέταξα τη
σακούλα που μας είχαν δώσει για την βροχή και σε λίγα λεπτά είχα γίνει
μούσκεμα.. η βροχή δεν ήταν δυνατή αλλά ήταν ασταμάτητη.. δεν σταμάτησε ούτε
ένα δευτερόλεπτο μέχρι τον τερματισμό και δεν με άφησε να απολαύσω την όμορφη
διαδρομή. Όπως είπα ο αγώνας ξεκίνησε έξω από το Μιλάνο οπότε οι εικόνες στα
πρώτα χιλιόμετρα ήταν εικόνες φύσης και όχι πόλης. Η βρόχα συνέχιζε και εγώ
ξεκίνησα να κουράζομαι και σωματικά και ψυχολογικά από πολύ νωρίς, έκανα τη βλακεία
και έφαγα τελευταία φορά 4 το μεσημέρι της προηγούμενης , το βράδυ κοιμήθηκα
μόνο 2 ώρες οπότε το όνειρο του ατομικού ρεκόρ άρχισε να εξαφανίζεται. Το
ωραιότερο θέαμα ήταν η αψίδα του ημιμαραθωνίου η οποία εντελώς τυχαία ήταν σε
ένα σημείο του δρόμου που είχε πάνω από 15 εκατοστά νερού από την μια μέχρι την
άλλη μεριά… και αφού το χαλί της χρονομέτρησης ήταν μέσα στο νερό δεν μπορούσες
να πας από το πεζοδρόμιο και αναγκαστικά βουτούσες τα πόδια σου μέχρι τον
αστράγαλο..
Στα 10 χιλιόμετρα είδα πολλούς
δρομείς να είναι στην άκρη του δρόμου… Τι έγινε? Κουράστηκαν όλοι αυτοί μαζί?? Αλλά
δεν ήταν βρεγμένοι και καθόλου κουρασμένοι… μάλλον κανένα παράλληλο αγώνα θα
έχουν είπα… μετά από λίγα χιλιόμετρα πέρασε κάποιος ακριβώς δίπλα μου σφαίρα
και τρόμαξα !! Μπορεί να πήγαινε και με 3:00 λέπτα το χιλιόμετρο.. μέτα από
λίγο και άλλος και άλλος και κρατούσαν μια σκυτάλη… λύθηκε το μυστήριο των
13.000 δρομέων ! οι 8.000 είναι δρομείς που έτρεξαν μόνο τα 10.500 μέτρα. Όσο περνούσε
η ώρα όλο και πιο πολλοί ‘’γρήγοροι’’ δρομείς περνούσαν από δίπλα μου… Δεν ήταν
απλά ενοχλητικό αλλά εκνευριστικό ενώ έχεις κάνει 30χιλιόμετρα και είσαι
έτοιμος να καταρρεύσεις να περνάει κάποιος από δίπλα σου με την διπλάσια
ταχύτητα και αρκετές φορές να σε σπρώχνει. Τα κορίτσια που ήταν πιο πίσω μου είπαν ότι τα πράγματα ήταν χειρότερα… όταν έφταναν στο
σημείο που είναι να γίνει η αλλαγή σκυτάλης αυτοί που περίμεναν είχαν κλείσει
το δρόμο…
Η πόλη σε πολλά μέρη έχει πλακόστρωτο
που για να πω την αλήθεια δεν είναι και τόσο ενοχλητικό… Το καλό είναι βέβαια
ότι η διαδρομή είναι σχεδόν επίπεδη. Ο αγώνας περνάει από τα πιο κεντρικά
σημεία του Μιλάνου αλλά εγώ δεν μπορώ να κάνω τουρισμό γιατί η εξάντληση μου
έχει φτάσει στο αποκορύφωμα μετά τα 30 χιλιόμετρα, πεινούσα απίστευτα! . Κούτσα
κούτσα φτάνω στον τερματισμό και παίρνω ένα σακουλάκι που έδιναν με ένα πολύ
νόστιμο τσουρέκι ισοτονικο και νερό… επιστρέφω πάλι πίσω παίρνω άλλο ένα… και
ξανά το ίδιο… 5 έφαγα! Άρχισα να τρέμω !!! πήρα τα πράγματα μου που είναι πολύ
κοντά ευτυχώς και μπήκα μέσα σε ένα αντίσκηνο που άλλαζαν στο οποίο έκανε πολύ
ζέστη και πολύ μπόχα! Έκατσα 5 λεπτά ακίνητος για να ζεσταθώ και άρχισα να
αλλάζω … Μετά από λίγο μίλησα στο τηλέφωνο με το Γιάννη και μου είπε ότι η
Γυναίκα μου εγκατέλειψε στο 28 γιατί την έπιασε ένας πόνος στο γόνατο… που
τελικά ήταν μηνίσκος. Μετά από λίγο τερμάτισε και η Καίτη της οποίας ήταν ο
πρώτος Μαραθώνιος.
Τελικά ο μαραθώνιος αυτός θα
μείνει ως μια κακή ανάμνηση κυρίως για τη βροχή και την σκυταλοδρομία. Το
παράπονο μου είναι ότι δεν είδα την κόρη μου στον τερματισμό το οποίο ήταν
αδύνατον λόγο της βροχής.
Επόμενος Μαραθώνιος Φλωρεντία……
