Τον περασμένο Νοέμβριο είχα την τύχη να πάρω μέρος στο Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης. Ο Μαραθώνιος ήταν μια άψογη διοργάνωση όσο άψογα οργανωμένη είναι και η πόλη της Νέας Υόρκης. Σε αυτό το άρθρο δεν θα μείνω στον τρόπο που διοργανώθηκε ο αγώνας ούτε στην ατομική μου επίδοση αλλά στα μικρά ή μεγάλα πράγματα που με συγκίνησαν και με έκαναν να νιώθω ακόμα περισσότερο τυχερός που βρέθηκα εκεί. Μερικά από αυτά τα έζησα ο ίδιος και άλλα τα διάβασα στις εφημερίδες ή τα είδα στην τηλεόραση τις επόμενες μέρες
1) Η εικόνα της Derartu Tulu από την Αιθιοπία να τερματίζει πρώτη και αντί να πάει να δώσει τις καθιερωμένες συνεντεύξεις περιμένει και αγκαλιάζει την κάτοχο του παγκοσμίου ρεκόρ στο Μαραθώνιο Paula Radcliffe η οποία τερματίζει κλαίγοντας από τους πόνους σίγουρα θα μείνει στην ιστορία ως παράδειγμα ευγενούς άμιλλας.
2) Μου έκανε μεγάλη εντύπωση για το πώς μας αντιμετώπιζαν οι πολίτες της πόλης όταν έλεγα ότι θα τρέξω ή έτρεξα στο Μαραθώνιο και ειδικά όταν τους έλεγα ότι ήρθα από τόσο μακριά.
3) Στη διάρκεια του αγώνα με ρώτησαν μερικοί δρομείς για το πόσα χρήματα μάζεψα. Με ρωτούσαν για να μου πουν αυτοί με τη σειρά τους για το ύψος του χρηματικού ποσού που συνέλεξαν για φιλανθρωπικό σκοπό.. 6700 άνθρωποι έτρεξαν για φιλανθρωπίες και συνέλεξαν το ποσό των 25 εκατομμυρίων Δολαρίων. 2000 δολάρια μπορούσαν να σου δώσουν το εισιτήριο για τη συμμετοχή σου αλλά πολλοί συνέλεξαν πολύ περισσότερα. Οι 6700 δεν προετοιμαζόταν μόνο σωματικά για τον αγώνα αλλά συνέλεγαν και χρήματα για να δώσουν λίγο χαρά σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη.
4) Οι 6000 εθελοντές από κάθε θέση προσπαθούσαν να προσφέρουν τη βοήθεια τους στους δρομείς. Όσοι δεν κατάφεραν να γίνουν επίσημα εθελοντές αφού οι θέσεις καλύφθηκαν από πολύ νωρίς προσέφεραν «παράνομα» τις υπηρεσίες τους πολλές φορές με δικιά τους οικονομική επιβάρυνση. Πήρε αρκετές φορές το μάτι μου εθελοντές με καροτσάκι να προσφέρουν νερό στους δρομείς.
5) Όσο καλά και να περιγράψω για το τι με έκαναν να νιώσω οι 2.000.000+ θεατές του αγώνα δεν πρόκειται να τα καταφέρω. Είναι κάτι που μόνο αν το ζήσεις μπορείς να το καταλάβεις. Από την Ελλάδα είχαμε τρομοκρατηθεί για τον ιό Η1Ν1 « να φοράτε μάσκα και να μην δίνετε το χέρι σας σε κανέναν» οι συμβουλές. Όμως δεν μπορούσα να αντισταθώ στα χιλιάδες χέρια που ήταν απλωμένα. Σίγουρα ακούμπησα πάνω από χίλια χέρια.. άκουσα τη λέξη Greece πάνω από 500 φορές άλλες 100 λέξεις που
είχαν σχέση με την Ελλάδα. Μου μιλούσαν σπαστά Ελληνικά ένας μου μίλησε αρχαία Ελληνικά και ντράπηκα που δεν κατάλαβα τι μου είπε. Ένας Αμερικάνος δρομέας μου μίλησε σε άπταιστα Ελληνικά παρόλο που δεν είχε πάει ποτέ στην Ελλάδα. Πολλές φορές ένιωθα ότι ήθελα να περπατήσω και οι θεατές ήταν η ντόπα μου! Προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα σαν να ήσουν δικός τους άνθρωπος. Ήταν σαν να είχαν έρθει 2.000.000 συγγενείς μου για να με δουν στον αγώνα. Εγώ μόνο έτσι μπορώ να δικαιολογήσω την μεγάλη αναλογία τερματιζόντων. 43,741 βρέθηκαν στην Εκκίνηση και 43,475 τερμάτισαν
6) Κι αν οι άνθρωποι από 100άδες εθνικότητες ήταν σαν συγγενείς μου τι να πω για τους 100άδες Έλληνες ομογενείς. Ένιωθα «κάτι» όταν μου φώναζαν στα Ελληνικά και έβλεπα πολλές φορές την Ελληνική σημαία. Το λιγότερο που μπορούσα να κάνω ήταν να πάω κοντά τους και να τους δώσω το χέρι.
7) Μου έκανε εντύπωση ο μεγάλος αριθμός Ιταλών και Γάλλων δρομέων . 3,093 Ιταλοί και 2,924 Γάλλοι ταξίδεψαν 10 ώρες με την οικογένεια τους για να τρέχουν 42.195 μέτρα. Ο αγώνας είχε δρομείς από 110 χώρες. Με έκανε να λυπηθώ πολύ ένα ζευγάρι το οποίο έμενε στο ξενοδοχείο μας που ταξίδεψε από την Αυστραλία 16+ ώρες δεν ξύπνησαν το πρωί και έχασαν τον αγώνα!
8) Ανάμεσα στους Θεατές ήταν χιλιάδες άνθρωποι με ειδικές ικανότητες, Άνθρωποι σε καροτσάκια, άνθρωποι με λιγότερη ψυχική υγεία, παιδάκια που έκαναν χημικοθεραπείες και σίγουρα μας έκαναν να συγκινηθούμε και η παρουσία τους μας ενθάρρυνε περισσότερο από αυτή τον «υγειών» ανθρώπων.
9) Περισσότερο όμως μας ενθάρρυνε και μας συγκινούσε η προσπάθεια πολλών από αυτούς να τερματίσουν των αγώνα. Από τους πρωταθλητές που τερμάτισαν με ειδικά καροτσάκια μέχρι τυφλούς, άλλους με απλά καροτσάκια, αυτό που μου τράβηξε την προσοχή ήταν η χαρά ενός σπαστικού νεαρού που τον τραβούσαν δυο δρομείς με ειδικό καρότσι.
10) Τέλος θα αναφερθώ στην γηραιότερη γυναίκα που τερμάτισε την Yolande Marois, 84 ετών σε 7:41:04 και τον γηραιότερο άντρα Peter Harangozo, ετών 88, σε χρόνο 7:53:02
Σίγουρα κάποτε θα επιστρέψω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου