Καλή χρονιά!!

Μα τελικά Δεκαπενταύγουστος είναι ή Χριστούγεννα?

Καλή χρονιά με υγεία!!!

Ένας διαφορετικός αγώνας (τέτραθλον)

Ένα μεγάλο μπράβο στα παλικάρια
Και ειδικά στον νικητή που κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ μετά από 16 ολόκληρα χρόνια.

Μαραθώνιος Νέας Υόρκης . Όχι απλά ένας αγώνας δρόμου

Τον περασμένο Νοέμβριο είχα την τύχη να πάρω μέρος στο Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης. Ο Μαραθώνιος ήταν μια άψογη διοργάνωση όσο άψογα οργανωμένη είναι και η πόλη της Νέας Υόρκης. Σε αυτό το άρθρο δεν θα μείνω στον τρόπο που διοργανώθηκε ο αγώνας ούτε στην ατομική μου επίδοση αλλά στα μικρά ή μεγάλα πράγματα που με συγκίνησαν και με έκαναν να νιώθω ακόμα περισσότερο τυχερός που βρέθηκα εκεί. Μερικά από αυτά τα έζησα ο ίδιος και άλλα τα διάβασα στις εφημερίδες ή τα είδα στην τηλεόραση τις επόμενες μέρες

1) Η εικόνα της Derartu Tulu από την Αιθιοπία να τερματίζει πρώτη και αντί να πάει να δώσει τις καθιερωμένες συνεντεύξεις περιμένει και αγκαλιάζει την κάτοχο του παγκοσμίου ρεκόρ στο Μαραθώνιο Paula Radcliffe η οποία τερματίζει κλαίγοντας από τους πόνους σίγουρα θα μείνει στην ιστορία ως παράδειγμα ευγενούς άμιλλας.

2) Μου έκανε μεγάλη εντύπωση για το πώς μας αντιμετώπιζαν οι πολίτες της πόλης όταν έλεγα ότι θα τρέξω ή έτρεξα στο Μαραθώνιο και ειδικά όταν τους έλεγα ότι ήρθα από τόσο μακριά.

3) Στη διάρκεια του αγώνα με ρώτησαν μερικοί δρομείς για το πόσα χρήματα μάζεψα. Με ρωτούσαν για να μου πουν αυτοί με τη σειρά τους για το ύψος του χρηματικού ποσού που συνέλεξαν για φιλανθρωπικό σκοπό.. 6700 άνθρωποι έτρεξαν για φιλανθρωπίες και συνέλεξαν το ποσό των 25 εκατομμυρίων Δολαρίων. 2000 δολάρια μπορούσαν να σου δώσουν το εισιτήριο για τη συμμετοχή σου αλλά πολλοί συνέλεξαν πολύ περισσότερα. Οι 6700 δεν προετοιμαζόταν μόνο σωματικά για τον αγώνα αλλά συνέλεγαν και χρήματα για να δώσουν λίγο χαρά σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη.

4) Οι 6000 εθελοντές από κάθε θέση προσπαθούσαν να προσφέρουν τη βοήθεια τους στους δρομείς. Όσοι δεν κατάφεραν να γίνουν επίσημα εθελοντές αφού οι θέσεις καλύφθηκαν από πολύ νωρίς προσέφεραν «παράνομα» τις υπηρεσίες τους πολλές φορές με δικιά τους οικονομική επιβάρυνση. Πήρε αρκετές φορές το μάτι μου εθελοντές με καροτσάκι να προσφέρουν νερό στους δρομείς.

5) Όσο καλά και να περιγράψω για το τι με έκαναν να νιώσω οι 2.000.000+ θεατές του αγώνα δεν πρόκειται να τα καταφέρω. Είναι κάτι που μόνο αν το ζήσεις μπορείς να το καταλάβεις. Από την Ελλάδα είχαμε τρομοκρατηθεί για τον ιό Η1Ν1 « να φοράτε μάσκα και να μην δίνετε το χέρι σας σε κανέναν» οι συμβουλές. Όμως δεν μπορούσα να αντισταθώ στα χιλιάδες χέρια που ήταν απλωμένα. Σίγουρα ακούμπησα πάνω από χίλια χέρια.. άκουσα τη λέξη Greece πάνω από 500 φορές άλλες 100 λέξεις που

είχαν σχέση με την Ελλάδα. Μου μιλούσαν σπαστά Ελληνικά ένας μου μίλησε αρχαία Ελληνικά και ντράπηκα που δεν κατάλαβα τι μου είπε. Ένας Αμερικάνος δρομέας μου μίλησε σε άπταιστα Ελληνικά παρόλο που δεν είχε πάει ποτέ στην Ελλάδα. Πολλές φορές ένιωθα ότι ήθελα να περπατήσω και οι θεατές ήταν η ντόπα μου! Προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα σαν να ήσουν δικός τους άνθρωπος. Ήταν σαν να είχαν έρθει 2.000.000 συγγενείς μου για να με δουν στον αγώνα. Εγώ μόνο έτσι μπορώ να δικαιολογήσω την μεγάλη αναλογία τερματιζόντων. 43,741 βρέθηκαν στην Εκκίνηση και 43,475 τερμάτισαν

6) Κι αν οι άνθρωποι από 100άδες εθνικότητες ήταν σαν συγγενείς μου τι να πω για τους 100άδες Έλληνες ομογενείς. Ένιωθα «κάτι» όταν μου φώναζαν στα Ελληνικά και έβλεπα πολλές φορές την Ελληνική σημαία. Το λιγότερο που μπορούσα να κάνω ήταν να πάω κοντά τους και να τους δώσω το χέρι.

7) Μου έκανε εντύπωση ο μεγάλος αριθμός Ιταλών και Γάλλων δρομέων . 3,093 Ιταλοί και 2,924 Γάλλοι ταξίδεψαν 10 ώρες με την οικογένεια τους για να τρέχουν 42.195 μέτρα. Ο αγώνας είχε δρομείς από 110 χώρες. Με έκανε να λυπηθώ πολύ ένα ζευγάρι το οποίο έμενε στο ξενοδοχείο μας που ταξίδεψε από την Αυστραλία 16+ ώρες δεν ξύπνησαν το πρωί και έχασαν τον αγώνα!

8) Ανάμεσα στους Θεατές ήταν χιλιάδες άνθρωποι με ειδικές ικανότητες, Άνθρωποι σε καροτσάκια, άνθρωποι με λιγότερη ψυχική υγεία, παιδάκια που έκαναν χημικοθεραπείες και σίγουρα μας έκαναν να συγκινηθούμε και η παρουσία τους μας ενθάρρυνε περισσότερο από αυτή τον «υγειών» ανθρώπων.

9) Περισσότερο όμως μας ενθάρρυνε και μας συγκινούσε η προσπάθεια πολλών από αυτούς να τερματίσουν των αγώνα. Από τους πρωταθλητές που τερμάτισαν με ειδικά καροτσάκια μέχρι τυφλούς, άλλους με απλά καροτσάκια, αυτό που μου τράβηξε την προσοχή ήταν η χαρά ενός σπαστικού νεαρού που τον τραβούσαν δυο δρομείς με ειδικό καρότσι.

10) Τέλος θα αναφερθώ στην γηραιότερη γυναίκα που τερμάτισε την Yolande Marois, 84 ετών σε 7:41:04 και τον γηραιότερο άντρα Peter Harangozo, ετών 88, σε χρόνο 7:53:02

Σίγουρα κάποτε θα επιστρέψω...

Running in the rain! Τρέξιμο κάτω από τη βροχή....

Αρκετές φορές στο παρελθόν καθώς έτρεχα άρχιζε να βρέχει… άλλες φορές ψιχάλιζε και άλλες φορές η βροχή ήταν αρκετά δυνατή.. η αντίδραση μου πάντα ήταν η ίδια, αν ήμουν στα τελευταία χιλιόμετρα προσπαθούσα να αυξήσω ταχύτητα για να φτάσω πιο γρήγορα στο αυτοκίνητο ή στο σπίτι, αν είχα 6-7 χιλιόμετρα την έβγαζα κάτω από κανένα δέντρο ή από οτιδήποτε νόμιζα ότι μπορούσε να με προφυλάξει από την βροχή. Το αποτέλεσμα ήταν να θέτω τον εαυτό μου σε κίνδυνο στην πρώτη περίπτωση ήταν πολύ εύκολο να γλιστρήσω και στην δεύτερη πολύ εύκολο να κρυώσω καθώς καθόμουν αρκετή ώρα ακίνητος και ιδρωμένος.

Αρκετές φορές πάλι όταν είχα σκοπό να τρέξω το ανέβαλα. Και στις 2 αυτές περιπτώσεις χαλιόμουν πάρα πολύ.. έτσι μετά από αρκετό καιρό αποφάσισα να υιοθετήσω την άποψη «αν δεν μπορείς να αποφύγεις κάτι απόλαυσε το»

Μια μέρα που’βρεχε λοιπόν βάζω τα αδιάβροχα μου τρεχαλοπάπουτσα και αποφασίζω να τρέξω σε ανώμαλο έδαφος. Στην αρχή κρύωνα αλλά μετά από 1 χιλιόμετρο δεν ένιωθα καθόλου κρύο! Ο δρόμος ήταν γεμάτος λακκούβες με λασπόνερα, δεν προσπάθησα να τις αποφύγω.. έπεφτα μέσα λες και περνούσα με jeep. H βροχή όλο και δυνάμωνε κι εγώ χαιρόμουν περισσότερο, ένιωθα τόσο όμορφα και απορούσα τόσο καιρό γιατί δεν το απολάμβανα.. τα ρούχα μου από μαύρα είχαν γίνει καφέ, ήμουν σα μικρό παιδάκι που του αρέσει να παίζει με τις λάσπες.. τα αδιάβροχα μου παπούτσια φυσικά είχαν γεμίσει νερό, δεν είναι αδιάβροχα στη βροχή αλλά αν πατήσεις σε μια λακουββίτσα με λίγο νερό..

Η μυρωδιά που βγαίνει από την γη όταν βρέχει είναι απίστευτη δε συγκρίνεται ούτε με το πιο ακριβό άρωμα. Η αίσθηση του να ιδρώνεις και να σε ξεπλένει η βροχή καθώς και να τρέχεις τόση ώρα χωρίς να χρειάζεσαι νερό είναι πολύ ωραία.

Στη διαδρομή σταμάτησαν 2 αυτοκίνητα και μου πρότειναν χωρίς να ανοίξουν το παράθυρο λόγο της δυνατής βροχής , να με πάρουν μαζί τους . σίγουρα αυτοί οι άνθρωποι θα διηγούνται για καιρό ότι είδαν έναν τρελό να τρέχει στη βροχή!

Από τότε έχω τρέξει αρκετές φορές στη βροχή και 2 φορές μου έτυχε σε αγώνα.

Το τρέξιμο στη βροχή είναι απόλυτα ασφαλές αρκεί να είμαστε κατάλληλα προετοιμασμένοι. Το βασικότερο είναι η ασφάλεια, οπότε πρέπει να φοράμε ρούχα που να έχουν ανακλαστικά ή να έχουν έντονα χρώματα , όπως κίτρινο ή πορτοκαλί.

Ξεχάστε τα βαμβακερά, ακόμα και τις κάλτσες, γιατί αν είναι 2 κιλά τα ρούχα μας θα γίνουν 4 και θα είναι πολύ κρύα. Ξεχάστε και τα αδιάβροχα, τα παπούτσια όπως είπα πριν δεν είναι αδιάβροχα στη βροχή, αλλά και τα μπουφάν το μόνο που θα σας κάνουν είναι να νιώθετε υπερβολική ζέστη. Το κολάν είναι η τέλεια λύση καθώς όσο κι αν βραχεί δεν θα νιώσετε κρύο στα πόδια.

Αποφύγετε τις μέρες που πέφτουν κεραυνοί γιατί το βρεγμένο σώμα μας γίνεται αλεξικέραυνο. Μην σας φοβίζει αν νιώθετε αδιαθεσία ή λίγο κρυωμένοι, μην τρέξετε στην βροχή μόνο αν έχετε πυρετό.

Τώρα το μόνο που μου μένει είναι να τρέξω στο χιόνι. Ελπίζω τη μέρα τον Χριστουγέννων να το ζήσω κι αυτό. Αν και δεν πιστεύω γιατί εδώ στα νότια χιονίζει σπάνια.

Ωπ! Άρχισε να βρέχει! Σας αφήνω!

Παπατζιρίτης ίσως ο καλύτερος Έλληνας δρομέας αντοχής

«Oνομάζεται παπά Mανόλης, η παπα Tζιρήτης κατ’ονοματοποίησιν της εκτάκτου ιδιότητας αυτού του τρέχειν ήτοι τζιρητάν, κατά την Kρητικήν φρασεολογίαν, θαυμασίως. Kατοικεί εις το χωρίον Kασάνους της Πεδιάδος, η δε αντοχή του αμιλλάται προς την τατύχητα αυτού, αυξανόμενη κατά λόγον ευθύν και κατά αριθμητικήν πρόοδον, προς την διάρκειαν του δρόμου τον οποίον διανύει.»

Με αφορμή της διεξαγωγής του 13ου Παπατζιρίτειου δρόμου την ερχόμενη Κυριακή συνέλεξα κάποιες πληροφορίες για την ζωή αυτού του «υπεράνθρωπου» όπως τον αποκαλούσαν την εποχή εκείνη οι κάτοικοι του χωριού του. Το πραγματικό του όνομα ήταν Ευάρεστος Ταμιωλάκης. Το Τζιρίτης προέρχεται από την λέξη τζιριτώ της Κρητικής διαλέκτου που σημαίνει τρέχω με όλη μου την ταχύτητα. Μαρτυρίες λένε ότι είχε διανύσει την απόσταση περίπου 200 χιλιομέτρων από τις Μέλαμπες έως τη Σητεία από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Και αυτό με τα ράσα του που δεν ήταν dry-fit με Κρητικές μπότες που δεν είχαν αερόσολα ή gel και με νερό που έβρησκε σε πηγές στην διαδρομή και όχι με powerade .
Το 1993 μετά από επίσκεψη του Ομίλου Υπεραποστάσεων Κρήτης στο χωριό Κασσάνους και σε συζήτηση με τους τότε τοπικούς «άρχοντες» αποφασίστηκε να διεξαχθεί αγώνας δρόμου στη μνήμη του. Τα τελευταία χρόνια διοργανώνεται ο Αγώνας από το Δήμο Αρκαλοχωρίου και φέτος πριν την εκκίνηση στο χωριό Κασσάνους θα γίνουν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του.
Ποιος ήταν όμως ο Παπατζιρίτης?
Η παρακάτω περιγραφή του συντάκτη του ways2crete.gr βασίζεται στις μαρτυρίες των κατοίκων της περιοχής που είτε τον έζησαν σαν μικρά παιδιά ή άκουγαν ιστορίες από του πατεράδες και τους παππούδες τους

«Επρόκειτο για μια συνηθισμένη μορφή ανθρώπου, που το παρουσιαστικό της δεν πρόδιδε τίποτα από τις εκπληκτικές δυνάμεις που έκρυβε μέσα της. Ανάστημα κανονικό, λίγο πιο πάνω από το μέτριο, λεπτόσωμος, ύφος αγέρωχο, βλέμμα σπινθηροβόλο, ευρύ θώρακα, γένια και κόμη πλούσια. Αεικίνητος, τολμηρός, αποφασιστικός, ριψοκίνδυνος, ομιλητικός φιλελεύθερων ιδεών και πατριωτικών συναισθημάτων. Η επίσημη φορεσιά του ήταν τα τσόχινα σαλβάρια και η μεταξωτή ζώνη με το αναγκαίο συμπλήρωμα τα αστραφτερά μαύρα υποδήματα. Όποτε πήγαινε σε μακρινό μέρος , έφερε στη μέση του το Κρητικό μαχαίρι. Αυτή ήταν η μορφή του Παπα-Τζιρίτη. Ένας τύπος απλός, χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Ακούγοντας κανένας τα όσα μεγάλα και σπουδαία, έπραξε στο αγώνισμα δρόμου, πιθανόν η φαντασία του να έπλαθε ένα διαφορετικό τύπο ανθρώπου. Ένα ανθρώπινο πλάσμα γιγαντόσωμο, με τεράστια πόδια και χέρια.

Πολλά είναι τα αθλήματα που πραγματοποίησε ο Παπα-Τζιρίτης. Είναι πρώτα τα μεγάλα , αυτά που παρακολούθησε το φίλαθλο κοινό και για τα οποία έγραψε ο ημερήσιος και περιοδικός τύπος της εποχής εκείνης. Αυτοί οι αγώνες βέβαια δεν ήταν επίσημοι και οργανωμένοι από την Πολιτεία. Ήταν αγώνες ανεπίσημοι και έγιναν με πρωτοβουλία του ίδιου του ιερέα. Στο σημείο αυτό βρίσκεται και η αδικία με τον Παπα-Τζιρίτη. Δεν αξιώθηκε να αποδείξει σε επίσημους αγώνες αυτό που ήταν. Επίσης, ήταν και τα καθημερινά του αθλήματα, αυτά που έκανε όταν πήγαινε στις διάφορες ενορίες για να λειτουργήσει ή για τελέσει εσπερινό. Η ιδιαιτερότητα στο τρέξιμο του Παπα-Τζιρίτη ήταν ότι συνδύαζε τα δύο προσόντα που έπρεπε να έχει ένας δρομέας μεγάλων αποστάσεων: την αντοχή και την ταχύτητα. Ο Παπα-Τζιρίτης εκτός των δύο αυτών προσόντων είχε και άλλη μια ιδιαιτερότητα: αντοχή ακατάβλητη και απεριόριστη και απίθανη ταχύτητα. Ξεκινούσε με αργό ρυθμό και όσο μεγάλωνε η απόσταση και ζεσταινόταν τόσο το τρέξιμο του γινόταν ταχύτερο. Το τρέξιμο του δηλαδή ήταν μια κίνηση «ομαλώς επιταχυνόμενη». Δηλαδή ξεκινούσε για παράδειγμα και διένυε απόσταση 5 χιλιομέτρων σε χρόνο χ, στη συνέχεια στον ίδιο χρόνο διένυε 8 χιλιόμετρα και μετά στον ίδιο χρόνο διένυε 10 χιλιόμετρα. Όταν πλέον βρισκόταν στο μέγιστο της προσπάθειας του κυριολεκτικά πετούσε. Αυτή η ιδιομορφία του τρεξίματος του Παπα-Τζιρίτη επιβεβαιώνεται και από τους ζώντες αυτόπτες μάρτυρες, όσο και από τα δημοσιεύματα των εφημερίδων της εποχής.»



Και αφού το Παπατζιρίτης είναι Κρητικός δεν θα μπορούσαν να μην έχουν γραφτεί για αυτόν εκατοντάδες μαντινάδες.

Προσόντα τουδωκε ο Θεος, χαρίσματα να δείξει το πηδηχτό περπάτημα ,την αντοχή ,την πίστη

Το πρόβλημα για τον παπά ήταν τα χρόνια εκείνα που του λειπαν οι επαφές και το παντερμο χρήμα

Εφημερίδες της εποχής περιγράφουν με πολύ παραστατικό τρόπο τα κατορθώματα του.:
“Xθες O Kρης παπα-Tζηρίτης διέτρεξε την από Mαραθώνος απόστασιν εντός ωρών 2 και 5’, φθας δ’ εις το Στάδιον περιέτρεξεν ακμαίος έτι επί 10 λεπτά της ώρας! H αντοχή του υπήρξεν αξιοθαύμαστος λαμβανομένου υπ’ όψει ότι ο δρόμος είνε εν τελεία ακαταστασία”.

«Tα 42 χιλιόμετρα του μαραθωνίου δρόμου κατά την αναλογίαν ταύτην θα διατρέξη εις χρόνον κατά τι μικρότερον των δυο ωρών και η ταχύτης αύτη καταρρίπτει με τεραστίαν ελάττωσιν το ρεκόρ του Λούη, διατρέξαντος εις τρεις ώρας τον Mαραθώνιον δρόμον, και όλων των άλλων δρομέων των νικησάντων εις παγκοσμίους αγώνας κατά τα τελευταία έτη. Tα σφριγώντα ουγγρικά άλογα του κ. Mάνου παρακολουθήσαντος τον Παπα Tζιρήτην επνευστίων και απέκαμον, το θαυμασιώτερον δ’ είνε ότι και το τελευταίον βήμα του ωκύποδος ιερέως, ήτο εξ ίσου σταθερόν, εξ ίσου πτερωτόν, εξ ίσου ακούραστον με το πρώτον! Λυπηρόν ότι το θαύμα τούτο εξ ανάγκης δεν θα επιδειχθή εις ευρωπαϊκόν τινα συναγωνισμόν ή καν αθηναϊκόν, ελλείψει των απαραιτήτου ανάγκης υλικών μέσων»

« Ο Παπά-Τζιρίτης είνε Λασηθιώτης και όχι Πεδιαδίτης. “Νομοί δύο μάρνανται σοφήν δια ρίζαν Τζιρήτη”. Ο Κρης αθλητής, ο ωκύπους ιερεύς, ο το ρεκόρ του εν τοις Ολυμπιακοίς αγώσι πρωτεύσαντος καταξεσχίσας, ο νέος Πηλείδης ήρως της ημέρας, ο ποδωκείησι πεποιθώς και αναζητών ανά την Ευρώπην όλην τον κράτιστον τους πόδας Γάλλον Ορτέγκ, όπως συναγωνισθή μετ’ αυτού, ο τον από Μαραθώνος εις Αθήνας δρόμον εις δύο ώρας και πέντε πρώτα λεπτά μόνο διατρέξας, κατά 53’ πρώτα λεπτά όλα τον Ολυμπιονίκην Λούην υπερβάς, κατάγεται εκ Λασηθίου και όχι ως αι εφημερίδες τον νομίζουσιν εκ Πεδιάδος. Μέλος ούτος της εν Λασηθίω οικογενείας των Ταμιόληδων εγεννήθη, εν τω χωρίω Αγίω Γεωργίω Λασηθίουι, εκ γονέων ευσεβών, εκεί δ’ ανατραφείς και ηλικιωθείς έλαβε τα πρώτα νάματα της παιδείας εις το εν τω χωρίω της γεννήσεως του σχολείον είτα ανδρωθείς ηράσθη τινός νεάνιδος εκ του χωρίου Κασσάνων Πεδιάδος, ην και ενυμφεύθη, και έκτοτε κατοικεί εν τω χωρίω της συζύγου του εις τους Κασσάνους Πεδιάδος• ώστε το θαύμα αυτό της ταχύτητος, ο ήρωας παπα-Τζιρήτης, είνε Λασηθιώτης και όχι Πεδιαδίτης. Την ανακρίβειαν ταύτην, όσον αφορά την καταγωγήν του, έρχομαι να διορθώσω την δάδα της αληθείας προσάγων.»

Σε λάθος εποχή γεννήθηκε αυτός ο «άνθρωπος»

Η εμπειρία μου από το Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης

Πριν ένα μήνα πήρα μέρος στο Μαραθώνιο της Νεας Υόρκης.. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τηνεμπειρία μου και κυρίως μέσα από το παρακάτω κείμενο να βοηθούν όσοι θέλουν να συμμετάσχουν και αυτοί ίσως στον καλύτερο Μαραθώνιο. Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω αν ο Μαραθώνιος αυτός είναι ένα αθλητικό γεγονός , μια γιορτή για τους κατοίκους της Ν.Υ. , μια φιλανθρωπία, ή ένας τρόπος για να γεμίσει τουρίστες η ΝΥ? Μάλλον είναι όλα αυτά και πολλά περισσότερα. 

Όλα ξεκίνησαν την το Μάρτιο όταν έψαχνα ένα Μαραθώνιο για το Φθινόπωρο στο Εξωτερικό. Ήταν η εποχή που άνοιγε και το σύστημα για δηλώσεις συμμετοχών ( φέτος έχει ανοίξει από την επόμενη του αγώνα) . ψάχνοντας λίγο είδα ότι οι πιθανότητες ήταν λίγες καθώς οι δηλώσεις συμμετοχών ξεπερνούσαν τις 150.000 ενώ μετά από κλήρωση επιλέγονται 42.000. Μπορείς να σιγουρέψεις τη συμμετοχή τρέχοντας για φιλανθρωπικό σκοπό για κάποια ιδρύματα που σου υποδεικνύουν οι ίδιοι . Από ότι κατάλαβα πρέπει να μαζέψεις 3000 δολάρια μια βδομάδα πριν το Μαραθώνιο. Οπότε φανταστείτε πόσα χρήματα μαζεύονται εφόσον για φιλανθρωπικό σκοπό τρέχουν χιλιάδες δρομείς. Αν δεν τρέξεις για φιλανθρωπικό σκοπό η συμμετοχή κοστίζει 230 δολάρια (περίπου 170 ευρώ), και το κακό είναι ότι αν κληρωθείς δεν τα παίρνεις πίσω τα χρήματα , το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ακυρώσεις τη συμμετοχή μέχρι και τις τελευταίες μέρες πριν τον αγώνα και να την σιγουρέψεις για τον επόμενο χρόνο.. 

Το Μάιο έγινε η κλήρωση, δύο διαφορετικές κληρώσεις , μια για τους Αμερικάνους και μια για τους υπόλοιπους. Μου έρχεται λοιπόν ένα e-mail με ένα τεράστιο Congratulation! Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα συνειδητοποιήσει τι είχα κάνει.. δεν πίστευα και πολύ στην τύχη μου.. και ούτε είχα φανταστεί ποτέ ότι θα κάνω ένα τόσο μακρινό ταξίδι. Με τη δικαιολογία ότι δεν πρέπει να χάσω τα χρήματα της συμμετοχής άρχισα να οργανώνω το ταξίδι… Το πρώτο που έκανα ήταν να ψάξω εισιτήρια.. Η μόνη εταιρία που έχει απευθείας πτήση πια από Αθήνα-ΝΥ είναι η DELTA. Μπαίνοντας στο site καθημερινά είδα ότι τα εισιτήρια κυμαίνονται από 630-750 ευρώ… ένα πρωί βλέπω 320 ευρώ με επιστροφή και το κλείνω αμέσως!! Γιαυτό μην βιαστείτε να κλείσετε εισιτήριο…Τα ξενοδοχεία στο Manhattan είναι λίγο ακριβά 250+ δολάρια η βραδιά αλλά βρίσκεις και με 100 δολάρια σε άλλες περιοχές. 

Ο καιρός πέρασε γρήγορα και ήρθε η ώρα του ταξιδιού… 10 ώρες μέσα στο αεροπλάνο είναι πολλές .. αλλά το περιμέναμε να είναι χειρότερο… Το βασικό είναι να κανονίσετε το ταξίδι αρκετές μέρες πριν τον αγώνα γιατί λόγω του jet lag ο οργανισμός ‘’τρελαίνεται’’ και καθυστερεί τουλάχιστον μια βδομάδα να προσαρμοστεί. Εμείς φτάσαμε Τετάρτη και μέχρι να φύγουμε την επόμενη Τετάρτη , νυστάζαμε από της 8 και ξυπνούσαμε 5-7 το πρωί! 

Φτάσαμε στη Νέα Υόρκη ! Μια πανέμορφη πόλη που φυσικά δε φτάνει μια εβδομάδα για να την γνωρίσεις. Το κακό είναι ότι χρειάζεται ξεκούραση λόγω του αγώνα αλλά μια τέτοια πόλη δεν σε αφήνει να ξεκουραστείς.. πολλές ώρες περπάτημα και ορθοστασία.. ευτυχώς που έχουν καλό metro. Από τα τόσα πράγματα που έκανα είχα ξεχάσει μέχρι το Σάββατο το βράδυ ποιος ήταν ο βασικός λόγος που πήγα στην ΝΥ. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι εκεί οι άνθρωποι τρέχουν παντού… ‘όπου και να πας βλέπεις δρομείς… ήταν αυξημένοι βέβαια λόγο του μαραθωνίου αλλά μας είπα ότι όλο το χρόνο είναι έτσι.. στο central park είδα εκατοντάδες δρομείς! Είναι ο παράδεισος των δρομέων ειδικά το σαββατοκύριακο που το κλείνουν για τα αυτοκίνητα.. Από την πρώτη μέρα συναντούσαμε παντού δρομείς που είχαν έρθει από κάθε γωνιά του πλανήτη.. τους καταλάβαινες από τα παπούτσια :) … μου έκανε εντύπωση ο μεγάλος αριθμός Ιταλών.. που μετά τον αγώνα άκουσα ότι ήταν 3500!! Δεύτεροι ερχόταν οι Γάλλοι… Μου έκανε εντύπωση που όλοι οι ντόπιοι ήξεραν για το Μαραθώνιο… Όποτε έλεγα ότι ήρθα για το Μαραθώνιο μου έλεγαν καλή επιτυχία και ότι θα είναι και αυτοί εκεί να με δουν… τα κανάλια είχαν αναλυτικά ρεπορτάζ όλες της μέρες και οι εφημερίδες αναλυτικά άρθρα.. Ο σύλλογος δρομέων της ΝΥ που ήταν διοργανωτής είχε γεμίσει την πόλη αφίσες και ενημέρωνε για της ώρες που θα είναι κλειστοί οι δρόμοι και είχε και τηλεφωνική γραμμή για να ενημερώνει τους οδηγούς για το ποιοι είναι οι πιο σύντομοι παρακαμπτήριοι δρόμοι.. ¨όλοι τη βδομάδα είχε πολλά events και άλλους αγώνες δρόμου τους οποίους δεν παρακολούθησα γιατί έπρεπε να κάνω και τουρισμό… 

Την Πέμπτη πήγα στην Έκθεση του Μαραθωνίου… τεράστια όπως αναμενόταν και το μεγαλύτερο της μέρος ήταν ένα μεγάλο κατάστημα της Asics με ότι έχει σχέση με το τρέξιμο και σχεδόν όλα σχεδιασμένα για το Μαραθώνιο της ΝΥ. Μου έκανε εντύπωση που οι κάλτσες έγραφαν MADE IN GREECE.! Στην έκθεση σου έδιναν και τα εισιτήρια για το Barilla pasta party τα οποία τα είχα αγοράσει από το site του μαραθωνίου 15 δολάρια το άτομο.

Το Σαββάτο το απόγευμα πήγα στο Pasta party… όταν τα αγοράζεις επιλέγεις τι ώρα θέλεις να πας αλλά δεν το ελέγχουν καθόλου.. οπότε μην αγχοθήτε αν αργήσετε.. καλό είναι βέβαια να πάτε κατά τις 5 που πάνε οι πρώτοι για να αποφύγετε το συνωστισμό.. Το pasta party έγινε σε μια τεράστια ταβέρνα στο central park… είχε 3 διαφορετικές μακαρονάδες πολύ νόστιμες και κυρίως ελαφριές.. εννοείται ότι γέμισα 2 φορές…

Το πρωί της Κυριακής έφτασε!! Υπάρχουν 2 τρόποι για να πας στην εκκίνηση του αγώνα ένας είναι με λεωφορείο από το κέντρο της πόλης και ο άλλος με καράβι από την άκρη του Μανχάταν κοντά στην wall street . Στο νούμερο σου πάνω γράφει με ποιο τρόπο θα πας και τι ώρα.. εμένα έλεγε 6 με καράβι.. έχει από 5-8 κάθε μισή ώρα… 6 παρά ήμουν εκεί αλλά τελικά δεν υπήρχε έλεγχος οπότε μπορούσες να πάς ότι ώρα ήθελες.. περάσαμε στο Staten island με το καράβι και μετά με λεωφορείο κοντά στην εκκίνηση.. υπήρχε μια τεράστια ουρά μέχρι να μπούμε στο χώρο που ήταν συγκεντρωμένοι οι αθλητές.. 

Η εκκίνηση δίνεται 4 φορές. 9:40 για της γυναίκες επαγγελματίες και οι επόμενες 3 10:00 10:20 & 10:40… Η κάθε εκκίνηση χωρίζεται σε τρία κύματα.. δηλαδή 3 αφετηρίες.. οι αθλητές από τα 3 κύματα συναντιούνται μετά από μερικά χιλιόμετρα.. οπότε είναι σαν να δίνονται 10 διαφορετικές εκκινήσεις που οι 9 έχουν περίπου 5000 άτομα… Σαν 10 εκκινήσεις της Κλασικής. Οπότε ο χρόνος που βλέπεις στη διαδρομή δεν ισχύει για όλους αλλά για αυτούς που έφυγαν πρώτοι.. 

Στο χώρο που ήταν μαζεμένοι οι αθλητές είχαν πολλά κιόσκια με φαγητά και ποτά για πρωινό.. εγώ ήμουν εκεί 2,5 ώρες πριν την εκκίνηση οπότε ήταν ευκαιρία να φάω.. είχε κουλούρι power bars Gatorade ζεστό νερό, και ζεστό τσάι... το μεγάλο μου λάθος ήταν ότι δεν πήρα ζεστά ρούχα παρόλο που μας είχαν ενημερώσει φορούσα μόνο μια φόρμα… άλλοι κρατούσαν μάλλινα πολλοί και sleeping bang και κοιμόταν!! Εγώ 2,5 ώρες τουρτούριζα και πάλι καλά που είχαν στήσει τέντες και περιοριζόταν λίγο η υγρασία.. ήπια γύρω στο ένα λίτρο καυτό νερό… 10:00 ‘έφυγαν οι πρώτοι και από της φωνές τους πήραμε τα πάνω μας και ανέβηκε η ψυχολογία… κατευθύνθηκα στην εκκίνηση του δικού μου κύματος και ήμουν κάπου στη μέση.. 

Και το όπλο ακούγεται!! Περπατάω 20-30 δευτερόλεπτα μέχρι να περάσω από την εκκίνηση και ξεκινάω να τρέχω σιγά.. το κύμα μου πέρασε από το κάτω επίπεδο της γέφυρας. Ο ενθουσιασμός μεγάλος. Αλλά όσοι δεν είχαμε τρέξει ξανά στη ΝΥ δεν ξέραμε ότι αυτό δεν ήταν τίποτα… συνάντησα στην Εκκίνηση και 2 Έλληνες ένα από την Αθήνα και ένα ομογενή.. 

Όταν ήμασταν πάνω στη γέφυρα βλέπαμε 3 ελικόπτερα που κάληπταν τον αγώνα και πλοία μέσα στο ποτάμι να μετατρέπονται σε τεράστια σιντριβάνια…η θέα ήταν πολύ καλή, βλέπαμε από μακριά τους ουρανοξύστες του Μανχάταν.. όταν τελείωσε η γέφυρα συναντήσαμε τους πρώτους θεατές… ένιωσα όπως ένιωθα στον τερματισμό της κλασικής.. εκεί είδα και τους πρώτους Έλληνες θεατές..(φορούσα μπλούζα της Ελλάδας) ένας μου φώναξε ‘’ τρέχα μάγκα! Φάτους όλους! Δείξε τους τι θα πει Ελλάδα!!’’ συνάντησα πολλούς ομογενείς σε όλη τη διαδρομή , πολλοί με Ελληνικές σημαίες, πάντα με ενθάρρυναν και το βασικό είναι ότι το έκαναν στα Ελληνικά… όσο προχωρούσα ο κόσμος πλήθυνε … σε πολλά σημεία εν χωρούσαν στο πεζοδρόμιο και γέμιζαν το δρόμο… σε όλη τη διαδρομή άκουγα να ζητωκραυγάζουν “GREECE” !! KALIMERA!! BRAVO GREEK! I LOVE GREECE! ELLAS! Και κάποιος με είπε FIDIPIDI! Άνθρωποι από κάθε γωνιά του πλανήτη που νόμιζα ότι δεν ήξεραν καν ότι υπάρχει η Ελλάδα.. Ήταν από τις λίγες φορές στη ζωή μου που ένιωσα υπερήφανος που ήμουν Έλληνας, και η πρώτη φορά που ένιωθα τόσο πολύ Έλληνας. 

Φυσικά με τέτοιο ενθουσιασμό καταλαβαίνετε ότι δεν μπορούσα να κρατήσω το ρυθμό που ήθελα.. έτρεχα και ένα λεπτό πιο γρήγορα από το ρυθμό μου.. όταν το καταλάβαινα έκοβα λίγο αλλά πάλι μετά από 10 δευτερόλεπτα ξεχνιόμουν… ήξερα ότι στο τέλος θα ζοριζόμουν αλλά δε με ένοιαζε καθόλου! Από τα πρώτα χιλιόμετρα κατάλαβα ότι δεν ήταν απλά ένα αθλητικό γεγονός αλλά μια γιορτή… δεκάδες συγκροτήματα σε όλη τη διαδρομή πολλές φορές και λίγα μέτρα διαφορά το ένα από το άλο έκαναν μικρές συναυλίες.. ο κόσμος που ήταν κοντά χόρευε και προσπαθούσε να ξεσηκώσει και εμάς … πολλοί δρομείς μεγάλη απόσταση την έβγαλαν χορεύοντας ή χοροπηδώντας.. 

Όταν βρισκόσουν κοντά στην αριστερή ή δεξιά μεριά του δρόμου έβλεπες εκατοντάδες χέρια απλωμένα για να σε χαιρετήσουν… μου έκανε πολύ εντύπωση πως τόσοι άνθρωποι που οι περισσότεροι δεν έχουν καμία σχέση με το τρέξιμο ήταν τόσο παθιασμένοι.. άνθρωποι κάθε ηλικίας κάθε εθνικότητας και κάθε σωματικής υγείας όχι μόνο προσπαθούσαν να μας βοηθήσουν ψυχολογικά αλλά διασκέδαζαν.. 

Αυτό που με συγκίνησε αρκετές φορές ήταν ότι πάρα πολλοί ‘άνθρωποι με ειδικές ικανότητες ήταν δίπλα μας και προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να φτάσουν στον τερματισμό. Άλλοι με ειδικά αμαξίδια άλλοι κρατώντας ‘’υγιείς’’ δρομείς και άλλοι απλά καθόταν σε ένα καρότσι και τους τραβούσαν δρομείς… 

Για τους εθελοντές τι να πώ??? Έχετε ακούσει ξανά να δηλώνει εθελοντής και να μην το δέχονται γιατί έχουν καλυφθεί οι θέσεις? Χιλιάδες εθελοντές σε όλη τη διαδρομή δε φτάνει που φώναζαν τόσες ώρες Water ή Gatorade αλλά προσπαθούσαν να σε εμψυχώσουν .. και κάποιοι που δεν κατάφεραν να είναι ‘’νόμιμοι’’ εθελοντές σου πρόσφεραν πολλά καλούδια από μονοι τους!! Η τροφοδοσία ήταν άψογη .. δεν υπήρχε περίπτωση να διψάσεις τόσο συχνά που έβρισκες νερό…

Οι αστυνομικοί?? Δεν έκαναν τίποτα! διασκέδαζαν μαζί με τον κόσμο… Αφού δεν υπήρχαν αυτοκίνητα πουθενά…οι δρόμοι ήταν κλειστοί από 7-5 , 10 ολοκλιρες ώρες… όχι μέχρι να τερματίσουν οι τελευταίοι αλλά μέχρι να καθαρίσουν εντελώς οι δρόμοι από τα σκουπίδια… και κανείς δεν παραπονιόταν για αυτό κανείς.. όπως μου είπε ένας ντόπιος όποιος έχει πρόβλημα φροντίζει να φεύγει από το Σάββατο 

Οι ‘’χειρότερες’’ στιγμές της διαδρομής ήταν όταν περνούσαμε από γέφυρες και δεν υπήρχε κόσμος.. οι δρομείς δεν μιλούσαν καθόλου από την κούραση… αλλά μόλις βγαίναμε ξανά στον κόσμο αρχίζαμε πάλι να χοροπηδάμε σαν τρελοι ..

Μετά το 34 όρχησα να νιώθω αρκετή κούραση.. έριξα αρκετά το ρυθμό αλλά η ψυχολογία ήταν στο foul.. μια φορά περπάτησα λίγο και άρχισαν να μου φωνάζουν.. ‘’μη σταματάς , μπορείς! Φαίνεσαι πολύ δυνατός’’ και φυσικά δεν τόλμησα να περπατήσω ξανά!

Οι εικόνες εναλλασσόταν συνεχώς.. γέφυρες, φτωχογειτονιές.. λεωφόρους με ουρανοξύστες… αλλά το καλύτερο ήταν στο τέλος .. τα τελευταία χιλιόμετρα .. όταν μπήκαμε στο Ματχάταν και στο central park.. o κόσμος γινόταν όλο και περισσότερος και το τοπίο πιο όμορφο.. οι δικοί μου που ήταν κοντά στον τερματισμό μου είπαν ότι έκαναν μισή ώρα για να καταφέρουν να βγουν μπροστά στο δρόμο… επίσης μου είπαν ότι στους τριγύρω δρόμους ήταν πολλοί εθελοντές που βοηθούσαν τους θεατές λέγοντας τους από πού θα πάνε.. κάποιοι είχαν και υπολογιστές και τους έλεγαν σε ποιο χιλιόμετρο βρισκόταν ο καθένας… στον τερματισμό είχα ειδικές κερκίδες για όσους ήθελαν να δουν τον αγώνα άνετα… αλλά πλήρωναν νομίζω 70δολάρια..

Σταμάτησα λίγο πριν τον τερματισμό που ήταν οι δικοί μου… και τερμάτισα κάνοντας ατομικό ρεκόρ.. 3,51… ήταν ο πρώτος αγώνας της ζωής μου που δεν μου έφτασε.. ήθελα κι άλλο!! 

Μετά το τερματισμό σου δίνουν το μετάλλιο τρόφιμα και ποτά και περπατάς αρκετά για να πάρεις τα πράγματα σου.. μόλις κάποιος δρομέας καθόταν κάτω ειδοποιούσαν εθελοντές και ερχόταν γιατροί.. και τους μετέφεραν με ειδικά μηχανοκίνητα φορεία σε κινητά ιατρεία…

Την επόμενη μέρα είχαν τα αποτελέσματα σε ειδικό ένθετο στην εφημερίδα New York Times

Ήταν απίστευτη εμπειρία για εμένα .. θα θυμάμαι κάθε στιγμή της μια ζωή… εύχομαι μια μέρα να ναυλώνουμε εκατοντάδες αεροπλάνα όπως οι Ιταλοί και κυρίως εύχομαι να διοργανώσει κάποια μέρα η Ελλάδα ένα καλύτερο Μαραθώνιο και οι Αθηναίοι να υποδέχονται πιο θερμά τους ξένους που έρχονται να μας τιμήσουν

Τα πρώτα μου βήματα τρέχοντας!

Άντε καλορίζικο το Blog μου!!

Είπα η πρώτη μου ανάρτηση να είναι σχετικά με το πώς ξεκίνησα το τρέξιμο.. δεν είναι καμιά φοβερή και τρομερή ιστορία αλλά ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΗΝ ΠΩ!

Λοιπόν αρχίζω…

Μετά από τις σπουδές και μετά το στρατό έψαχνα κάτι να ασχοληθώ για να περνάει η ώρα μου αλλά και να αθλούμαι. Οι προσπάθειες μου σε γυμναστήρια δεν κρατούσαν ποτέ στη ζωή μου πάνω από 2-3 επισκέψεις.. και βρήκα το Κολύμπι! Το κακό ήταν όμως πως το κολυμβητήριο λειτουργούσε από Μάιο μέχρι Οκτώβριο. Έτσι ένα βράδυ του Οκτωβρίου του 2007 που’βρεχε μονότονα αποφάσισα να πάρω μέρος σε ένα ημιμαραθώνιο της περιοχής μου που θα γινόταν σε 15 μέρες. Άρχισα σκληρή προετοιμασία!! Έτρεξα 5 φορές στο διάδρομο από μία ώρα… και ένιωθα πανέτοιμος !! Εκείνη την Κυριακή το πρωί εμφανίστηκα στην αφετηρία με βαμβακερή βερμούδα με μποξεράκι από μέσα και μπλουζάκι βαμβακερό.. με ολοκαίνουριο παπούτσι assics των 70 ευρώ που είχα αγοράσει το Σάββατο το μεσημέρι , τα δάκτυλα ακουμπούσαν μπροστά (45 νούμερο, τώρα φοράω 46,5) και σφικτά δεμένα τα κορδόνια για να μην χάσω τα καινούρια μου παπούτσια στο δρόμο. Όταν είδα τους άλλους αθλητές ένιωσα πολύ άσχημα.. βλέποντας όλους να είναι πολλοί αδύνατοι.. με ειδικά σορτσάκια και μπλουζάκια.. και άλλα πολλά αξεσουάρ. Για μια στιγμή σκέφτηκα.. λές να βγω τελευταίος?

Δε με πτόησε όμως τίποτα.. είχα κάνει πολύ καλή προετοιμασία και δεν είχα να φοβηθώ τίποτα!

Ακούστηκε το μπαμ και έφυγα σαν τρελός.. μετά από μερικά χιλιόμετρα η ανάσα μου ήταν πολύ βαριά.. αλλά δεν το έβαζα κάτω.. μετά το 13 τα μπούτια μου είχαν καεί! Έτρεχα με ανοιχτά τα πόδια… τελικά κατάφερα με πολύ περπάτημα να φτάσω στον τερματισμό..

Φυσικά είπα ότι δεν ξανατρέχω κτλ κτλ… την άλλη μέρα το κάθε βήμα μου διαρκούσε 5-6 δευτερόλεπτα.

Μετά από μερικές μέρες που έφυγαν οι πόνοι.. ήμουν τόσο άτυχος που στο ζάπινγκ έπεσα στη διαφήμιση της Κλασικής.. Το μυαλό μου άρχισε να λυσσάει και να μου λέει ΠΑΜΕ! Τα πόδια μου με έβριζαν και μου έλεγαν ΑΝ ΠΑΣ ΕΜΑΣ ΞΕΧΝΑ ΜΑΣ!

Παίρνω τηλέφωνο τον κολλητό μου το Γιάννη (ο οποίος δεν είχε τρέξει καθόλου τα τελευταία χρόνια) και του λέω ΠΑΜΕ? Και χωρίς να το σκεφτεί λέει ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ? Πάω στο διάδρομο και ξεκινάω σούπερ προετοιμασία για το Μαραθώνιο.. οι 10 μέρες που έμεναν ήταν υπεραρκετές! Κάνω 10 χιλιόμετρα και λέω είναι λίγα για μαραθώνιο τα 10.. στα 10,5 καίγεται ο διάδρομος! ΦΤΟΥ! Η προπόνηση αναγκαστικά θα συνεχιστεί έξω… έκανα όλες τις μέρες γύρω στα 50 χιλιόμετρα και ένιωθα πανέτοιμος.. αυτή τη φορά ενημερωμένος .. με ειδικά ρούχα και βαζελίνη!!!

Φτάνω το πρωί του Σαββάτου στην Αθήνα με το καράβι πάω στο Γιάννη και όλη μέρα κάναμε βόλτες για να κουραστούμε και να κοιμηθούμε νωρίς το βράδυ. Το βράδυ πάμε να βάλουμε τα τσιπάκια και διαπιστώνω ότι δεν έχω παπούτσια! Τα ξέχασα στην καμπίνα κάτω από το κρεβάτι! Παίρνουμε τηλέφωνο και έφευγε σε 20 λεπτά! Μας τα αφήσαμε και πήγαμε και τα πήραμε.. τελικά μετά από αυτά κοιμηθήκαμε 2! Ξυπνήσαμε 5,30!

Στον αγώνα ξεκίνησα φυσικά γρήγορα.. έσπασα κατά 20 λεπτά το ατομικό μου ρεκόρ στον ημιμαραθώνιο που είχα κάνει πριν λίγες μέρες.. φοβερή βελτίωση!.. να συνεχίσω έτσι λοιπόν και θα κάνω 4 ώρες το Μαραθώνιο ή να πάω ακόμα πιο γρήγορα??? Με το που άρχισαν οι ανηφόρες άρχισαν και οι πόνοι.. ειδικά μετά το 30 ένιωθα ότι με έρπιν θα πήγαινα πιο γρήγορα.. το περπάτημα πήγε σύννεφο… έβριζα τον εαυτό μου.. και ορκιζόμουν ότι δεν θα ξανατρέξω ποτέ.. Το πήρα πίσω όταν έφτασα στο καλλιμάρμαρο.. Αυτή την συγκίνηση είχα χρόνια να τη νιώσω… είπα ΄΄και του χρόνου πάλι εδώ θα είμαι΄΄ τερμάτισα σε 5 ώρες και 19 λεπτά και μετά από 20 λεπτά έφτασε και ο Γιάννης, με τον οποίο είπαμε ότι θα τρέξουμε μαζί πάλι το 2008 αλλά με έστησε. 1,5 μήνα πρίν έφυγε από τη ζωή.

Αυτή ήταν η ιστορία μου!

Άντε κλείστε τον υπολογιστή και γρήγορα για τρέξιμο!