Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009
Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009
Ένας διαφορετικός αγώνας (τέτραθλον)
Και ειδικά στον νικητή που κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ μετά από 16 ολόκληρα χρόνια.
Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009
Μαραθώνιος Νέας Υόρκης . Όχι απλά ένας αγώνας δρόμου
Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2009
Running in the rain! Τρέξιμο κάτω από τη βροχή....
Αρκετές φορές στο παρελθόν καθώς έτρεχα άρχιζε να βρέχει… άλλες φορές ψιχάλιζε και άλλες φορές η βροχή ήταν αρκετά δυνατή.. η αντίδραση μου πάντα ήταν η ίδια, αν ήμουν στα τελευταία χιλιόμετρα προσπαθούσα να αυξήσω ταχύτητα για να φτάσω πιο γρήγορα στο αυτοκίνητο ή στο σπίτι, αν είχα 6-
Αρκετές φορές πάλι όταν είχα σκοπό να τρέξω το ανέβαλα. Και στις 2 αυτές περιπτώσεις χαλιόμουν πάρα πολύ.. έτσι μετά από αρκετό καιρό αποφάσισα να υιοθετήσω την άποψη «αν δεν μπορείς να αποφύγεις κάτι απόλαυσε το»
Μια μέρα που’βρεχε λοιπόν βάζω τα αδιάβροχα μου τρεχαλοπάπουτσα και αποφασίζω να τρέξω σε ανώμαλο έδαφος. Στην αρχή κρύωνα αλλά μετά από
Η μυρωδιά που βγαίνει από την γη όταν βρέχει είναι απίστευτη δε συγκρίνεται ούτε με το πιο ακριβό άρωμα. Η αίσθηση του να ιδρώνεις και να σε ξεπλένει η βροχή καθώς και να τρέχεις τόση ώρα χωρίς να χρειάζεσαι νερό είναι πολύ ωραία.
Στη διαδρομή σταμάτησαν 2 αυτοκίνητα και μου πρότειναν χωρίς να ανοίξουν το παράθυρο λόγο της δυνατής βροχής , να με πάρουν μαζί τους . σίγουρα αυτοί οι άνθρωποι θα διηγούνται για καιρό ότι είδαν έναν τρελό να τρέχει στη βροχή!
Από τότε έχω τρέξει αρκετές φορές στη βροχή και 2 φορές μου έτυχε σε αγώνα.
Το τρέξιμο στη βροχή είναι απόλυτα ασφαλές αρκεί να είμαστε κατάλληλα προετοιμασμένοι. Το βασικότερο είναι η ασφάλεια, οπότε πρέπει να φοράμε ρούχα που να έχουν ανακλαστικά ή να έχουν έντονα χρώματα , όπως κίτρινο ή πορτοκαλί.
Ξεχάστε τα βαμβακερά, ακόμα και τις κάλτσες, γιατί αν είναι
Αποφύγετε τις μέρες που πέφτουν κεραυνοί γιατί το βρεγμένο σώμα μας γίνεται αλεξικέραυνο. Μην σας φοβίζει αν νιώθετε αδιαθεσία ή λίγο κρυωμένοι, μην τρέξετε στην βροχή μόνο αν έχετε πυρετό.
Τώρα το μόνο που μου μένει είναι να τρέξω στο χιόνι. Ελπίζω τη μέρα τον Χριστουγέννων να το ζήσω κι αυτό. Αν και δεν πιστεύω γιατί εδώ στα νότια χιονίζει σπάνια.
Ωπ! Άρχισε να βρέχει! Σας αφήνω!
Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009
Παπατζιρίτης ίσως ο καλύτερος Έλληνας δρομέας αντοχής
Με αφορμή της διεξαγωγής του 13ου Παπατζιρίτειου δρόμου την ερχόμενη Κυριακή συνέλεξα κάποιες πληροφορίες για την ζωή αυτού του «υπεράνθρωπου» όπως τον αποκαλούσαν την εποχή εκείνη οι κάτοικοι του χωριού του. Το πραγματικό του όνομα ήταν Ευάρεστος Ταμιωλάκης. Το Τζιρίτης προέρχεται από την λέξη τζιριτώ της Κρητικής διαλέκτου που σημαίνει τρέχω με όλη μου την ταχύτητα. Μαρτυρίες λένε ότι είχε διανύσει την απόσταση περίπου 200 χιλιομέτρων από τις Μέλαμπες έως τη Σητεία από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Και αυτό με τα ράσα του που δεν ήταν dry-fit με Κρητικές μπότες που δεν είχαν αερόσολα ή gel και με νερό που έβρησκε σε πηγές στην διαδρομή και όχι με powerade .
Το 1993 μετά από επίσκεψη του Ομίλου Υπεραποστάσεων Κρήτης στο χωριό Κασσάνους και σε συζήτηση με τους τότε τοπικούς «άρχοντες» αποφασίστηκε να διεξαχθεί αγώνας δρόμου στη μνήμη του. Τα τελευταία χρόνια διοργανώνεται ο Αγώνας από το Δήμο Αρκαλοχωρίου και φέτος πριν την εκκίνηση στο χωριό Κασσάνους θα γίνουν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του.
Ποιος ήταν όμως ο Παπατζιρίτης?
Η παρακάτω περιγραφή του συντάκτη του ways2crete.gr βασίζεται στις μαρτυρίες των κατοίκων της περιοχής που είτε τον έζησαν σαν μικρά παιδιά ή άκουγαν ιστορίες από του πατεράδες και τους παππούδες τους
«Επρόκειτο για μια συνηθισμένη μορφή ανθρώπου, που το παρουσιαστικό της δεν πρόδιδε τίποτα από τις εκπληκτικές δυνάμεις που έκρυβε μέσα της. Ανάστημα κανονικό, λίγο πιο πάνω από το μέτριο, λεπτόσωμος, ύφος αγέρωχο, βλέμμα σπινθηροβόλο, ευρύ θώρακα, γένια και κόμη πλούσια. Αεικίνητος, τολμηρός, αποφασιστικός, ριψοκίνδυνος, ομιλητικός φιλελεύθερων ιδεών και πατριωτικών συναισθημάτων. Η επίσημη φορεσιά του ήταν τα τσόχινα σαλβάρια και η μεταξωτή ζώνη με το αναγκαίο συμπλήρωμα τα αστραφτερά μαύρα υποδήματα. Όποτε πήγαινε σε μακρινό μέρος , έφερε στη μέση του το Κρητικό μαχαίρι. Αυτή ήταν η μορφή του Παπα-Τζιρίτη. Ένας τύπος απλός, χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Ακούγοντας κανένας τα όσα μεγάλα και σπουδαία, έπραξε στο αγώνισμα δρόμου, πιθανόν η φαντασία του να έπλαθε ένα διαφορετικό τύπο ανθρώπου. Ένα ανθρώπινο πλάσμα γιγαντόσωμο, με τεράστια πόδια και χέρια.
Πολλά είναι τα αθλήματα που πραγματοποίησε ο Παπα-Τζιρίτης. Είναι πρώτα τα μεγάλα , αυτά που παρακολούθησε το φίλαθλο κοινό και για τα οποία έγραψε ο ημερήσιος και περιοδικός τύπος της εποχής εκείνης. Αυτοί οι αγώνες βέβαια δεν ήταν επίσημοι και οργανωμένοι από την Πολιτεία. Ήταν αγώνες ανεπίσημοι και έγιναν με πρωτοβουλία του ίδιου του ιερέα. Στο σημείο αυτό βρίσκεται και η αδικία με τον Παπα-Τζιρίτη. Δεν αξιώθηκε να αποδείξει σε επίσημους αγώνες αυτό που ήταν. Επίσης, ήταν και τα καθημερινά του αθλήματα, αυτά που έκανε όταν πήγαινε στις διάφορες ενορίες για να λειτουργήσει ή για τελέσει εσπερινό. Η ιδιαιτερότητα στο τρέξιμο του Παπα-Τζιρίτη ήταν ότι συνδύαζε τα δύο προσόντα που έπρεπε να έχει ένας δρομέας μεγάλων αποστάσεων: την αντοχή και την ταχύτητα. Ο Παπα-Τζιρίτης εκτός των δύο αυτών προσόντων είχε και άλλη μια ιδιαιτερότητα: αντοχή ακατάβλητη και απεριόριστη και απίθανη ταχύτητα. Ξεκινούσε με αργό ρυθμό και όσο μεγάλωνε η απόσταση και ζεσταινόταν τόσο το τρέξιμο του γινόταν ταχύτερο. Το τρέξιμο του δηλαδή ήταν μια κίνηση «ομαλώς επιταχυνόμενη». Δηλαδή ξεκινούσε για παράδειγμα και διένυε απόσταση 5 χιλιομέτρων σε χρόνο χ, στη συνέχεια στον ίδιο χρόνο διένυε 8 χιλιόμετρα και μετά στον ίδιο χρόνο διένυε 10 χιλιόμετρα. Όταν πλέον βρισκόταν στο μέγιστο της προσπάθειας του κυριολεκτικά πετούσε. Αυτή η ιδιομορφία του τρεξίματος του Παπα-Τζιρίτη επιβεβαιώνεται και από τους ζώντες αυτόπτες μάρτυρες, όσο και από τα δημοσιεύματα των εφημερίδων της εποχής.»
Και αφού το Παπατζιρίτης είναι Κρητικός δεν θα μπορούσαν να μην έχουν γραφτεί για αυτόν εκατοντάδες μαντινάδες.
Προσόντα τουδωκε ο Θεος, χαρίσματα να δείξει το πηδηχτό περπάτημα ,την αντοχή ,την πίστη
Το πρόβλημα για τον παπά ήταν τα χρόνια εκείνα που του λειπαν οι επαφές και το παντερμο χρήμα
Εφημερίδες της εποχής περιγράφουν με πολύ παραστατικό τρόπο τα κατορθώματα του.:
“Xθες O Kρης παπα-Tζηρίτης διέτρεξε την από Mαραθώνος απόστασιν εντός ωρών 2 και 5’, φθας δ’ εις το Στάδιον περιέτρεξεν ακμαίος έτι επί 10 λεπτά της ώρας! H αντοχή του υπήρξεν αξιοθαύμαστος λαμβανομένου υπ’ όψει ότι ο δρόμος είνε εν τελεία ακαταστασία”.
«Tα 42 χιλιόμετρα του μαραθωνίου δρόμου κατά την αναλογίαν ταύτην θα διατρέξη εις χρόνον κατά τι μικρότερον των δυο ωρών και η ταχύτης αύτη καταρρίπτει με τεραστίαν ελάττωσιν το ρεκόρ του Λούη, διατρέξαντος εις τρεις ώρας τον Mαραθώνιον δρόμον, και όλων των άλλων δρομέων των νικησάντων εις παγκοσμίους αγώνας κατά τα τελευταία έτη. Tα σφριγώντα ουγγρικά άλογα του κ. Mάνου παρακολουθήσαντος τον Παπα Tζιρήτην επνευστίων και απέκαμον, το θαυμασιώτερον δ’ είνε ότι και το τελευταίον βήμα του ωκύποδος ιερέως, ήτο εξ ίσου σταθερόν, εξ ίσου πτερωτόν, εξ ίσου ακούραστον με το πρώτον! Λυπηρόν ότι το θαύμα τούτο εξ ανάγκης δεν θα επιδειχθή εις ευρωπαϊκόν τινα συναγωνισμόν ή καν αθηναϊκόν, ελλείψει των απαραιτήτου ανάγκης υλικών μέσων»
« Ο Παπά-Τζιρίτης είνε Λασηθιώτης και όχι Πεδιαδίτης. “Νομοί δύο μάρνανται σοφήν δια ρίζαν Τζιρήτη”. Ο Κρης αθλητής, ο ωκύπους ιερεύς, ο το ρεκόρ του εν τοις Ολυμπιακοίς αγώσι πρωτεύσαντος καταξεσχίσας, ο νέος Πηλείδης ήρως της ημέρας, ο ποδωκείησι πεποιθώς και αναζητών ανά την Ευρώπην όλην τον κράτιστον τους πόδας Γάλλον Ορτέγκ, όπως συναγωνισθή μετ’ αυτού, ο τον από Μαραθώνος εις Αθήνας δρόμον εις δύο ώρας και πέντε πρώτα λεπτά μόνο διατρέξας, κατά 53’ πρώτα λεπτά όλα τον Ολυμπιονίκην Λούην υπερβάς, κατάγεται εκ Λασηθίου και όχι ως αι εφημερίδες τον νομίζουσιν εκ Πεδιάδος. Μέλος ούτος της εν Λασηθίω οικογενείας των Ταμιόληδων εγεννήθη, εν τω χωρίω Αγίω Γεωργίω Λασηθίουι, εκ γονέων ευσεβών, εκεί δ’ ανατραφείς και ηλικιωθείς έλαβε τα πρώτα νάματα της παιδείας εις το εν τω χωρίω της γεννήσεως του σχολείον είτα ανδρωθείς ηράσθη τινός νεάνιδος εκ του χωρίου Κασσάνων Πεδιάδος, ην και ενυμφεύθη, και έκτοτε κατοικεί εν τω χωρίω της συζύγου του εις τους Κασσάνους Πεδιάδος• ώστε το θαύμα αυτό της ταχύτητος, ο ήρωας παπα-Τζιρήτης, είνε Λασηθιώτης και όχι Πεδιαδίτης. Την ανακρίβειαν ταύτην, όσον αφορά την καταγωγήν του, έρχομαι να διορθώσω την δάδα της αληθείας προσάγων.»
Σε λάθος εποχή γεννήθηκε αυτός ο «άνθρωπος»
Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009
Η εμπειρία μου από το Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης
Τα πρώτα μου βήματα τρέχοντας!
Άντε καλορίζικο το Blog μου!!
Είπα η πρώτη μου ανάρτηση να είναι σχετικά με το πώς ξεκίνησα το τρέξιμο.. δεν είναι καμιά φοβερή και τρομερή ιστορία αλλά ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΗΝ ΠΩ!
Λοιπόν αρχίζω…
Μετά από τις σπουδές και μετά το στρατό έψαχνα κάτι να ασχοληθώ για να περνάει η ώρα μου αλλά και να αθλούμαι. Οι προσπάθειες μου σε γυμναστήρια δεν κρατούσαν ποτέ στη ζωή μου πάνω από 2-3 επισκέψεις.. και βρήκα το Κολύμπι! Το κακό ήταν όμως πως το κολυμβητήριο λειτουργούσε από Μάιο μέχρι Οκτώβριο. Έτσι ένα βράδυ του Οκτωβρίου του 2007 που’βρεχε μονότονα αποφάσισα να πάρω μέρος σε ένα ημιμαραθώνιο της περιοχής μου που θα γινόταν σε 15 μέρες. Άρχισα σκληρή προετοιμασία!! Έτρεξα 5 φορές στο διάδρομο από μία ώρα… και ένιωθα πανέτοιμος !! Εκείνη την Κυριακή το πρωί εμφανίστηκα στην αφετηρία με βαμβακερή βερμούδα με μποξεράκι από μέσα και μπλουζάκι βαμβακερό.. με ολοκαίνουριο παπούτσι assics των 70 ευρώ που είχα αγοράσει το Σάββατο το μεσημέρι , τα δάκτυλα ακουμπούσαν μπροστά (45 νούμερο, τώρα φοράω 46,5) και σφικτά δεμένα τα κορδόνια για να μην χάσω τα καινούρια μου παπούτσια στο δρόμο. Όταν είδα τους άλλους αθλητές ένιωσα πολύ άσχημα.. βλέποντας όλους να είναι πολλοί αδύνατοι.. με ειδικά σορτσάκια και μπλουζάκια.. και άλλα πολλά αξεσουάρ. Για μια στιγμή σκέφτηκα.. λές να βγω τελευταίος?
Δε με πτόησε όμως τίποτα.. είχα κάνει πολύ καλή προετοιμασία και δεν είχα να φοβηθώ τίποτα!
Ακούστηκε το μπαμ και έφυγα σαν τρελός.. μετά από μερικά χιλιόμετρα η ανάσα μου ήταν πολύ βαριά.. αλλά δεν το έβαζα κάτω.. μετά το 13 τα μπούτια μου είχαν καεί! Έτρεχα με ανοιχτά τα πόδια… τελικά κατάφερα με πολύ περπάτημα να φτάσω στον τερματισμό..
Φυσικά είπα ότι δεν ξανατρέχω κτλ κτλ… την άλλη μέρα το κάθε βήμα μου διαρκούσε 5-6 δευτερόλεπτα.
Μετά από μερικές μέρες που έφυγαν οι πόνοι.. ήμουν τόσο άτυχος που στο ζάπινγκ έπεσα στη διαφήμιση της Κλασικής.. Το μυαλό μου άρχισε να λυσσάει και να μου λέει ΠΑΜΕ! Τα πόδια μου με έβριζαν και μου έλεγαν ΑΝ ΠΑΣ ΕΜΑΣ ΞΕΧΝΑ ΜΑΣ!
Παίρνω τηλέφωνο τον κολλητό μου το Γιάννη (ο οποίος δεν είχε τρέξει καθόλου τα τελευταία χρόνια) και του λέω ΠΑΜΕ? Και χωρίς να το σκεφτεί λέει ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ? Πάω στο διάδρομο και ξεκινάω σούπερ προετοιμασία για το Μαραθώνιο.. οι 10 μέρες που έμεναν ήταν υπεραρκετές! Κάνω
Φτάνω το πρωί του Σαββάτου στην Αθήνα με το καράβι πάω στο Γιάννη και όλη μέρα κάναμε βόλτες για να κουραστούμε και να κοιμηθούμε νωρίς το βράδυ. Το βράδυ πάμε να βάλουμε τα τσιπάκια και διαπιστώνω ότι δεν έχω παπούτσια! Τα ξέχασα στην καμπίνα κάτω από το κρεβάτι! Παίρνουμε τηλέφωνο και έφευγε σε 20 λεπτά! Μας τα αφήσαμε και πήγαμε και τα πήραμε.. τελικά μετά από αυτά κοιμηθήκαμε 2! Ξυπνήσαμε 5,30!
Στον αγώνα ξεκίνησα φυσικά γρήγορα.. έσπασα κατά 20 λεπτά το ατομικό μου ρεκόρ στον ημιμαραθώνιο που είχα κάνει πριν λίγες μέρες.. φοβερή βελτίωση!.. να συνεχίσω έτσι λοιπόν και θα κάνω 4 ώρες το Μαραθώνιο ή να πάω ακόμα πιο γρήγορα??? Με το που άρχισαν οι ανηφόρες άρχισαν και οι πόνοι.. ειδικά μετά το 30 ένιωθα ότι με έρπιν θα πήγαινα πιο γρήγορα.. το περπάτημα πήγε σύννεφο… έβριζα τον εαυτό μου.. και ορκιζόμουν ότι δεν θα ξανατρέξω ποτέ.. Το πήρα πίσω όταν έφτασα στο καλλιμάρμαρο.. Αυτή την συγκίνηση είχα χρόνια να τη νιώσω… είπα ΄΄και του χρόνου πάλι εδώ θα είμαι΄΄ τερμάτισα σε 5 ώρες και 19 λεπτά και μετά από 20 λεπτά έφτασε και ο Γιάννης, με τον οποίο είπαμε ότι θα τρέξουμε μαζί πάλι το 2008 αλλά με έστησε. 1,5 μήνα πρίν έφυγε από τη ζωή.
Αυτή ήταν η ιστορία μου!
Άντε κλείστε τον υπολογιστή και γρήγορα για τρέξιμο!