Πριν ένα μήνα πήρα μέρος στο Μαραθώνιο της Νεας Υόρκης.. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τηνεμπειρία μου και κυρίως μέσα από το παρακάτω κείμενο να βοηθούν όσοι θέλουν να συμμετάσχουν και αυτοί ίσως στον καλύτερο Μαραθώνιο. Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω αν ο Μαραθώνιος αυτός είναι ένα αθλητικό γεγονός , μια γιορτή για τους κατοίκους της Ν.Υ. , μια φιλανθρωπία, ή ένας τρόπος για να γεμίσει τουρίστες η ΝΥ? Μάλλον είναι όλα αυτά και πολλά περισσότερα.
Όλα ξεκίνησαν την το Μάρτιο όταν έψαχνα ένα Μαραθώνιο για το Φθινόπωρο στο Εξωτερικό. Ήταν η εποχή που άνοιγε και το σύστημα για δηλώσεις συμμετοχών ( φέτος έχει ανοίξει από την επόμενη του αγώνα) . ψάχνοντας λίγο είδα ότι οι πιθανότητες ήταν λίγες καθώς οι δηλώσεις συμμετοχών ξεπερνούσαν τις 150.000 ενώ μετά από κλήρωση επιλέγονται 42.000. Μπορείς να σιγουρέψεις τη συμμετοχή τρέχοντας για φιλανθρωπικό σκοπό για κάποια ιδρύματα που σου υποδεικνύουν οι ίδιοι . Από ότι κατάλαβα πρέπει να μαζέψεις 3000 δολάρια μια βδομάδα πριν το Μαραθώνιο. Οπότε φανταστείτε πόσα χρήματα μαζεύονται εφόσον για φιλανθρωπικό σκοπό τρέχουν χιλιάδες δρομείς. Αν δεν τρέξεις για φιλανθρωπικό σκοπό η συμμετοχή κοστίζει 230 δολάρια (περίπου 170 ευρώ), και το κακό είναι ότι αν κληρωθείς δεν τα παίρνεις πίσω τα χρήματα , το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ακυρώσεις τη συμμετοχή μέχρι και τις τελευταίες μέρες πριν τον αγώνα και να την σιγουρέψεις για τον επόμενο χρόνο..
Το Μάιο έγινε η κλήρωση, δύο διαφορετικές κληρώσεις , μια για τους Αμερικάνους και μια για τους υπόλοιπους. Μου έρχεται λοιπόν ένα e-mail με ένα τεράστιο Congratulation! Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα συνειδητοποιήσει τι είχα κάνει.. δεν πίστευα και πολύ στην τύχη μου.. και ούτε είχα φανταστεί ποτέ ότι θα κάνω ένα τόσο μακρινό ταξίδι. Με τη δικαιολογία ότι δεν πρέπει να χάσω τα χρήματα της συμμετοχής άρχισα να οργανώνω το ταξίδι… Το πρώτο που έκανα ήταν να ψάξω εισιτήρια.. Η μόνη εταιρία που έχει απευθείας πτήση πια από Αθήνα-ΝΥ είναι η DELTA. Μπαίνοντας στο site καθημερινά είδα ότι τα εισιτήρια κυμαίνονται από 630-750 ευρώ… ένα πρωί βλέπω 320 ευρώ με επιστροφή και το κλείνω αμέσως!! Γιαυτό μην βιαστείτε να κλείσετε εισιτήριο…Τα ξενοδοχεία στο Manhattan είναι λίγο ακριβά 250+ δολάρια η βραδιά αλλά βρίσκεις και με 100 δολάρια σε άλλες περιοχές.
Ο καιρός πέρασε γρήγορα και ήρθε η ώρα του ταξιδιού… 10 ώρες μέσα στο αεροπλάνο είναι πολλές .. αλλά το περιμέναμε να είναι χειρότερο… Το βασικό είναι να κανονίσετε το ταξίδι αρκετές μέρες πριν τον αγώνα γιατί λόγω του jet lag ο οργανισμός ‘’τρελαίνεται’’ και καθυστερεί τουλάχιστον μια βδομάδα να προσαρμοστεί. Εμείς φτάσαμε Τετάρτη και μέχρι να φύγουμε την επόμενη Τετάρτη , νυστάζαμε από της 8 και ξυπνούσαμε 5-7 το πρωί!
Φτάσαμε στη Νέα Υόρκη ! Μια πανέμορφη πόλη που φυσικά δε φτάνει μια εβδομάδα για να την γνωρίσεις. Το κακό είναι ότι χρειάζεται ξεκούραση λόγω του αγώνα αλλά μια τέτοια πόλη δεν σε αφήνει να ξεκουραστείς.. πολλές ώρες περπάτημα και ορθοστασία.. ευτυχώς που έχουν καλό metro. Από τα τόσα πράγματα που έκανα είχα ξεχάσει μέχρι το Σάββατο το βράδυ ποιος ήταν ο βασικός λόγος που πήγα στην ΝΥ. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι εκεί οι άνθρωποι τρέχουν παντού… ‘όπου και να πας βλέπεις δρομείς… ήταν αυξημένοι βέβαια λόγο του μαραθωνίου αλλά μας είπα ότι όλο το χρόνο είναι έτσι.. στο central park είδα εκατοντάδες δρομείς! Είναι ο παράδεισος των δρομέων ειδικά το σαββατοκύριακο που το κλείνουν για τα αυτοκίνητα.. Από την πρώτη μέρα συναντούσαμε παντού δρομείς που είχαν έρθει από κάθε γωνιά του πλανήτη.. τους καταλάβαινες από τα παπούτσια :) … μου έκανε εντύπωση ο μεγάλος αριθμός Ιταλών.. που μετά τον αγώνα άκουσα ότι ήταν 3500!! Δεύτεροι ερχόταν οι Γάλλοι… Μου έκανε εντύπωση που όλοι οι ντόπιοι ήξεραν για το Μαραθώνιο… Όποτε έλεγα ότι ήρθα για το Μαραθώνιο μου έλεγαν καλή επιτυχία και ότι θα είναι και αυτοί εκεί να με δουν… τα κανάλια είχαν αναλυτικά ρεπορτάζ όλες της μέρες και οι εφημερίδες αναλυτικά άρθρα.. Ο σύλλογος δρομέων της ΝΥ που ήταν διοργανωτής είχε γεμίσει την πόλη αφίσες και ενημέρωνε για της ώρες που θα είναι κλειστοί οι δρόμοι και είχε και τηλεφωνική γραμμή για να ενημερώνει τους οδηγούς για το ποιοι είναι οι πιο σύντομοι παρακαμπτήριοι δρόμοι.. ¨όλοι τη βδομάδα είχε πολλά events και άλλους αγώνες δρόμου τους οποίους δεν παρακολούθησα γιατί έπρεπε να κάνω και τουρισμό…
Την Πέμπτη πήγα στην Έκθεση του Μαραθωνίου… τεράστια όπως αναμενόταν και το μεγαλύτερο της μέρος ήταν ένα μεγάλο κατάστημα της Asics με ότι έχει σχέση με το τρέξιμο και σχεδόν όλα σχεδιασμένα για το Μαραθώνιο της ΝΥ. Μου έκανε εντύπωση που οι κάλτσες έγραφαν MADE IN GREECE.! Στην έκθεση σου έδιναν και τα εισιτήρια για το Barilla pasta party τα οποία τα είχα αγοράσει από το site του μαραθωνίου 15 δολάρια το άτομο.
Το Σαββάτο το απόγευμα πήγα στο Pasta party… όταν τα αγοράζεις επιλέγεις τι ώρα θέλεις να πας αλλά δεν το ελέγχουν καθόλου.. οπότε μην αγχοθήτε αν αργήσετε.. καλό είναι βέβαια να πάτε κατά τις 5 που πάνε οι πρώτοι για να αποφύγετε το συνωστισμό.. Το pasta party έγινε σε μια τεράστια ταβέρνα στο central park… είχε 3 διαφορετικές μακαρονάδες πολύ νόστιμες και κυρίως ελαφριές.. εννοείται ότι γέμισα 2 φορές…
Το πρωί της Κυριακής έφτασε!! Υπάρχουν 2 τρόποι για να πας στην εκκίνηση του αγώνα ένας είναι με λεωφορείο από το κέντρο της πόλης και ο άλλος με καράβι από την άκρη του Μανχάταν κοντά στην wall street . Στο νούμερο σου πάνω γράφει με ποιο τρόπο θα πας και τι ώρα.. εμένα έλεγε 6 με καράβι.. έχει από 5-8 κάθε μισή ώρα… 6 παρά ήμουν εκεί αλλά τελικά δεν υπήρχε έλεγχος οπότε μπορούσες να πάς ότι ώρα ήθελες.. περάσαμε στο Staten island με το καράβι και μετά με λεωφορείο κοντά στην εκκίνηση.. υπήρχε μια τεράστια ουρά μέχρι να μπούμε στο χώρο που ήταν συγκεντρωμένοι οι αθλητές..
Η εκκίνηση δίνεται 4 φορές. 9:40 για της γυναίκες επαγγελματίες και οι επόμενες 3 10:00 10:20 & 10:40… Η κάθε εκκίνηση χωρίζεται σε τρία κύματα.. δηλαδή 3 αφετηρίες.. οι αθλητές από τα 3 κύματα συναντιούνται μετά από μερικά χιλιόμετρα.. οπότε είναι σαν να δίνονται 10 διαφορετικές εκκινήσεις που οι 9 έχουν περίπου 5000 άτομα… Σαν 10 εκκινήσεις της Κλασικής. Οπότε ο χρόνος που βλέπεις στη διαδρομή δεν ισχύει για όλους αλλά για αυτούς που έφυγαν πρώτοι..
Στο χώρο που ήταν μαζεμένοι οι αθλητές είχαν πολλά κιόσκια με φαγητά και ποτά για πρωινό.. εγώ ήμουν εκεί 2,5 ώρες πριν την εκκίνηση οπότε ήταν ευκαιρία να φάω.. είχε κουλούρι power bars Gatorade ζεστό νερό, και ζεστό τσάι... το μεγάλο μου λάθος ήταν ότι δεν πήρα ζεστά ρούχα παρόλο που μας είχαν ενημερώσει φορούσα μόνο μια φόρμα… άλλοι κρατούσαν μάλλινα πολλοί και sleeping bang και κοιμόταν!! Εγώ 2,5 ώρες τουρτούριζα και πάλι καλά που είχαν στήσει τέντες και περιοριζόταν λίγο η υγρασία.. ήπια γύρω στο ένα λίτρο καυτό νερό… 10:00 ‘έφυγαν οι πρώτοι και από της φωνές τους πήραμε τα πάνω μας και ανέβηκε η ψυχολογία… κατευθύνθηκα στην εκκίνηση του δικού μου κύματος και ήμουν κάπου στη μέση..
Και το όπλο ακούγεται!! Περπατάω 20-30 δευτερόλεπτα μέχρι να περάσω από την εκκίνηση και ξεκινάω να τρέχω σιγά.. το κύμα μου πέρασε από το κάτω επίπεδο της γέφυρας. Ο ενθουσιασμός μεγάλος. Αλλά όσοι δεν είχαμε τρέξει ξανά στη ΝΥ δεν ξέραμε ότι αυτό δεν ήταν τίποτα… συνάντησα στην Εκκίνηση και 2 Έλληνες ένα από την Αθήνα και ένα ομογενή..
Όταν ήμασταν πάνω στη γέφυρα βλέπαμε 3 ελικόπτερα που κάληπταν τον αγώνα και πλοία μέσα στο ποτάμι να μετατρέπονται σε τεράστια σιντριβάνια…η θέα ήταν πολύ καλή, βλέπαμε από μακριά τους ουρανοξύστες του Μανχάταν.. όταν τελείωσε η γέφυρα συναντήσαμε τους πρώτους θεατές… ένιωσα όπως ένιωθα στον τερματισμό της κλασικής.. εκεί είδα και τους πρώτους Έλληνες θεατές..(φορούσα μπλούζα της Ελλάδας) ένας μου φώναξε ‘’ τρέχα μάγκα! Φάτους όλους! Δείξε τους τι θα πει Ελλάδα!!’’ συνάντησα πολλούς ομογενείς σε όλη τη διαδρομή , πολλοί με Ελληνικές σημαίες, πάντα με ενθάρρυναν και το βασικό είναι ότι το έκαναν στα Ελληνικά… όσο προχωρούσα ο κόσμος πλήθυνε … σε πολλά σημεία εν χωρούσαν στο πεζοδρόμιο και γέμιζαν το δρόμο… σε όλη τη διαδρομή άκουγα να ζητωκραυγάζουν “GREECE” !! KALIMERA!! BRAVO GREEK! I LOVE GREECE! ELLAS! Και κάποιος με είπε FIDIPIDI! Άνθρωποι από κάθε γωνιά του πλανήτη που νόμιζα ότι δεν ήξεραν καν ότι υπάρχει η Ελλάδα.. Ήταν από τις λίγες φορές στη ζωή μου που ένιωσα υπερήφανος που ήμουν Έλληνας, και η πρώτη φορά που ένιωθα τόσο πολύ Έλληνας.
Φυσικά με τέτοιο ενθουσιασμό καταλαβαίνετε ότι δεν μπορούσα να κρατήσω το ρυθμό που ήθελα.. έτρεχα και ένα λεπτό πιο γρήγορα από το ρυθμό μου.. όταν το καταλάβαινα έκοβα λίγο αλλά πάλι μετά από 10 δευτερόλεπτα ξεχνιόμουν… ήξερα ότι στο τέλος θα ζοριζόμουν αλλά δε με ένοιαζε καθόλου! Από τα πρώτα χιλιόμετρα κατάλαβα ότι δεν ήταν απλά ένα αθλητικό γεγονός αλλά μια γιορτή… δεκάδες συγκροτήματα σε όλη τη διαδρομή πολλές φορές και λίγα μέτρα διαφορά το ένα από το άλο έκαναν μικρές συναυλίες.. ο κόσμος που ήταν κοντά χόρευε και προσπαθούσε να ξεσηκώσει και εμάς … πολλοί δρομείς μεγάλη απόσταση την έβγαλαν χορεύοντας ή χοροπηδώντας..
Όταν βρισκόσουν κοντά στην αριστερή ή δεξιά μεριά του δρόμου έβλεπες εκατοντάδες χέρια απλωμένα για να σε χαιρετήσουν… μου έκανε πολύ εντύπωση πως τόσοι άνθρωποι που οι περισσότεροι δεν έχουν καμία σχέση με το τρέξιμο ήταν τόσο παθιασμένοι.. άνθρωποι κάθε ηλικίας κάθε εθνικότητας και κάθε σωματικής υγείας όχι μόνο προσπαθούσαν να μας βοηθήσουν ψυχολογικά αλλά διασκέδαζαν..
Αυτό που με συγκίνησε αρκετές φορές ήταν ότι πάρα πολλοί ‘άνθρωποι με ειδικές ικανότητες ήταν δίπλα μας και προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να φτάσουν στον τερματισμό. Άλλοι με ειδικά αμαξίδια άλλοι κρατώντας ‘’υγιείς’’ δρομείς και άλλοι απλά καθόταν σε ένα καρότσι και τους τραβούσαν δρομείς…
Για τους εθελοντές τι να πώ??? Έχετε ακούσει ξανά να δηλώνει εθελοντής και να μην το δέχονται γιατί έχουν καλυφθεί οι θέσεις? Χιλιάδες εθελοντές σε όλη τη διαδρομή δε φτάνει που φώναζαν τόσες ώρες Water ή Gatorade αλλά προσπαθούσαν να σε εμψυχώσουν .. και κάποιοι που δεν κατάφεραν να είναι ‘’νόμιμοι’’ εθελοντές σου πρόσφεραν πολλά καλούδια από μονοι τους!! Η τροφοδοσία ήταν άψογη .. δεν υπήρχε περίπτωση να διψάσεις τόσο συχνά που έβρισκες νερό…
Οι αστυνομικοί?? Δεν έκαναν τίποτα! διασκέδαζαν μαζί με τον κόσμο… Αφού δεν υπήρχαν αυτοκίνητα πουθενά…οι δρόμοι ήταν κλειστοί από 7-5 , 10 ολοκλιρες ώρες… όχι μέχρι να τερματίσουν οι τελευταίοι αλλά μέχρι να καθαρίσουν εντελώς οι δρόμοι από τα σκουπίδια… και κανείς δεν παραπονιόταν για αυτό κανείς.. όπως μου είπε ένας ντόπιος όποιος έχει πρόβλημα φροντίζει να φεύγει από το Σάββατο
Οι ‘’χειρότερες’’ στιγμές της διαδρομής ήταν όταν περνούσαμε από γέφυρες και δεν υπήρχε κόσμος.. οι δρομείς δεν μιλούσαν καθόλου από την κούραση… αλλά μόλις βγαίναμε ξανά στον κόσμο αρχίζαμε πάλι να χοροπηδάμε σαν τρελοι ..
Μετά το 34 όρχησα να νιώθω αρκετή κούραση.. έριξα αρκετά το ρυθμό αλλά η ψυχολογία ήταν στο foul.. μια φορά περπάτησα λίγο και άρχισαν να μου φωνάζουν.. ‘’μη σταματάς , μπορείς! Φαίνεσαι πολύ δυνατός’’ και φυσικά δεν τόλμησα να περπατήσω ξανά!
Οι εικόνες εναλλασσόταν συνεχώς.. γέφυρες, φτωχογειτονιές.. λεωφόρους με ουρανοξύστες… αλλά το καλύτερο ήταν στο τέλος .. τα τελευταία χιλιόμετρα .. όταν μπήκαμε στο Ματχάταν και στο central park.. o κόσμος γινόταν όλο και περισσότερος και το τοπίο πιο όμορφο.. οι δικοί μου που ήταν κοντά στον τερματισμό μου είπαν ότι έκαναν μισή ώρα για να καταφέρουν να βγουν μπροστά στο δρόμο… επίσης μου είπαν ότι στους τριγύρω δρόμους ήταν πολλοί εθελοντές που βοηθούσαν τους θεατές λέγοντας τους από πού θα πάνε.. κάποιοι είχαν και υπολογιστές και τους έλεγαν σε ποιο χιλιόμετρο βρισκόταν ο καθένας… στον τερματισμό είχα ειδικές κερκίδες για όσους ήθελαν να δουν τον αγώνα άνετα… αλλά πλήρωναν νομίζω 70δολάρια..
Σταμάτησα λίγο πριν τον τερματισμό που ήταν οι δικοί μου… και τερμάτισα κάνοντας ατομικό ρεκόρ.. 3,51… ήταν ο πρώτος αγώνας της ζωής μου που δεν μου έφτασε.. ήθελα κι άλλο!!
Μετά το τερματισμό σου δίνουν το μετάλλιο τρόφιμα και ποτά και περπατάς αρκετά για να πάρεις τα πράγματα σου.. μόλις κάποιος δρομέας καθόταν κάτω ειδοποιούσαν εθελοντές και ερχόταν γιατροί.. και τους μετέφεραν με ειδικά μηχανοκίνητα φορεία σε κινητά ιατρεία…
Την επόμενη μέρα είχαν τα αποτελέσματα σε ειδικό ένθετο στην εφημερίδα New York Times
Ήταν απίστευτη εμπειρία για εμένα .. θα θυμάμαι κάθε στιγμή της μια ζωή… εύχομαι μια μέρα να ναυλώνουμε εκατοντάδες αεροπλάνα όπως οι Ιταλοί και κυρίως εύχομαι να διοργανώσει κάποια μέρα η Ελλάδα ένα καλύτερο Μαραθώνιο και οι Αθηναίοι να υποδέχονται πιο θερμά τους ξένους που έρχονται να μας τιμήσουν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου