Τα πρώτα μου βήματα τρέχοντας!

Άντε καλορίζικο το Blog μου!!

Είπα η πρώτη μου ανάρτηση να είναι σχετικά με το πώς ξεκίνησα το τρέξιμο.. δεν είναι καμιά φοβερή και τρομερή ιστορία αλλά ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΗΝ ΠΩ!

Λοιπόν αρχίζω…

Μετά από τις σπουδές και μετά το στρατό έψαχνα κάτι να ασχοληθώ για να περνάει η ώρα μου αλλά και να αθλούμαι. Οι προσπάθειες μου σε γυμναστήρια δεν κρατούσαν ποτέ στη ζωή μου πάνω από 2-3 επισκέψεις.. και βρήκα το Κολύμπι! Το κακό ήταν όμως πως το κολυμβητήριο λειτουργούσε από Μάιο μέχρι Οκτώβριο. Έτσι ένα βράδυ του Οκτωβρίου του 2007 που’βρεχε μονότονα αποφάσισα να πάρω μέρος σε ένα ημιμαραθώνιο της περιοχής μου που θα γινόταν σε 15 μέρες. Άρχισα σκληρή προετοιμασία!! Έτρεξα 5 φορές στο διάδρομο από μία ώρα… και ένιωθα πανέτοιμος !! Εκείνη την Κυριακή το πρωί εμφανίστηκα στην αφετηρία με βαμβακερή βερμούδα με μποξεράκι από μέσα και μπλουζάκι βαμβακερό.. με ολοκαίνουριο παπούτσι assics των 70 ευρώ που είχα αγοράσει το Σάββατο το μεσημέρι , τα δάκτυλα ακουμπούσαν μπροστά (45 νούμερο, τώρα φοράω 46,5) και σφικτά δεμένα τα κορδόνια για να μην χάσω τα καινούρια μου παπούτσια στο δρόμο. Όταν είδα τους άλλους αθλητές ένιωσα πολύ άσχημα.. βλέποντας όλους να είναι πολλοί αδύνατοι.. με ειδικά σορτσάκια και μπλουζάκια.. και άλλα πολλά αξεσουάρ. Για μια στιγμή σκέφτηκα.. λές να βγω τελευταίος?

Δε με πτόησε όμως τίποτα.. είχα κάνει πολύ καλή προετοιμασία και δεν είχα να φοβηθώ τίποτα!

Ακούστηκε το μπαμ και έφυγα σαν τρελός.. μετά από μερικά χιλιόμετρα η ανάσα μου ήταν πολύ βαριά.. αλλά δεν το έβαζα κάτω.. μετά το 13 τα μπούτια μου είχαν καεί! Έτρεχα με ανοιχτά τα πόδια… τελικά κατάφερα με πολύ περπάτημα να φτάσω στον τερματισμό..

Φυσικά είπα ότι δεν ξανατρέχω κτλ κτλ… την άλλη μέρα το κάθε βήμα μου διαρκούσε 5-6 δευτερόλεπτα.

Μετά από μερικές μέρες που έφυγαν οι πόνοι.. ήμουν τόσο άτυχος που στο ζάπινγκ έπεσα στη διαφήμιση της Κλασικής.. Το μυαλό μου άρχισε να λυσσάει και να μου λέει ΠΑΜΕ! Τα πόδια μου με έβριζαν και μου έλεγαν ΑΝ ΠΑΣ ΕΜΑΣ ΞΕΧΝΑ ΜΑΣ!

Παίρνω τηλέφωνο τον κολλητό μου το Γιάννη (ο οποίος δεν είχε τρέξει καθόλου τα τελευταία χρόνια) και του λέω ΠΑΜΕ? Και χωρίς να το σκεφτεί λέει ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ? Πάω στο διάδρομο και ξεκινάω σούπερ προετοιμασία για το Μαραθώνιο.. οι 10 μέρες που έμεναν ήταν υπεραρκετές! Κάνω 10 χιλιόμετρα και λέω είναι λίγα για μαραθώνιο τα 10.. στα 10,5 καίγεται ο διάδρομος! ΦΤΟΥ! Η προπόνηση αναγκαστικά θα συνεχιστεί έξω… έκανα όλες τις μέρες γύρω στα 50 χιλιόμετρα και ένιωθα πανέτοιμος.. αυτή τη φορά ενημερωμένος .. με ειδικά ρούχα και βαζελίνη!!!

Φτάνω το πρωί του Σαββάτου στην Αθήνα με το καράβι πάω στο Γιάννη και όλη μέρα κάναμε βόλτες για να κουραστούμε και να κοιμηθούμε νωρίς το βράδυ. Το βράδυ πάμε να βάλουμε τα τσιπάκια και διαπιστώνω ότι δεν έχω παπούτσια! Τα ξέχασα στην καμπίνα κάτω από το κρεβάτι! Παίρνουμε τηλέφωνο και έφευγε σε 20 λεπτά! Μας τα αφήσαμε και πήγαμε και τα πήραμε.. τελικά μετά από αυτά κοιμηθήκαμε 2! Ξυπνήσαμε 5,30!

Στον αγώνα ξεκίνησα φυσικά γρήγορα.. έσπασα κατά 20 λεπτά το ατομικό μου ρεκόρ στον ημιμαραθώνιο που είχα κάνει πριν λίγες μέρες.. φοβερή βελτίωση!.. να συνεχίσω έτσι λοιπόν και θα κάνω 4 ώρες το Μαραθώνιο ή να πάω ακόμα πιο γρήγορα??? Με το που άρχισαν οι ανηφόρες άρχισαν και οι πόνοι.. ειδικά μετά το 30 ένιωθα ότι με έρπιν θα πήγαινα πιο γρήγορα.. το περπάτημα πήγε σύννεφο… έβριζα τον εαυτό μου.. και ορκιζόμουν ότι δεν θα ξανατρέξω ποτέ.. Το πήρα πίσω όταν έφτασα στο καλλιμάρμαρο.. Αυτή την συγκίνηση είχα χρόνια να τη νιώσω… είπα ΄΄και του χρόνου πάλι εδώ θα είμαι΄΄ τερμάτισα σε 5 ώρες και 19 λεπτά και μετά από 20 λεπτά έφτασε και ο Γιάννης, με τον οποίο είπαμε ότι θα τρέξουμε μαζί πάλι το 2008 αλλά με έστησε. 1,5 μήνα πρίν έφυγε από τη ζωή.

Αυτή ήταν η ιστορία μου!

Άντε κλείστε τον υπολογιστή και γρήγορα για τρέξιμο!