Μαραθώνιος Μιλάνου τρέχοντας στην πόλη της μόδας.

Για φέτος επιλέχτηκε ο Μαραθώνιος του Μιλάνου για την Άνοιξη. Οι επιλογές ήταν πολλές αλλά βόλεψε καθώς ήταν την ημέρα του Ορθόδοξου Πάσχα και έτσι είχαμε περισσότερες μέρες στην διάθεσή μας.

Φτάσαμε στο Μιλάνο με αεροπλάνο, ο πιο οικονομικός τρόπος για να πας από το Μιλάνο στο κέντρο είναι με λεωφορεία που αναχωρούν κάθε ένα τέταρτο από το αεροδρόμιο. Η τιμή του εισιτηρίου είναι 15 ευρώ με επιστροφή. Το ταξί από το αεροδρόμιο μέχρι το Μιλάνο κοστίζει 90 ευρώ! Το λεωφορείο σε πάει στον κεντρικό σταθμό των τρένων του Μιλάνου. Από εκεί μπορείς να πάρεις μετρό.

Τα ξενοδοχεία στο Μιλάνο είναι πανάκριβα. Ένα δωμάτιο που στην Αθήνα μπορεί να το πληρώνεις 70 ευρώ στο Μιλάνο δεν πέφτει κάτω από 200. Εμείς επειδή είμαστε 6 άτομα και η 7 μηνών κόρη μου κλείσαμε ένα σπίτι με 150 ευρώ περίπου η βραδιά και μας ήρθε πολύ οικονομικά. Καλό είναι να βρεις ξενοδοχείο όχι κοντά στο κέντρο  που να έχει κοντά στάση του μετρό.

Το Μιλάνο σαν πόλη είναι πολύ ωραίο, αλλά μια μέρα για να το γυρίσεις αρκεί. Άντε άλλη μια για ψώνια. Εκεί που πρέπει να πας οπωσδήποτε είναι στην λίμνη του Como που είναι 35 χιλιόμετρα από το Μιλάνο και στο Lugano  που είναι στην νότια Ελβετία άλλα 40 χιλιόμετρα από το Como. Μπορείς να πας με τρένο ή με αυτοκίνητο.

Στο αγώνα τώρα..

Το Μιλάνο δεν είχε ιδέα για τον Μαραθώνιο.. Ούτε μια αφίσα του αγώνα όπως αυτές που γέμιζαν την πόλη στην  Ρώμη και την Αθήνα. Την Παρασκευή πήγαμε στην έκθεση του Μαραθωνίου. Μπήκα με μια όρεξη να κάτσω να χαζέψω 1-2 ώρες αλλά το πολύ σε 5 λεπτά ήμουν στην άλλη άκρη. Εκεί μας είπαν ότι θα έχει 13.000 αθλητές και μου φάνηκε παράξενο αφού είχα δει ότι το 2011 ήταν μόλις 4.000. Το τσιπάκι του αγώνα είναι πάνω στο νούμερο και μας έδωσαν και μια συνθετική μπλούζα mizuno.

Η Κυριακή έφτασε. Στον αγώνα τρέξαμε εγώ η γυναίκα μου και η Καίτη. Η μέρα όπως είχαμε υπολογίσει ήταν βροχερή…  

Είχα την φοβερή ιδέα να πάμε στην εκκίνηση η οποία είναι αρκετά έξω από το Μιλάνο(fiera Milano)  , με το αυτοκίνητο που είχαμε νοικιάσει και όχι με το μετρό το οποίο φτάνει πολύ κοντά στην εκκίνηση. … Τελικά χάσαμε το δρόμο και παραλίγο να χάσουμε και την εκκίνηση… Φτάσαμε… οι αθλητές είχαν στηθεί ήδη στην εκκίνηση η οποία ήταν σε blocks. Το παράξενο ήταν ότι δεν ήταν 13.000 δρομείς… ήταν το πολύ 5000. Σκέφτηκα .. μάλλον δεν ήρθαν λόγο της βροχής…

Η εκκίνηση δόθηκε! Πέταξα τη σακούλα που μας είχαν δώσει για την βροχή και σε λίγα λεπτά είχα γίνει μούσκεμα.. η βροχή δεν ήταν δυνατή αλλά ήταν ασταμάτητη.. δεν σταμάτησε ούτε ένα δευτερόλεπτο μέχρι τον τερματισμό και δεν με άφησε να απολαύσω την όμορφη διαδρομή. Όπως είπα ο αγώνας ξεκίνησε έξω από το Μιλάνο οπότε οι εικόνες στα πρώτα χιλιόμετρα ήταν εικόνες φύσης και όχι πόλης. Η βρόχα συνέχιζε και εγώ ξεκίνησα να κουράζομαι και σωματικά και ψυχολογικά από πολύ νωρίς, έκανα τη βλακεία και έφαγα τελευταία φορά 4 το μεσημέρι της προηγούμενης , το βράδυ κοιμήθηκα μόνο 2 ώρες οπότε το όνειρο του ατομικού ρεκόρ άρχισε να εξαφανίζεται. Το ωραιότερο θέαμα ήταν η αψίδα του ημιμαραθωνίου η οποία εντελώς τυχαία ήταν σε ένα σημείο του δρόμου που είχε πάνω από 15 εκατοστά νερού από την μια μέχρι την άλλη μεριά… και αφού το χαλί της χρονομέτρησης ήταν μέσα στο νερό δεν μπορούσες να πας από το πεζοδρόμιο και αναγκαστικά βουτούσες τα πόδια σου μέχρι τον αστράγαλο..

Στα 10 χιλιόμετρα είδα πολλούς δρομείς να είναι στην άκρη του δρόμου… Τι έγινε? Κουράστηκαν όλοι αυτοί μαζί?? Αλλά δεν ήταν βρεγμένοι και καθόλου κουρασμένοι… μάλλον κανένα παράλληλο αγώνα θα έχουν είπα… μετά από λίγα χιλιόμετρα πέρασε κάποιος ακριβώς δίπλα μου σφαίρα και τρόμαξα !! Μπορεί να πήγαινε και με 3:00 λέπτα το χιλιόμετρο.. μέτα από λίγο και άλλος και άλλος και κρατούσαν μια σκυτάλη… λύθηκε το μυστήριο των 13.000 δρομέων ! οι 8.000 είναι δρομείς που έτρεξαν μόνο τα 10.500 μέτρα. Όσο περνούσε η ώρα όλο και πιο πολλοί ‘’γρήγοροι’’ δρομείς περνούσαν από δίπλα μου… Δεν ήταν απλά ενοχλητικό αλλά εκνευριστικό ενώ έχεις κάνει 30χιλιόμετρα και είσαι έτοιμος να καταρρεύσεις να περνάει κάποιος από δίπλα σου με την διπλάσια ταχύτητα και αρκετές φορές να σε σπρώχνει. Τα κορίτσια που ήταν πιο πίσω  μου είπαν ότι  τα πράγματα ήταν χειρότερα… όταν έφταναν στο σημείο που είναι να γίνει η αλλαγή σκυτάλης αυτοί που περίμεναν είχαν κλείσει το δρόμο…

Η πόλη σε πολλά μέρη έχει πλακόστρωτο που για να πω την αλήθεια δεν είναι και τόσο ενοχλητικό… Το καλό είναι βέβαια ότι η διαδρομή είναι σχεδόν επίπεδη. Ο αγώνας περνάει από τα πιο κεντρικά σημεία του Μιλάνου αλλά εγώ δεν μπορώ να κάνω τουρισμό γιατί η εξάντληση μου έχει φτάσει στο αποκορύφωμα μετά τα 30 χιλιόμετρα, πεινούσα απίστευτα! . Κούτσα κούτσα φτάνω στον τερματισμό και παίρνω ένα σακουλάκι που έδιναν με ένα πολύ νόστιμο τσουρέκι ισοτονικο και νερό… επιστρέφω πάλι πίσω παίρνω άλλο ένα… και ξανά το ίδιο… 5 έφαγα! Άρχισα να τρέμω !!! πήρα τα πράγματα μου που είναι πολύ κοντά ευτυχώς και μπήκα μέσα σε ένα αντίσκηνο που άλλαζαν στο οποίο έκανε πολύ ζέστη και πολύ μπόχα! Έκατσα 5 λεπτά ακίνητος για να ζεσταθώ και άρχισα να αλλάζω … Μετά από λίγο μίλησα στο τηλέφωνο με το Γιάννη και μου είπε ότι η Γυναίκα μου εγκατέλειψε στο 28 γιατί την έπιασε ένας πόνος στο γόνατο… που τελικά ήταν μηνίσκος. Μετά από λίγο τερμάτισε και η Καίτη της οποίας ήταν ο πρώτος Μαραθώνιος.

Τελικά ο μαραθώνιος αυτός θα μείνει ως μια κακή ανάμνηση κυρίως για τη βροχή και την σκυταλοδρομία. Το παράπονο μου είναι ότι δεν είδα την κόρη μου στον τερματισμό το οποίο ήταν αδύνατον λόγο της βροχής.

Επόμενος Μαραθώνιος Φλωρεντία……

Ο καλύτερος μου Μαραθώνιος

Θα περιμένατε να σας πω το τρομερό και φοβερό ατομικό ρεκόρ που έκανα αλλά θα σας απογοητεύσω!  πριν μια βδομάδα τερμάτισα στον επετειακό Κλασικό Μαραθώνιο ( 2501 χρόνια 2 μήνες 3 μέρες και κάτι ώρες από τη μάχη του Μαραθώνα) ο οποίος ήταν ο 8ος μου. Μετά από 7 Μαραθώνιους κατάφερα να τρέξω χωρίς να φάω τοίχο! και όχι μόνο αυτό αλλά τα τελευταία χιλιόμετρα έριξα το ρυθμό κατά 30-60 δευτερόλεπτα/λεπτό! έτρεχα σαν τρελός... σαν να μην είχα τρέξει 32 χιλιόμετρα πριν.. Γιαυτό είναι ο καλύτερος μου, είναι ο αγώνας  που απόλαυσα πιο πολύ από κάθε άλλο.

Στους προηγούμενους έτρωγα τοιχο σε πολλά εστιατόρια στη διαδρομή στο 25ο στο 31ο στο 36ο στο 38ο ακόμα και στο 41ο χιλιόμετρο εθνικής οδού εκκίνησης-τερματισμού.

Είναι πολύ σημαντικό τελικά να γνωρίζεις τις δυνατότητες σου, μπορώ να κάνω το Μαραθώνιο σε χ χρόνο? εγώ θα τον βγάλω σε χ+1 λεπτό άντε σε χ+5 για να τον απολαύσω περισσότερο. Αν προσπαθήσω σε χ-5 το έχασα το παιχνίδι! θα κάνω χ+20!!! και εκτός του χρόνου θα είσαι κομμάτια και δεν θα απολαύσεις τη διαδρομή.

Τελικά το ωραίο στο Μαραθώνιο είναι να τερματίσεις ή να τερματίσεις ακούραστος? Από εδώ και πέρα διαλέγω την κουρτίνα 2!

Γιατί κάποιος να τρέξει μαραθώνιο;

Αναδημοσιευση από www.asics.gr

Αυτό που δίνει το κίνητρο για να τρέξει κανείς μαραθώνιο είναι – για τους αμύητους – μια μυστήρια δύναμη, και όμως για κάποιους άλλους η επιθυμία να αντιμετωπίσουν την πρόκληση μιας διαδρομής 42,195 χλμ. είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Μια καλύτερη ματιά στους ανθρώπους για τους οποίους η φράση «απλώς θα φορέσω κάτι πιο άνετο» σημαίνει να φορέσουν τα αθλητικά τους παπούτσια και έναν φακό κεφαλής, μας αποκαλύπτει ένα κοινό τους χαρακτηριστικό: τη σιδερένια θέληση. Αλλά γιατί μαραθώνιο;

Το πιο εύκολο άθλημα στον κόσμο
«Η ερώτηση ‘γιατί κάποιος να τρέξει μαραθώνιο;’ στην ουσία σημαίνει ‘γιατί κάποιος να τρέξει;’» λέει ο Martin Smith (39 ετών) από την Αγγλία, ο οποίος έχει τρέξει τέσσερις ημιμαραθώνιους και δύο μαραθώνιους. «Αν πάρουμε ένα μέσο άνθρωπο, όπως είμαι και εγώ, ο αναμενόμενος χρόνος για να τρέξει το μαραθώνιο είναι περίπου τέσσερις ώρες. Υπάρχουν όμως πολλά αθλήματα που διαρκούν το ίδιο. Ένας αγώνας τένις θα μπορούσε να κρατήσει έξι ώρες – άρα, γιατί κάποιος να τρέξει; Προσωπικά, έχω οικογένεια και μια δουλειά πλήρους απασχόλησης η οποία περιλαμβάνει πολλά ταξίδια. Το τρέξιμο είναι το πιο εύκολο άθλημα που μπορείς να προσαρμόσεις σε μια πολυάσχολη ζωή, γιατί μπορείς να το κάνεις παντού, πάντα και δωρεάν. Σε αντίθεση με το τένις, το γκολφ ή το ποδόσφαιρο, δεν χρειάζεται να είμαι μέλος κάποιου συλλόγου και υπάρχει σχετικά μικρός κίνδυνος τραυματισμού» λέει ο πρώην παίκτης του ράγκμπι.

«Στη συνέχεια, αφού έχει αρχίσει να σας αρέσει, έρχεται σιγά σιγά η επιθυμία να θέσετε έναν αξιόλογο στόχο». Φαίνεται ότι το τρέξιμο το κάνει αυτό στους ανθρώπους. Όποια και αν είναι τα αρχικά κίνητρα, οι ενδορφίνες που απελευθερώνονται κατά τη διάρκεια της κανονικής προπόνησης φαίνεται ότι συνωμοτούν ώστε να σας κάνουν να θέλετε να πάτε ακόμα πιο μακριά, ακόμα πιο γρήγορα. Αν σε αυτό προσθέσουμε την υπέροχη εμφάνιση και διάθεση, τότε αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε τη γοητεία που μας ασκεί».

ΓΛΩΣΣΑΡΙ

Μαραθώνιος

Αγώνας μεγάλης απόστασης, μήκους 42,195 χιλιομέτρων (26 μίλια, 385 γιάρδες).

Υπερμαραθώνιος:

Ένας μεγάλος μαραθώνιος. Οι επίσημες αποστάσεις ποικίλλουν, ωστόσο συχνά έχουν μήκος 50 ή 100 χλμ.

Τρίαθλο:

Αγώνας μεγάλης απόστασης που περιλαμβάνει κολύμβηση, ποδηλασία και τρέξιμο. Οι ολυμπιακές αποστάσεις είναι 1,5 χλμ. κολύμβηση, 40 χλμ. ποδηλασία και 10 χλμ. τρέξιμο.

Τρίαθλο Ironman:

Ένα μεγάλο τρίαθλο. Οι επίσημες αποστάσεις είναι 3,86 χλμ. κολύμβηση, 180,25 χλμ. ποδηλασία και ένας πλήρης μαραθώνιος.

Πρώτα το σώμα, μετά το μυαλό
Μια μεγάλη έρευνα της ASICS σε επτά Ευρωπαϊκές χώρες αποκάλυψε πρόσφατα ότι, σε γενικές γραμμές, «αρχίζουμε το τρέξιμο με την ευχή να βελτιώσουμε τη φυσική μας κατάσταση και να χάσουμε βάρος, αλλά καταλήγουμε με μια διασκεδαστική απασχόληση που μας βοηθά να διώξουμε το στρες: ‘Πρώτα το σώμα, μετά το μυαλό.’ Και στις επτά χώρες, οι δρομείς μας συμφώνησαν ότι ο κύριος λόγος για τον οποίο τρέχουν είναι η καλύτερη φυσική κατάσταση, με το 54% να επιβεβαιώνει ότι αυτός είναι ο σπουδαιότερος λόγος για τον οποίο αρχίζουν και το 63% να δηλώνει ότι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο συνεχίζουν. Ο δεύτερος πιο βασικός λόγος για να ξεκινήσει κάποιος το τρέξιμο είναι η απώλεια βάρους, με το 40% όλων των Ευρωπαίων δρομέων να δηλώνει ότι αυτό είναι το κίνητρό τους για να αρχίσουν.»

Δεν πρόκειται για μια φιλοδοξία που εντοπίζεται μόνο την Ευρώπη. «Ξεκίνησα το τρέξιμο πριν από περίπου 10 χρόνια για να χάσω βάρος», λέει ο Michael Kingston (36 ετών) από τη Νότιο Αφρική, ο οποίος εκείνη την εποχή ζύγιζε 105 κιλά. «Ξεκίνησα από αγώνες των 10 χλμ., πέρασα σε αγώνες των 15 χλμ. και μετά σε ημιμαραθώνιους. Συνέχισα με περίπου 20 μαραθώνιους και τελικά με ένα υπερμαραθώνιο των 56 χλμ. Σήμερα ζυγίζω 72 κιλά και αυτό που αρχικά ήταν μια μεγάλη πρόκληση, πλέον έχει γίνει τρόπος ζωής. Ωστόσο, τότε όπως και τώρα, το να ξεπερνά κάποιος τα όριά του, να βελτιώνεται συνεχώς, να γίνεται πιο γρήγορος και να δοκιμάζει τις αντοχές του είναι κάτι που δίνει πολύ μεγάλη απόλαυση» προσθέτει.

Ξεπερνώντας τα όρια
Πράγματι, είτε το τρέξιμο αρχίζει για πρακτικούς λόγους είτε για απώλεια βάρους, φαίνεται ότι αυτή η δοκιμασία στην οποία υποβάλλουμε τον εαυτό μας είναι το απόλυτο κίνητρο για όλους σχεδόν του δρομείς μαραθωνίου. Ακόμα και όσοι τρέχουν για φιλανθρωπικούς σκοπούς παραδέχονται ότι η επιθυμία να φτάσουμε το στόχο αυτό έρχεται για τον καθένα πρώτη. Ο Steve Ramus (35 ετών) έχει τρέξει πολλές φορές για φιλανθρωπικούς σκοπούς και τώρα προπονείται για τον πρώτο του μαραθώνιο, το Λονδίνο 2010, έναν αγώνα που φημίζεται για το μεγάλο αριθμό των δρομέων που τρέχουν για φιλανθρωπικούς σκοπούς. «Ακόμα και όταν τρέχεις για καλό σκοπό, το θέμα είναι πάλι να δεις αν μπορείς να υπομείνεις την πνευματική και σωματική κακουχία. Εντούτοις, το να τρέχεις για φιλανθρωπικούς σκοπούς σε βοηθά επίσης να συνεχίσεις σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που νιώθεις ότι έχεις φτάσει στα όριά σου, αφού αποτελεί ένα καταπληκτικό κίνητρο.»

Πέρα από τους προσωπικούς και φιλανθρωπικούς σκοπούς, ωστόσο, ο Ramus αναφέρει στους προσωπικούς του λόγους «το ότι αποβάλλω τις εντάσεις από τον καθημερινό αγώνα δρόμου στον οποίο μας βάζει η εργασιακή ρουτίνα». Την αίσθηση του αυτή καταθέτει ο Patrick Kessler, επίσης 35 ετών, ο οποίος έχει τρέξει έξι φορές σε μαραθώνιο.

«Όταν προπονείσαι για μαραθώνιο, όχι μόνο αποκτάς μια καλύτερη αίσθηση ισορροπίας μεταξύ της ζωής και της δουλειάς σου, αλλά επιπλέον χαλαρώνεις καθώς έρχεσαι σε επαφή με τα στοιχεία της φύσης και το περιβάλλον» λέει ο διευθυντής εταιρείας με έδρα το Μόναχο, αντικατοπτρίζοντας έναν από τους βασικούς λόγους για τους οποίους οι Γερμανοί προτιμούν το τρέξιμο (η άθληση σε εξωτερικό χώρο), σύμφωνα με τα ευρήματα της μελέτης της ASICS. Την ημέρα του μαραθωνίου, ωστόσο, η γαλήνη και η ησυχία της φύσης αντικαθίστανται από τη βοή και τις φωνές του πλήθους – μια αντίθεση που συχνά αναφέρεται ως πραγματική ένεση αδρεναλίνης.

«Μπορεί το πρόσωπό μου να μη το δείχνει, αλλά προσέχω και το πλήθος και αυτούς που με υποστηρίζουν» λέει η Briton Sarah Blancke, που έτρεξε στο μαραθώνιο του Βερολίνου το 2005. «Ο κόσμος που φωνάζει το όνομά σου και λόγια που σου δίνουν κουράγιο τελικά σε ανεβάζουν. Πράγματι, φτάνοντας στα τελευταία χιλιόμετρα μια εμψυχωτική λέξη από κάποιο φίλο μπορεί να κάνει τη διαφορά μεταξύ του να φτάσεις στα όριά σου και να φτάσεις στο στόχο σου.»

Μαραθώνιος για προπόνηση
Επομένως, τι υπάρχει μετά από τη γραμμή του τερματισμού; «Στην αρχή σκέφτεσαι ‘Δεν το ξανακάνω ποτέ’» λέει ο Kessler «και μετά από λίγα λεπτά, όταν αυτή η καταπληκτική αίσθηση ικανοποίησης και περηφάνιας καταλαγιάσει, βρίσκεσαι ήδη να σχεδιάζεις την επόμενη πρόκληση». Για ορισμένους, αυτό σημαίνει να πηγαίνεις πέρα από το μαραθώνιο. Ο Mats Söder (41 ετών) από τη Σουηδία, τρέχει μαραθώνιους όχι ως κύριο στόχο αλλά ως μέσο προπόνησης. Αθλητής του τριάθλου και του τριάθλου Ironman, τρέχει επίσης σε υπερμαραθώνιους, ο μεγαλύτερος από τους οποίους ήταν 100 χλμ.

«Έτρεξα για πρώτη φορά στο Ironman το 2000 και κολύμπησα 3,8 χλμ., διέσχισα με ποδήλατο 180 χλμ. και έτρεξα 42,195 χλμ. σε συνολικό χρόνο 11:59:15. Αλλά όταν γεννήθηκε το πρώτο μου παιδί, απέκτησα πρόσθετες οικογενειακές υποχρεώσεις και μου ήταν δύσκολο να προπονούμαι. Και μόνο το τρέξιμο θα ήταν αρκετό, αλλά ο κλασικός μαραθώνιος δεν μου φαινόταν πλέον πρόκληση. Για το λόγο αυτό, το 2003 στράφηκα στους υπερμαραθώνιους.»

Ο Jeff Barnes (39 ετών) από το Ηνωμένο Βασίλειο, μεταπήδησε από το μαραθώνιο στο τρίαθλο, όχι επειδή βαρέθηκε αλλά γιατί το τρίαθλο συνδύαζε τρία πράγματα που μπορούσε να κάνει καλά. «Επειδή η πρόθεσή μου ήταν να συμμετάσχω μία και μόνη φορά στο Ironman, σκέφτηκα να δοκιμάσω αυτό που θεωρείται το δυσκολότερο στον κόσμο – αυτό του νησιού Λανθαρότε – γιατί δεν ήθελα αργότερα, κοιτάζοντας πίσω, να σκεφτώ ότι επέλεξα τον εύκολο δρόμο!»

Ίσως να είναι αυτή διάθεση αυτοτιμωρίας που κάνει τους ανθρώπους που συμμετέχουν σε ακραία αθλήματα να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους, αλλά ο Barnes επιμένει: «Πιστεύω ακράδαντα ότι οποιοσδήποτε υγιής άνθρωπος μπορεί να συμμετάσχει σε κάποιο μαραθώνιο ή τρίαθλο Ironman. Παλιότερα έβλεπα τηλεόραση και σκεφτόμουν ότι οι άνθρωποι αυτοί ήταν υπεράνθρωποι και τώρα έχω συμμετάσχει και εγώ. Όλα είναι στο μυαλό. Ποτέ δεν πρέπει να το βάζεις κάτω.»

Τι εμπειρίες έχεις από μαραθώνιο; Έχεις τρέξει σε κάποιον ή κάποιους ή μήπως αυτή τη στιγμή προπονείσαι για κάποιον; Ίσως να έχεις τρέξει σε κάποιον υπερμαραθώνιο ή σε τρίαθλο Ironman. Είτε για προσωπικούς είτε για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Όποια και αν είναι η ιστορία σου σχετικά με το τρέξιμο, θα θέλαμε πολύ να ξέρουμε τι είναι αυτό που σου δίνει κίνητρο.

Τρέχοντας στην Αιώνια Πόλη! Μαραθώνιος Ρώμης

Στις 20 Μαρτίου ήμουν κι εγώ όπως και άλλοι 120 Έλληνες στον Μαραθώνιο της Ρώμης. Ήμασταν πολύ τυχεροί γιατί μέχρι και πριν λίγες μέρες χιόνιζε και η θερμοκρασία ήταν κάτω από το μηδέν. τις μέρες που ήμασταν εκεί είχε 10-20 βαθμούς, θερμοκρασία ιδανική για Μαραθώνιο. Επιλέξαμε να φτάσουμε Σάββατο στην Ρώμη και να κάνουμε τουρισμό μετά τον αγώνα.. Γιατί η εμπειρία από τους προηγούμενους Μαραθωνίους που περπατούσαμε για μέρες πριν τον αγώνα δεν ήταν και τόσο καλή.

Η έκθεση του Μαραθωνίου (marathon village) βρίσκεται αρκετά μακριά από το κέντρο αλλά μόλις5-6 στάσεις από τις κεντρικές στάσεις του Μετρό. Επειδ

ή πήγαμε αργά το Σάββατο υπήρχαν μπλουζάκια μόνο S και XXL, πήρα βέβαια XXL γιατί το S θα το φορούσα για σκουφάκι. Η μπλούζες δυστυχώς ήταν βαμβακερές αλλά μας αποζημίωσε η ASSICS τσάντα πλάτης.

Η έκθεση ήταν πάνω κάτω όπως της Αθήνας. Με τιμές ίδιες και λίγο χαμηλότερες από Ελλάδα. Στην έκθεση είχε και pasta party με 3 ευρώ στο οποίο δεν πήγαμε γιατί μας περίμενε παρέα. Οπότε λίγη ώρα μετά ξεκινήσαμε το δικό μας pasta party που μαζί με το pizza party κράτησε για πολλές μέρες. Τα εστιατόρια της Ρώμης παρόλο που δεν σου γεμίζουν το μάτι

εμφανισιακά καθότι τα περισσότερα θυμίζουν Ταβέρνα της δεκαετίας του 80 έχουν τόσο απολαυστικές μακαρονάδες και πίτσες που δεν τις βρίσκεις ούτε στα κυριλέ εστιατόρια του Κολωνακίου. Καλό θα είναι να έχετε κάνει μια κράτηση πριν πάτε.

Το πρωί της Κυριακής έφτασε, Η πρώτη κίνηση ήταν να ντυθώ και να να κατέβω να πιώ ένα espressaki στο πόδι με 0,80 ευρώ.

Επειδή μέναμε piazza di Spagna 800 μέτρα από την εκκίνηση επαναπαυτήκαμε με αποτέλεσμα να φτάσουμε στην εκκίνηση τρέχ

οντας 5 λέπτά πριν. Ο αγώνας ξεκινάει από το γνωστό σε

όλους Κολοσσέο και τερματίζει στο γνωστό σε όλους Κολσοσέο. 12000 αθλητές και αθλήτριες βρέθηκαν πίσω από την γραμμή τις Εκκίνησης ... Η εκκίνηση δόθηκε σε 4 κύματα υποτίθεται! Φανταστείτε ότι ήμασταν χωρισμένοι σε 4 κύματα.. έφυγε το πρώτο κύμα και μετά από 2 λεπτά δόθηκε η εκκίνηση και για τα 3 κύματα συν χρόνος τα οποία είχαν γίνει ένα.. Αυτό σε συνδυασμό με τον δρόμο που σε αρκετά σημεία γινόταν αρκετά στενός είχαν σαν αποτέλεσμα τα πρώτα μας 10 χιλιόμετρα να είναι τα πιο αργά του αγώνα.

Η διαδρομή είναι σχεδόν όλη μέσα στο κέντρο της πόλης και περνάει μπροστά από τα περισσότερα αξιοθέατα της πόλης σχημάτιζε ένα μεγάλο οχτάρι και μόνο για 2-3 χιλιόμετρα

περνάει από τον ίδιο δρόμο.. μεγάλο μέρος της διαδρομής είναι πλακόστρωτο αλλά δεν είναι και πολύ ενοχλητικό. Ανηφόρες πολύ ελάχιστες. Ο κόσμος αρκετός αλλά οι περισσότεροι συνοδοί και Τουρίστες που αρκετές φορές πεταγόταν μπροστά στα πόδια σου.

Η οργάνωση πολύ καλή , το προηγούμενο βράδυ κάνοντας μια βόλτα στο κέντρο και βλέποντας τα στενά δρομάκια που θα περνούσε ο αγώνας απόρησα πως θα μπορέσουν να τρέχουν 12000 άνθρωποι σε μια πόλη με τόσο Τουρισμό αλλά οι διοργανωτές τ;α κατάφεραν μια χαρά.

+ Η ομορφιά της Ρώμης

+Άριστη τροφοδοσία

+ Εκκίνηση και τερματισμός στο κέντρο της πόλης

- Το στρίμωγμα στα πρώτα χιλιόμετρα

Σας τον συστήνω ανεπιφύλαχτα!

IRONfather

Όλοι γνωρίζουμε ότι η αντοχή έχει όρια. Αλλά ίσως δεν γνωρίζουμε ότι η αγάπη του γονιού για το παιδί του δεν έχει όρια και μπορεί να ''κερδίσει'' τα πάντα, ακόμα και την ανθρώπινη αντοχή.

Οι περισσότεροι επίσης γνωρίζουμε ότι ένα αγώνα ironman μπορούν να τερματίσουν λίγοι άνθρωποι στον κόσμο.. Ένας όμως μόνο μπορεί να τερματίσει μαζί με το γιο του μετά από 3,8 χιλιόμετρα κολύμπι , 180 χιλιόμετρα ποδήλατο και 42 χιλιόμετρα τρέξιμο.

Η επιστροφή

Μετά από 8 μήνες αποχή από το τρέξιμο ( γιατί η μια φορά τη βδομάδα είναι αποχή) και 6 κιλά που κατάφερα με πολύ κόπο να προσθέσω στο σώμα μου, ήρθε η ώρα να ξεκινήσω πάλι με την ευκαιρία του μαραθωνίου της άνοιξης.

Έβαλα ως στόχο μέσα στην 3μηνη προετοιμασία να χάσω πάλι αυτά τα 6 κιλά.. και θα μου πεις.. και τι μας το λες??

το λέω δημόσια για να έχω το άγχος του εξευτελισμού σε περίπτωση που δεν τα καταφέρω.

Φυσικά και γνωρίζω ότι δεν είναι σωστό να χάνεις κιλά σε περίοδο σκληρής προετοιμασίας.. αλλά πιστέψτε με, δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

Απο Δευτέρα ξεκινάω (αφήστε με λίγο να ξεκουραστώ) και θα σας ενημερώνω για την πρόοδο μου.. Γιατι ξέρω ότι το έχετε άγχος κι εσείς.

Μαζί και στο τρέξιμο

Στον επετειακό Μαραθώνιο της Αθήνας που έγινε πριν λίγες μέρες είχα την τύχη να τερματίσω μαζί με τν κοπέλα μου… Αν μου το έλεγε αυτό κάποιος στην αρχή του 2010 θα έλεγα ότι είναι κάτι που θέλω αλλά είναι αδύνατον να συμβεί τουλάχιστον τόσο νωρίς.. Αν την ρωτούσε την ίδια θα γελούσε…

Μέχρι να φτάσουμε σε αυτό το σημείο και να τερματίσουμε μαζί στο Καλλιμάρμαρο περάσαμε από πολλά στάδια.

1^ο Στάδιο Αδιαφορία

Όταν πριν 3 χρόνια ξεκίνησα το τρέξιμο σχεδόν αδιαφορούσε … Ίσως το έβλεπε σαν ένα ακόμα χόμπυ που συντομα θα το βαρεθώ… Όταν τις έλεγα να έρθει μαζί μου να κάνουμε 2-3 χιλιόμετρα πολλές φορές νευρίαζε.

2^ο Στάδιο Γκρίνια

Όταν ξεκίνησα να συμμετάσχω σε αγώνες και να απουσιάζω αρκετές Κυριακές άρχισε η γκρίνια… << που θα πας πάλι… μια Κυριακή έχουμε και την χάνουμε στο τρέξιμο»

Περίπτωση να έρχεται στους αγώνες σαν θεατής φυσικά και δεν υπήρχε.

3^ο Στάδιο να έρθω να τρέξω λίγο μαζί σου?

Πριν ένα χρόνο μου ζήτησε να έρθει μαζί μου σε προπόνηση να κάνει μερικά χιλιόμετρα… Οι πρώτες φορές ήταν 4 χιλιόμετρα περίπου και ανέβαζε 185 παλμούς με ρυθμό 8-9 λεπτά το χιλιόμετρο.. Στην Αρχή ήταν λιγο απογοητευμένη αλλά ζητούσε αρκετα συχνα να έρχεται μαζί μου.. Συνειδητοποίησε και ότι μετά από 2 χρόνια δεν ήταν κάτι που θα το άφηνα εύκολα και δεχόταν οι διακοπές μας να συνδυάζονται με ένα μαραθώνιο στο εξωτερικό…¨ότι και να τις έλεγα δεν δεχόταν με τίποτα να τρέξει ένα μικρό αγώνα 5-6 χιλιομέτρων

4^ο Στάδιο θέλω να τρέξω ένα ημιμαραθώνιο

6 μήνες μετά επιστρέφοντας από το Μαραθώνιο της Βαρκελώνης μου ανακοίνωσε ότι ήθελε να τρέξει σε ένα ημιμαραθώνιο που ήταν σε ένα μήνα. Μέχρι τότε είχε τρέξει μέχρι 8-9 χιλιόμετρα αλλά τις είπα ότι με λίγη προπόνηση θα τα καταφέρει. Όπως και έγινε… σε ένα μήνα τρέχει τον ημιμαραθώνιο και κάνει περίπου 2 ώρες και 45 λεπτά.

5^ο στάδιο Θα ήθελα να τρέξω Μαραθώνιο

Μετά τον Ημιμαραθώνιο τι ακολουθεί? Ο Μαραθώνιος.. Τις έβγαλα ένα πρόγραμμα Μαραθωνίου 3 μηνών το οποίο δεν περίμενα να τηρήσει ούτε κατά 50% γιατί είναι δύσκολο για κάποιον που δεν έτρεχε καθόλου πριν λίγους μήνες ξαφνικά να τρέχει 4-5 φορές τη βδομάδα και 40-50χιλ/βδομάδα. Τελικά όμως είχε τόσο όρεξη και τόσο πείσμα (αυτοπεποίθηση δεν είχε καθόλου) που το τήρησε στο 99%. Της υποσχέθηκα ότι τον πρώτο της Μαραθώνιο θα τον τερματίσουμε μαζί.

6^ο στάδιο Τερματισμός στο Καλιμάρμαρο

Τερματίσαμε στο Καλλιμάρμαρο σε 5 ώρες και 19 λεπτά μετά από αρκετό πόνο.

Τελικά το να έχεις το ίδιο hobby με τον σύντροφο σου είναι πολύ σημαντικό, ειδικά στο τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων που είναι ένα μοναχικό άθλημα. Τους τελευταίους μήνες λόγο κάποιον σοβαρών οικογενειακών προβλημάτων δεν είχα την ψυχολογία να προετοιμαστώ για το Μαραθώνιο και μου φαινόταν τόσο παράξενο που έτρεχε και εγώ όχι. Ήταν τόσο παράξενο το συναίσθημα να κάθομαι σπίτι και να βγαίνει έξω για τρέξιμο.

Ποδηλατόδρομοι στην Ελλάδα και ποδήλατο στην Ευρώπη

Της Τελευταίες μέρες στο Ηράκλειο Κρήτης συζητιέται πολύ ο νέος "ποδηλατοδρομος" της λεωφόρου Κνωσού η οποία ενώνει το Ηράκλειο με το ανάκτορο της Κνωσσού και από την οποία περνούν και κατά την διάρκεια του καλοκαιριού θα περάσουν χιλιάδες τουρίστες. Η φωτογραφία δεν τα λέει όλα... Φανταστείτε την εικόνα αυτή και στα 3 χιλιόμετρα και στις 2 κατευθύνσεις της λεωφόρου που υπάρχει ο ποδηλατόδρομος. Αυτοκίνητα παρκαρισμένα και δεκάδες κάδοι του Δήμου ο οποίος έφτιαξε τους ποδηλατόδρομους...

Όλη αυτή η ιστορία μου έδωσε την αφορμή να γράψω για το τι είδα πριν 2 μήνες που επισκέφτηκα την Βαρκελώνη για να πάρω μέρος στο Μαραθώνιο. Έπαθα πλάκα με τους ποδηλατόδρομους και με το πρόγραμμα Bicing του δήμου tης Βαρκελώνης.. Το bicing είναι ένα πρόγραμμα ενοικίασης 3000 ποδηλάτων που βρήσκονται σε 400 διαφορετικά σημεία(σε απόσταση 300-400 μέτρα το ένα από το άλλο) σε όλη την πόλη.. Με μια μικρή συνδρομή (15 περίπου ευρώ το χρόνο) παίρνεις μια κάρτα και μπορείς να παίρνεις ένα ποδήλατο για μισή ώρα δωρεάν και για κάθε μισή ώρα παραπάνω πληρώνεις 30 λεπτά ... Το ποδήλατο μπορείς να το επιστρέψεις σε οποιοδήποτε απο τα 400 σημεία στη πόλη και όχι μόνο απο εκεί που το πήρες. Σύμφωνα με στατιστικά το κάθε ποδήλατο καθημερινά χρησιμοποιείται απο 10-15 διαφορετικούς χρήστες.. και τα 3000 ποδήλατα έχουν διανύσει 8.000.000 χιλιόμετρα μέσα σε 3 χρόνια!

Το κακό είναι ότι τα ποδήλατα μπορούν να επισημοποιούνται μόνο από κατοίκους της πόλης και όχι απο τουρίστες.

Έτσι αντιμετωπίζουν το ποδήλατο οι Έλληνες και έτσι οι Ευρωπαίοι..

Ένας Μαραθώνιος σε ένα λεπτό...

Στο Μαραθώνιο του Λος Άντζελες ένας θεατής έστησε την κάμερα στο μπαλκόνι του σπιτιού του και κατέγραψε τους 25.000 δρομείς από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο , το συνεργείο καθαρισμού που ακολουθούσε και τον δρόμο που δόθηκε μετά στην κυκλοφορία.. Όλα αυτά τα έβαλε σε γρήγορη κίνηση με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα εντυπωσιακό βίντεο ενός λεπτού.

Μαραθώνιος Βαρκελώνης 2010

Χθες γύρισα από την Βαρκελώνη και όπως κάθε φορά που επιστρέφω είπα να γράψω 2 λόγια για το Μαραθώνιο για να θυμούνται όσοι έχουν τρέξει και να ξέρουν τι τους περιμένει όσοι θα πάνε στο μέλλον.
Φτάσαμε Παρασκευή πρωί στον ολοκαίνουριο Αεροδρόμιο της Βαρκελώνης και με ταξί (15 λεπτά 20 ευρώ) φτάσαμε στο ξενοδοχείο Ayre Grand Via που ήταν 200 μέτρα από την εκκίνηση στην πλατεία Espanya. Προτείνω Ξενοδοχείο που να είναι κοντά στην εκκίνηση για τους παρακάτω λόγους.

1) Η εκκίνηση είναι 8,30 άρα μπορείς να φύγεις από το δωμάτιο σου 8,10
2) το Marathon expo είναι 100 μέτρα πιο πέρα
3) Το Σάββατο το pasta party γίνεται στο marathon expo
4) To breakfast run το Σάββατο το πρωί ξεκινάει και τελειώνει στο marathon expo
5) Στην πλατεία έχει μετρό με 4 διαφορετικές κατευθύνσεις
6) Μετά τον τερματισμό σε 5 λεπτά είσαι στην ντουζιέρα του δωματίου σου

Το marathon expo είναι αρκετά καλό .. στα επίπεδα της Αθήνας Σου δίνουν μια μπλούζα mizuno και ένα ισοτονικό. Έχει αρκετά περίπτερα από άλλους Μαραθώνιους ( φυσικά όχι της Αθήνας) και από καταστήματα που πουλούσαν είδη για το τρέξιμο.

Το Σάββατο το πρωί έγινε το καθιερωμένο breakfast run που ξεκινάει έξω από την έκθεση και τελειώνει έξω από το Στάδιο που έγιναν οι Ολυμπιακοί του 1992. Μετά στο σημείο που έγινε η εκκίνηση προσφαίρουν πρωινό.

Το Σάββατο το μεσημέρι από τις 11-14 είναι το pasta party μέσα στο χώρο του marathon expo. Περιμέναμε 20 λεπτά στην ουρά αλλά άξιζε η αναμονή.

3 μέρες καθίσαμε μόνο στην Βαρκελώνη αλλά ήταν αρκετές για να δούμε τα βασικά. Περπατήσαμε και κουραστήκαμε αρκετά αλλά βοήθησε πολύ το μετρό της πόλης το οποίο παρότι είναι παλιό σε πηγαίνει σε κάθε γωνιά της πόλης. Υπάρχουν και τουριστικά λεωφορεία (ανοιχτά από πάνω) που σε πηγαίνουν σε όλα τα αξιοθέατα της πόλης .
Η μεγάλη μέρα έφτασε. 8,20 ήμουν στην εκκίνηση μαζί με άλλους 11.000 δρομείς. Ρεκόρ συμμετοχών (το 2009 ήταν περίπου 8,000) το τεράστιο σιντριβάνι πίσω από τους δρομείς ομορφαίνει την ατμόσφαιρα ( προτείνω να το επισπευτείτε βράδυ 7-9 όπου φωτίζονται τα νερά με χρώματα και χιλιάδες άνθρωποι το θαυμάζουν κάτω από τους ήχους δυνατής μουσικής) και το τραγούδι Barcelona να παίζει μόλις δίνεται η εκκίνηση.
Ο μαραθώνιος ξεκινάει και τερματίζει από το ίδιο σημείο από την πλατεία Espanya. Μετά από μια κυκλική διαδρομή 12 περίπου χιλιομέτρων περνάει ξανά από την ίδια πλατεία και κάνοντας μια δεύτερη κυκλική διαδρομή 30 χιλιομέτρων καταλήγει πάλι στο ίδιο μέρος. Είναι σχετικά εύκολη διαδρομή καθώς οι υψομετρικές διαφορές δεν ξεπερνούν τα 40-50 μέτρα. Ο καιρός ήταν αρκετά κρύος 5-6 βαθμούς. Το μόνο μου παράπονο από τη διοργάνωση ήταν ο ανεφοδιασμός, Κυρίως το φαγητό το οποίο είχαν μόνο 3 φορές στη διαδρομή ( ξηρούς καρπούς μπανάνα πορτοκάλι μήλο. Όλα μαζί) το ίδιο παράπονο εξέφρασαν κι άλλοι δρομείς .. άλλοι πάλι είχαν παράπονο με τις τουαλέτες… δεν ήταν ωραίο θέαμα να βλέπεις τους δρομείς να κατουράνε στους κάδους ή στο πεζοδρόμιο. Στην Αθήνα τουλάχιστον βρίσκεις κανένα χωράφι στη διαδρομή, στη Βαρκελώνη όλος ο αγώνας είναι μέσα στην πόλη. Κατά τα άλλα η διοργάνωση ήταν άψογη.. Η διαδρομή είναι πολύ όμορφη και περνάει από όλα σχεδόν τα αξιοθέατα της πόλης .Είχε αρκετό κόσμο στους δρόμους (γύρω στους 100.000 υπολόγισαν οι διοργανωτές) ο οποίος ήταν αρκετά ένθερμος. Από τις πιο όμορφες εικόνες ήταν οι Ισπανίδες γιαγιάδες από τα μικρά μπαλκόνια να ζητωκραυγάζουν και κάποιες να χτυπάνε κατσαρόλες… Μια γιαγιά 70+ χρονών τραβούσε video με την τελευταίας τεχνολογίας κάμερα της.
Κάπου στα 5 χιλιόμετρα στη μέση του δρόμου ήταν ένα 2ευρω και παρόλο που όλοι το έδειχναν για να το πάρει ο επόμενος κανένας δεν το έπαιρνε.. αυτό δείχνει ότι οι ερασιτέχνες δρομείς είναι υπεράνω χρημάτων :) Όταν με έπιασε η πείνα και περνούσαμε από τα πλακόστρωτα στενά δρομάκια γεμάτα με μαγαζάκια που είχαν λαχταριστά sandwich με jamon μετάνιωσα που δεν το πήρα!
Στη διαδρομή συνάντησα 8 Έλληνες από τους συνολικά 42… Με βοήθησαν αρκετά και τους ευχαριστώ. Τελικά δεν κατάφερα να κάνω ατομικό ρεκόρ αλλά σημασία έχει ο τερματισμός έτσι δεν είναι?
Μετά τον τερματισμό πήγα στο ξενοδοχείο έκανα ένα ντουζάκι και συνέχισα τον τουρισμό.

Αυτά τα λίγα.

Θερμίδα, ο εύκολος αντίπαλος

Το σωματικό βάρος είναι ένα θέμα που απασχολεί περισσότερο από ποτέ τον σύγχρονο άνθρωπο. Πως θα πάρει λιγότερες θερμίδες κατά την διάρκεια της ημέρας αλλά και πως θα καταναλώσει όσο το δυνατόν περισσότερες κάνοντας διάφορες δραστηριότητες όπως ο αθλητισμός. Το τρέξιμο είναι ο κατεξοχήν καλύτερος τρόπος για να χάσει κανείς αρκετές θερμίδες καθώς με μια ώρα τρέξιμο μπορείς εύκολα να ξεπεράσεις τις 1000 θερμίδες τη στιγμή που με άλλα αθλήματα με δυσκολία φτάνεις τις 500! Πόσες όμως θερμίδες καίμε με το τρέξιμο? Εξαρτάται από πολλούς παράγοντες όπως ο χρόνος η ταχύτητα το βάρος η ηλικία το φύλο το ποσοστό λίπους κλπ κλπ οι πιο σημαντικοί όμως είναι το βάρος η ταχύτητα και ο χρόνος. Κοιτάζοντας στο internet βρήκα πολλούς θερμιδομέτρητές οι οποίοι χρησιμοποιούσαν ένα μόνο παράγοντα, το χρόνο με αποτέλεσμα να υπάρχουν μεγάλες αποκλίσεις, άλλος λέει ότι με μια ώρα τρέξιμο καταναλώνεις 550 θερμίδες και άλλος 1100 θερμίδες. Γιαυτό έφτιαξα και έβαλα στην δεξιά μπάρα ένα κομπιουτεράκι το οποίο υπολογίζει τις θερμίδες με βάση το βάρος την ταχύτητα και το χρόνο.

Τι είναι όμως οι θερμίδες?

Η θερμίδα είναι μια μονάδα μέτρησης ενέργειας. Η θερμίδα (kcal) είναι η ενέργεια που απαιτείται για να αυξηθεί η θερμοκρασία 1 χιλιόγραμμου νερού κατά 1 βαθμό Κελσίου

Στη διατροφή και τη Διαιτολογία, οι «διατροφικές» θερμίδες δεν είναι μετρημένα ποσά ενέργειας, αλλά υπολογίζονται από τη χημική σύσταση των τροφών.

1 γραμμάριο πρωτεΐνης είναι 4 kcal
1 γραμμάριο υδατανθράκων είναι 4 kcal
1 γραμμάριο λίπους είναι 9 kcal

Κατά την διάρκεια ενός 24ωρου ένας άντρας καταναλώνει 2.000-3000 θερμίδες και μια γυναίκα από 1700-2500, Το πόσες θερμίδες θα καταναλώσεις εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. άτομα μεγάλης ηλικίας και χαμηλής ενεργητικότητας, σπάνια χρειάζονται πάνω από 20 έως 25 θερμίδες ανά κιλό ιδανικού βάρους. Ενήλικοι με ελαφριά εργασία χρειάζονται 25-30 θερμίδες ανά κιλό ιδανικού βάρους, άτομα με μέσης βαρύτητας εργασία χρειάζονται περίπου 30-35 θερμίδες ανά κιλό βάρους, άτομα με βαριά εργασία 35-40 θερμίδες. Δηλαδή ένα άτομο 90 κιλών με μέση βαρύτητα εργασίας για να διατηρήσει το βάρος του χρειάζεται να καταναλώσει περίπου 90Χ33= 2970 θερμίδες

Για να χάσει κάποιος σωματικό βάρος υπάρχουν 2 τρόποι ή μειώνει τις θερμίδες που προσλαμβάνει καθημερινά από τα τρόφιμα ή αυξάνει τις θερμίδες που καταναλώνει. Ο συνδυασμός των 2 είναι ο καλύτερος τρόπος. Ας πούμε ότι ο κύριος των 90 κιλών είναι δρομέας και τρέχει καθημερινά σχεδόν 1 ώρα δηλαδή καταναλώνει 1000 θερμίδες παραπάνω την ημέρα, επίσης μειώνει ελάχιστα το φαγητό του και από τις 2970 προσλαμβάνει 2470, οπότε έχουμε την ημέρα 1500 θερμίδες. Αν σκεφτούμε ότι 7000 θερμίδες = με ένα κιλό σωματικού βάρους βλέπουμε ότι σε 1 εβδομάδα ο κύριος αυτός θα χάσει 1 κιλό πολύ φυσιολογικά και σχεδόν χωρίς δίαιτα.

Βέβαια θα πρέπει να προσέχουμε από πού τις παίρνουμε τις θερμίδες. Δεν σημαίνει ότι αφού χρειαζόμαστε 2500 θερμίδες μπορούμε να τις πάρουμε από οπουδήποτε. Πρέπει πάντα να είμαστε κοντά στα παρακάτω ποσοστά

45-55% υδατάνθρακες

25-30% λίπος

20-30% πρωτεΐνη

Σε περιόδους έντονης άσκησης το ποσοστό των υδατανθράκων θα πρέπει να αυξάνεται αρκετά. Σε επαγγελματίες δρομείς αντοχής μπορεί να φτάνει και το 75 %!

Θήκη για Μπανάνα!!

Βλέποντας τη φωτογραφία στη διαφήμισή σε φυλλάδιο με αθλητικά προϊόντα αμέσως το μυαλό μου πήγε αλλού! Διαβάζοντας όμως την περιγραφή κατάλαβα ότι δεν είναι τίποτα πονηρό αλλά ένα αξεσουάρ ακόμα για τους δρομείς!

Πρόκειται για μια θήκη που προσφέρει απόλυτη προστασία όπως λέει και η διαφήμιση με ιδανικό σχήμα για να χωράνε όλες οι μπανάνες.

Φαίνεται ενδιαφέρον προϊόν γιατί πολλές φορές έχω φάει μαύρη μπανάνα επειδή πλακώθηκε από ισοτονικά και μπουκάλια με νερό και καταλαβαίνω την προσπάθεια των κατασκευαστών να βελτιώσουν την ποιότητα της ζωής μου... και δεν είναι και μεγάλο το ποσό των 4,95ευρώ

Αλλά με φαντάζεστε με αυτό το ''πράγμα'' στο χέρι να τρέχω μέσα στην πόλη?? Θα φταίνε μετά αυτοί που θα με βλέπουν αν θα λένε ''αυτός τρέχει σαν π...στης!!''???

Το καταπληκτικό αυτό προϊόν διατίθεται σε 7 διαφορετικά χρώματα (χρώματα είπα όχι γεύσεις!) . Επίσης υπάρχουν θήκες και για άλλα φρούτα.

Για περισσότερες πληροφορίες δείτε στο site του κατασκευαστή.

Ευτυχισμένο το 2500!!

2010 χρόνια μετά τη Γέννηση του Χριστού αλλά και 2500 μετά τη γέννηση του Μαραθωνίου, τον οποίο λατρεύουμε σαν θρησκεία εμείς οι δρομείς. Χθες είδα στην τηλεόραση ότι στον πρώτο Μαραθώνιο της χρονιάς που γίνεται στην Κίνα είχαν γεμίσει τους δρόμους με Ελληνικές σημαίες. Ελπίζω να μην είναι μόνο οι Κινέζοι και οι Ιάπωνες λάτρεις του «Θεού» του Μαραθωνίου.

Εύχομαι λοιπόν το νέο έτος να είναι το έτος που θα γίνει ο Μαραθώνιος ακόμα πιο δημοφιλές άθλημα σε όλο τον κόσμο αλλά κυρίως στην Ελλάδα..

Εύχομαι να έχουμε υγεία για να τρέχουμε αλλά και να συνεχίσουμε να τρέχουμε για να έχουμε

υγεία.

Αυτός ήταν και ο βασικός στόχος μου στην αρχή του περασμένου έτους , να είμαι καλά και να μπορώ να τρέχω, ο οποίος επιτεύχθηκε . Ο δεύτερος στόχος ήταν η βελτίωση του ατομικού χρόνου στο Μαραθώνιο και στους μικρότερους αγώνες ο οποίος επετεύχθη επίσης. Τους ίδιους ακριβώς στόχους έχω και για το νέο έτος.

Την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς το μεσημέρι έκανα το τελευταίο 10αρι της χρονιάς. Άκουσα από 4 διαφορετικά άτομα την ίδια πρόταση «Μα καλά, τέτοια μέρα τρέχεις?» Στην αρχή αναρωτήθηκα «μήπως είναι αμαρτία να τρέχεις Παραμονή Πρωτοχρονιάς?» αλλά μετά κατάλαβα ότι δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι όταν τρέχω δεν κάνω αγγαρεία αλλά μου αρέσει. Όσο και να προσπαθήσω δε μπορώ να τους το εξηγήσω αυτό. Μόνο εσείς μπορείτε να με καταλάβετε!

Καλά Χιλιόμετρα!!

Καλή χρονιά!!

Μα τελικά Δεκαπενταύγουστος είναι ή Χριστούγεννα?

Καλή χρονιά με υγεία!!!

Ένας διαφορετικός αγώνας (τέτραθλον)

Ένα μεγάλο μπράβο στα παλικάρια
Και ειδικά στον νικητή που κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ μετά από 16 ολόκληρα χρόνια.

Μαραθώνιος Νέας Υόρκης . Όχι απλά ένας αγώνας δρόμου

Τον περασμένο Νοέμβριο είχα την τύχη να πάρω μέρος στο Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης. Ο Μαραθώνιος ήταν μια άψογη διοργάνωση όσο άψογα οργανωμένη είναι και η πόλη της Νέας Υόρκης. Σε αυτό το άρθρο δεν θα μείνω στον τρόπο που διοργανώθηκε ο αγώνας ούτε στην ατομική μου επίδοση αλλά στα μικρά ή μεγάλα πράγματα που με συγκίνησαν και με έκαναν να νιώθω ακόμα περισσότερο τυχερός που βρέθηκα εκεί. Μερικά από αυτά τα έζησα ο ίδιος και άλλα τα διάβασα στις εφημερίδες ή τα είδα στην τηλεόραση τις επόμενες μέρες

1) Η εικόνα της Derartu Tulu από την Αιθιοπία να τερματίζει πρώτη και αντί να πάει να δώσει τις καθιερωμένες συνεντεύξεις περιμένει και αγκαλιάζει την κάτοχο του παγκοσμίου ρεκόρ στο Μαραθώνιο Paula Radcliffe η οποία τερματίζει κλαίγοντας από τους πόνους σίγουρα θα μείνει στην ιστορία ως παράδειγμα ευγενούς άμιλλας.

2) Μου έκανε μεγάλη εντύπωση για το πώς μας αντιμετώπιζαν οι πολίτες της πόλης όταν έλεγα ότι θα τρέξω ή έτρεξα στο Μαραθώνιο και ειδικά όταν τους έλεγα ότι ήρθα από τόσο μακριά.

3) Στη διάρκεια του αγώνα με ρώτησαν μερικοί δρομείς για το πόσα χρήματα μάζεψα. Με ρωτούσαν για να μου πουν αυτοί με τη σειρά τους για το ύψος του χρηματικού ποσού που συνέλεξαν για φιλανθρωπικό σκοπό.. 6700 άνθρωποι έτρεξαν για φιλανθρωπίες και συνέλεξαν το ποσό των 25 εκατομμυρίων Δολαρίων. 2000 δολάρια μπορούσαν να σου δώσουν το εισιτήριο για τη συμμετοχή σου αλλά πολλοί συνέλεξαν πολύ περισσότερα. Οι 6700 δεν προετοιμαζόταν μόνο σωματικά για τον αγώνα αλλά συνέλεγαν και χρήματα για να δώσουν λίγο χαρά σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη.

4) Οι 6000 εθελοντές από κάθε θέση προσπαθούσαν να προσφέρουν τη βοήθεια τους στους δρομείς. Όσοι δεν κατάφεραν να γίνουν επίσημα εθελοντές αφού οι θέσεις καλύφθηκαν από πολύ νωρίς προσέφεραν «παράνομα» τις υπηρεσίες τους πολλές φορές με δικιά τους οικονομική επιβάρυνση. Πήρε αρκετές φορές το μάτι μου εθελοντές με καροτσάκι να προσφέρουν νερό στους δρομείς.

5) Όσο καλά και να περιγράψω για το τι με έκαναν να νιώσω οι 2.000.000+ θεατές του αγώνα δεν πρόκειται να τα καταφέρω. Είναι κάτι που μόνο αν το ζήσεις μπορείς να το καταλάβεις. Από την Ελλάδα είχαμε τρομοκρατηθεί για τον ιό Η1Ν1 « να φοράτε μάσκα και να μην δίνετε το χέρι σας σε κανέναν» οι συμβουλές. Όμως δεν μπορούσα να αντισταθώ στα χιλιάδες χέρια που ήταν απλωμένα. Σίγουρα ακούμπησα πάνω από χίλια χέρια.. άκουσα τη λέξη Greece πάνω από 500 φορές άλλες 100 λέξεις που

είχαν σχέση με την Ελλάδα. Μου μιλούσαν σπαστά Ελληνικά ένας μου μίλησε αρχαία Ελληνικά και ντράπηκα που δεν κατάλαβα τι μου είπε. Ένας Αμερικάνος δρομέας μου μίλησε σε άπταιστα Ελληνικά παρόλο που δεν είχε πάει ποτέ στην Ελλάδα. Πολλές φορές ένιωθα ότι ήθελα να περπατήσω και οι θεατές ήταν η ντόπα μου! Προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα σαν να ήσουν δικός τους άνθρωπος. Ήταν σαν να είχαν έρθει 2.000.000 συγγενείς μου για να με δουν στον αγώνα. Εγώ μόνο έτσι μπορώ να δικαιολογήσω την μεγάλη αναλογία τερματιζόντων. 43,741 βρέθηκαν στην Εκκίνηση και 43,475 τερμάτισαν

6) Κι αν οι άνθρωποι από 100άδες εθνικότητες ήταν σαν συγγενείς μου τι να πω για τους 100άδες Έλληνες ομογενείς. Ένιωθα «κάτι» όταν μου φώναζαν στα Ελληνικά και έβλεπα πολλές φορές την Ελληνική σημαία. Το λιγότερο που μπορούσα να κάνω ήταν να πάω κοντά τους και να τους δώσω το χέρι.

7) Μου έκανε εντύπωση ο μεγάλος αριθμός Ιταλών και Γάλλων δρομέων . 3,093 Ιταλοί και 2,924 Γάλλοι ταξίδεψαν 10 ώρες με την οικογένεια τους για να τρέχουν 42.195 μέτρα. Ο αγώνας είχε δρομείς από 110 χώρες. Με έκανε να λυπηθώ πολύ ένα ζευγάρι το οποίο έμενε στο ξενοδοχείο μας που ταξίδεψε από την Αυστραλία 16+ ώρες δεν ξύπνησαν το πρωί και έχασαν τον αγώνα!

8) Ανάμεσα στους Θεατές ήταν χιλιάδες άνθρωποι με ειδικές ικανότητες, Άνθρωποι σε καροτσάκια, άνθρωποι με λιγότερη ψυχική υγεία, παιδάκια που έκαναν χημικοθεραπείες και σίγουρα μας έκαναν να συγκινηθούμε και η παρουσία τους μας ενθάρρυνε περισσότερο από αυτή τον «υγειών» ανθρώπων.

9) Περισσότερο όμως μας ενθάρρυνε και μας συγκινούσε η προσπάθεια πολλών από αυτούς να τερματίσουν των αγώνα. Από τους πρωταθλητές που τερμάτισαν με ειδικά καροτσάκια μέχρι τυφλούς, άλλους με απλά καροτσάκια, αυτό που μου τράβηξε την προσοχή ήταν η χαρά ενός σπαστικού νεαρού που τον τραβούσαν δυο δρομείς με ειδικό καρότσι.

10) Τέλος θα αναφερθώ στην γηραιότερη γυναίκα που τερμάτισε την Yolande Marois, 84 ετών σε 7:41:04 και τον γηραιότερο άντρα Peter Harangozo, ετών 88, σε χρόνο 7:53:02

Σίγουρα κάποτε θα επιστρέψω...

Running in the rain! Τρέξιμο κάτω από τη βροχή....

Αρκετές φορές στο παρελθόν καθώς έτρεχα άρχιζε να βρέχει… άλλες φορές ψιχάλιζε και άλλες φορές η βροχή ήταν αρκετά δυνατή.. η αντίδραση μου πάντα ήταν η ίδια, αν ήμουν στα τελευταία χιλιόμετρα προσπαθούσα να αυξήσω ταχύτητα για να φτάσω πιο γρήγορα στο αυτοκίνητο ή στο σπίτι, αν είχα 6-7 χιλιόμετρα την έβγαζα κάτω από κανένα δέντρο ή από οτιδήποτε νόμιζα ότι μπορούσε να με προφυλάξει από την βροχή. Το αποτέλεσμα ήταν να θέτω τον εαυτό μου σε κίνδυνο στην πρώτη περίπτωση ήταν πολύ εύκολο να γλιστρήσω και στην δεύτερη πολύ εύκολο να κρυώσω καθώς καθόμουν αρκετή ώρα ακίνητος και ιδρωμένος.

Αρκετές φορές πάλι όταν είχα σκοπό να τρέξω το ανέβαλα. Και στις 2 αυτές περιπτώσεις χαλιόμουν πάρα πολύ.. έτσι μετά από αρκετό καιρό αποφάσισα να υιοθετήσω την άποψη «αν δεν μπορείς να αποφύγεις κάτι απόλαυσε το»

Μια μέρα που’βρεχε λοιπόν βάζω τα αδιάβροχα μου τρεχαλοπάπουτσα και αποφασίζω να τρέξω σε ανώμαλο έδαφος. Στην αρχή κρύωνα αλλά μετά από 1 χιλιόμετρο δεν ένιωθα καθόλου κρύο! Ο δρόμος ήταν γεμάτος λακκούβες με λασπόνερα, δεν προσπάθησα να τις αποφύγω.. έπεφτα μέσα λες και περνούσα με jeep. H βροχή όλο και δυνάμωνε κι εγώ χαιρόμουν περισσότερο, ένιωθα τόσο όμορφα και απορούσα τόσο καιρό γιατί δεν το απολάμβανα.. τα ρούχα μου από μαύρα είχαν γίνει καφέ, ήμουν σα μικρό παιδάκι που του αρέσει να παίζει με τις λάσπες.. τα αδιάβροχα μου παπούτσια φυσικά είχαν γεμίσει νερό, δεν είναι αδιάβροχα στη βροχή αλλά αν πατήσεις σε μια λακουββίτσα με λίγο νερό..

Η μυρωδιά που βγαίνει από την γη όταν βρέχει είναι απίστευτη δε συγκρίνεται ούτε με το πιο ακριβό άρωμα. Η αίσθηση του να ιδρώνεις και να σε ξεπλένει η βροχή καθώς και να τρέχεις τόση ώρα χωρίς να χρειάζεσαι νερό είναι πολύ ωραία.

Στη διαδρομή σταμάτησαν 2 αυτοκίνητα και μου πρότειναν χωρίς να ανοίξουν το παράθυρο λόγο της δυνατής βροχής , να με πάρουν μαζί τους . σίγουρα αυτοί οι άνθρωποι θα διηγούνται για καιρό ότι είδαν έναν τρελό να τρέχει στη βροχή!

Από τότε έχω τρέξει αρκετές φορές στη βροχή και 2 φορές μου έτυχε σε αγώνα.

Το τρέξιμο στη βροχή είναι απόλυτα ασφαλές αρκεί να είμαστε κατάλληλα προετοιμασμένοι. Το βασικότερο είναι η ασφάλεια, οπότε πρέπει να φοράμε ρούχα που να έχουν ανακλαστικά ή να έχουν έντονα χρώματα , όπως κίτρινο ή πορτοκαλί.

Ξεχάστε τα βαμβακερά, ακόμα και τις κάλτσες, γιατί αν είναι 2 κιλά τα ρούχα μας θα γίνουν 4 και θα είναι πολύ κρύα. Ξεχάστε και τα αδιάβροχα, τα παπούτσια όπως είπα πριν δεν είναι αδιάβροχα στη βροχή, αλλά και τα μπουφάν το μόνο που θα σας κάνουν είναι να νιώθετε υπερβολική ζέστη. Το κολάν είναι η τέλεια λύση καθώς όσο κι αν βραχεί δεν θα νιώσετε κρύο στα πόδια.

Αποφύγετε τις μέρες που πέφτουν κεραυνοί γιατί το βρεγμένο σώμα μας γίνεται αλεξικέραυνο. Μην σας φοβίζει αν νιώθετε αδιαθεσία ή λίγο κρυωμένοι, μην τρέξετε στην βροχή μόνο αν έχετε πυρετό.

Τώρα το μόνο που μου μένει είναι να τρέξω στο χιόνι. Ελπίζω τη μέρα τον Χριστουγέννων να το ζήσω κι αυτό. Αν και δεν πιστεύω γιατί εδώ στα νότια χιονίζει σπάνια.

Ωπ! Άρχισε να βρέχει! Σας αφήνω!

Παπατζιρίτης ίσως ο καλύτερος Έλληνας δρομέας αντοχής

«Oνομάζεται παπά Mανόλης, η παπα Tζιρήτης κατ’ονοματοποίησιν της εκτάκτου ιδιότητας αυτού του τρέχειν ήτοι τζιρητάν, κατά την Kρητικήν φρασεολογίαν, θαυμασίως. Kατοικεί εις το χωρίον Kασάνους της Πεδιάδος, η δε αντοχή του αμιλλάται προς την τατύχητα αυτού, αυξανόμενη κατά λόγον ευθύν και κατά αριθμητικήν πρόοδον, προς την διάρκειαν του δρόμου τον οποίον διανύει.»

Με αφορμή της διεξαγωγής του 13ου Παπατζιρίτειου δρόμου την ερχόμενη Κυριακή συνέλεξα κάποιες πληροφορίες για την ζωή αυτού του «υπεράνθρωπου» όπως τον αποκαλούσαν την εποχή εκείνη οι κάτοικοι του χωριού του. Το πραγματικό του όνομα ήταν Ευάρεστος Ταμιωλάκης. Το Τζιρίτης προέρχεται από την λέξη τζιριτώ της Κρητικής διαλέκτου που σημαίνει τρέχω με όλη μου την ταχύτητα. Μαρτυρίες λένε ότι είχε διανύσει την απόσταση περίπου 200 χιλιομέτρων από τις Μέλαμπες έως τη Σητεία από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Και αυτό με τα ράσα του που δεν ήταν dry-fit με Κρητικές μπότες που δεν είχαν αερόσολα ή gel και με νερό που έβρησκε σε πηγές στην διαδρομή και όχι με powerade .
Το 1993 μετά από επίσκεψη του Ομίλου Υπεραποστάσεων Κρήτης στο χωριό Κασσάνους και σε συζήτηση με τους τότε τοπικούς «άρχοντες» αποφασίστηκε να διεξαχθεί αγώνας δρόμου στη μνήμη του. Τα τελευταία χρόνια διοργανώνεται ο Αγώνας από το Δήμο Αρκαλοχωρίου και φέτος πριν την εκκίνηση στο χωριό Κασσάνους θα γίνουν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του.
Ποιος ήταν όμως ο Παπατζιρίτης?
Η παρακάτω περιγραφή του συντάκτη του ways2crete.gr βασίζεται στις μαρτυρίες των κατοίκων της περιοχής που είτε τον έζησαν σαν μικρά παιδιά ή άκουγαν ιστορίες από του πατεράδες και τους παππούδες τους

«Επρόκειτο για μια συνηθισμένη μορφή ανθρώπου, που το παρουσιαστικό της δεν πρόδιδε τίποτα από τις εκπληκτικές δυνάμεις που έκρυβε μέσα της. Ανάστημα κανονικό, λίγο πιο πάνω από το μέτριο, λεπτόσωμος, ύφος αγέρωχο, βλέμμα σπινθηροβόλο, ευρύ θώρακα, γένια και κόμη πλούσια. Αεικίνητος, τολμηρός, αποφασιστικός, ριψοκίνδυνος, ομιλητικός φιλελεύθερων ιδεών και πατριωτικών συναισθημάτων. Η επίσημη φορεσιά του ήταν τα τσόχινα σαλβάρια και η μεταξωτή ζώνη με το αναγκαίο συμπλήρωμα τα αστραφτερά μαύρα υποδήματα. Όποτε πήγαινε σε μακρινό μέρος , έφερε στη μέση του το Κρητικό μαχαίρι. Αυτή ήταν η μορφή του Παπα-Τζιρίτη. Ένας τύπος απλός, χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Ακούγοντας κανένας τα όσα μεγάλα και σπουδαία, έπραξε στο αγώνισμα δρόμου, πιθανόν η φαντασία του να έπλαθε ένα διαφορετικό τύπο ανθρώπου. Ένα ανθρώπινο πλάσμα γιγαντόσωμο, με τεράστια πόδια και χέρια.

Πολλά είναι τα αθλήματα που πραγματοποίησε ο Παπα-Τζιρίτης. Είναι πρώτα τα μεγάλα , αυτά που παρακολούθησε το φίλαθλο κοινό και για τα οποία έγραψε ο ημερήσιος και περιοδικός τύπος της εποχής εκείνης. Αυτοί οι αγώνες βέβαια δεν ήταν επίσημοι και οργανωμένοι από την Πολιτεία. Ήταν αγώνες ανεπίσημοι και έγιναν με πρωτοβουλία του ίδιου του ιερέα. Στο σημείο αυτό βρίσκεται και η αδικία με τον Παπα-Τζιρίτη. Δεν αξιώθηκε να αποδείξει σε επίσημους αγώνες αυτό που ήταν. Επίσης, ήταν και τα καθημερινά του αθλήματα, αυτά που έκανε όταν πήγαινε στις διάφορες ενορίες για να λειτουργήσει ή για τελέσει εσπερινό. Η ιδιαιτερότητα στο τρέξιμο του Παπα-Τζιρίτη ήταν ότι συνδύαζε τα δύο προσόντα που έπρεπε να έχει ένας δρομέας μεγάλων αποστάσεων: την αντοχή και την ταχύτητα. Ο Παπα-Τζιρίτης εκτός των δύο αυτών προσόντων είχε και άλλη μια ιδιαιτερότητα: αντοχή ακατάβλητη και απεριόριστη και απίθανη ταχύτητα. Ξεκινούσε με αργό ρυθμό και όσο μεγάλωνε η απόσταση και ζεσταινόταν τόσο το τρέξιμο του γινόταν ταχύτερο. Το τρέξιμο του δηλαδή ήταν μια κίνηση «ομαλώς επιταχυνόμενη». Δηλαδή ξεκινούσε για παράδειγμα και διένυε απόσταση 5 χιλιομέτρων σε χρόνο χ, στη συνέχεια στον ίδιο χρόνο διένυε 8 χιλιόμετρα και μετά στον ίδιο χρόνο διένυε 10 χιλιόμετρα. Όταν πλέον βρισκόταν στο μέγιστο της προσπάθειας του κυριολεκτικά πετούσε. Αυτή η ιδιομορφία του τρεξίματος του Παπα-Τζιρίτη επιβεβαιώνεται και από τους ζώντες αυτόπτες μάρτυρες, όσο και από τα δημοσιεύματα των εφημερίδων της εποχής.»



Και αφού το Παπατζιρίτης είναι Κρητικός δεν θα μπορούσαν να μην έχουν γραφτεί για αυτόν εκατοντάδες μαντινάδες.

Προσόντα τουδωκε ο Θεος, χαρίσματα να δείξει το πηδηχτό περπάτημα ,την αντοχή ,την πίστη

Το πρόβλημα για τον παπά ήταν τα χρόνια εκείνα που του λειπαν οι επαφές και το παντερμο χρήμα

Εφημερίδες της εποχής περιγράφουν με πολύ παραστατικό τρόπο τα κατορθώματα του.:
“Xθες O Kρης παπα-Tζηρίτης διέτρεξε την από Mαραθώνος απόστασιν εντός ωρών 2 και 5’, φθας δ’ εις το Στάδιον περιέτρεξεν ακμαίος έτι επί 10 λεπτά της ώρας! H αντοχή του υπήρξεν αξιοθαύμαστος λαμβανομένου υπ’ όψει ότι ο δρόμος είνε εν τελεία ακαταστασία”.

«Tα 42 χιλιόμετρα του μαραθωνίου δρόμου κατά την αναλογίαν ταύτην θα διατρέξη εις χρόνον κατά τι μικρότερον των δυο ωρών και η ταχύτης αύτη καταρρίπτει με τεραστίαν ελάττωσιν το ρεκόρ του Λούη, διατρέξαντος εις τρεις ώρας τον Mαραθώνιον δρόμον, και όλων των άλλων δρομέων των νικησάντων εις παγκοσμίους αγώνας κατά τα τελευταία έτη. Tα σφριγώντα ουγγρικά άλογα του κ. Mάνου παρακολουθήσαντος τον Παπα Tζιρήτην επνευστίων και απέκαμον, το θαυμασιώτερον δ’ είνε ότι και το τελευταίον βήμα του ωκύποδος ιερέως, ήτο εξ ίσου σταθερόν, εξ ίσου πτερωτόν, εξ ίσου ακούραστον με το πρώτον! Λυπηρόν ότι το θαύμα τούτο εξ ανάγκης δεν θα επιδειχθή εις ευρωπαϊκόν τινα συναγωνισμόν ή καν αθηναϊκόν, ελλείψει των απαραιτήτου ανάγκης υλικών μέσων»

« Ο Παπά-Τζιρίτης είνε Λασηθιώτης και όχι Πεδιαδίτης. “Νομοί δύο μάρνανται σοφήν δια ρίζαν Τζιρήτη”. Ο Κρης αθλητής, ο ωκύπους ιερεύς, ο το ρεκόρ του εν τοις Ολυμπιακοίς αγώσι πρωτεύσαντος καταξεσχίσας, ο νέος Πηλείδης ήρως της ημέρας, ο ποδωκείησι πεποιθώς και αναζητών ανά την Ευρώπην όλην τον κράτιστον τους πόδας Γάλλον Ορτέγκ, όπως συναγωνισθή μετ’ αυτού, ο τον από Μαραθώνος εις Αθήνας δρόμον εις δύο ώρας και πέντε πρώτα λεπτά μόνο διατρέξας, κατά 53’ πρώτα λεπτά όλα τον Ολυμπιονίκην Λούην υπερβάς, κατάγεται εκ Λασηθίου και όχι ως αι εφημερίδες τον νομίζουσιν εκ Πεδιάδος. Μέλος ούτος της εν Λασηθίω οικογενείας των Ταμιόληδων εγεννήθη, εν τω χωρίω Αγίω Γεωργίω Λασηθίουι, εκ γονέων ευσεβών, εκεί δ’ ανατραφείς και ηλικιωθείς έλαβε τα πρώτα νάματα της παιδείας εις το εν τω χωρίω της γεννήσεως του σχολείον είτα ανδρωθείς ηράσθη τινός νεάνιδος εκ του χωρίου Κασσάνων Πεδιάδος, ην και ενυμφεύθη, και έκτοτε κατοικεί εν τω χωρίω της συζύγου του εις τους Κασσάνους Πεδιάδος• ώστε το θαύμα αυτό της ταχύτητος, ο ήρωας παπα-Τζιρήτης, είνε Λασηθιώτης και όχι Πεδιαδίτης. Την ανακρίβειαν ταύτην, όσον αφορά την καταγωγήν του, έρχομαι να διορθώσω την δάδα της αληθείας προσάγων.»

Σε λάθος εποχή γεννήθηκε αυτός ο «άνθρωπος»

Η εμπειρία μου από το Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης

Πριν ένα μήνα πήρα μέρος στο Μαραθώνιο της Νεας Υόρκης.. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τηνεμπειρία μου και κυρίως μέσα από το παρακάτω κείμενο να βοηθούν όσοι θέλουν να συμμετάσχουν και αυτοί ίσως στον καλύτερο Μαραθώνιο. Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω αν ο Μαραθώνιος αυτός είναι ένα αθλητικό γεγονός , μια γιορτή για τους κατοίκους της Ν.Υ. , μια φιλανθρωπία, ή ένας τρόπος για να γεμίσει τουρίστες η ΝΥ? Μάλλον είναι όλα αυτά και πολλά περισσότερα. 

Όλα ξεκίνησαν την το Μάρτιο όταν έψαχνα ένα Μαραθώνιο για το Φθινόπωρο στο Εξωτερικό. Ήταν η εποχή που άνοιγε και το σύστημα για δηλώσεις συμμετοχών ( φέτος έχει ανοίξει από την επόμενη του αγώνα) . ψάχνοντας λίγο είδα ότι οι πιθανότητες ήταν λίγες καθώς οι δηλώσεις συμμετοχών ξεπερνούσαν τις 150.000 ενώ μετά από κλήρωση επιλέγονται 42.000. Μπορείς να σιγουρέψεις τη συμμετοχή τρέχοντας για φιλανθρωπικό σκοπό για κάποια ιδρύματα που σου υποδεικνύουν οι ίδιοι . Από ότι κατάλαβα πρέπει να μαζέψεις 3000 δολάρια μια βδομάδα πριν το Μαραθώνιο. Οπότε φανταστείτε πόσα χρήματα μαζεύονται εφόσον για φιλανθρωπικό σκοπό τρέχουν χιλιάδες δρομείς. Αν δεν τρέξεις για φιλανθρωπικό σκοπό η συμμετοχή κοστίζει 230 δολάρια (περίπου 170 ευρώ), και το κακό είναι ότι αν κληρωθείς δεν τα παίρνεις πίσω τα χρήματα , το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ακυρώσεις τη συμμετοχή μέχρι και τις τελευταίες μέρες πριν τον αγώνα και να την σιγουρέψεις για τον επόμενο χρόνο.. 

Το Μάιο έγινε η κλήρωση, δύο διαφορετικές κληρώσεις , μια για τους Αμερικάνους και μια για τους υπόλοιπους. Μου έρχεται λοιπόν ένα e-mail με ένα τεράστιο Congratulation! Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα συνειδητοποιήσει τι είχα κάνει.. δεν πίστευα και πολύ στην τύχη μου.. και ούτε είχα φανταστεί ποτέ ότι θα κάνω ένα τόσο μακρινό ταξίδι. Με τη δικαιολογία ότι δεν πρέπει να χάσω τα χρήματα της συμμετοχής άρχισα να οργανώνω το ταξίδι… Το πρώτο που έκανα ήταν να ψάξω εισιτήρια.. Η μόνη εταιρία που έχει απευθείας πτήση πια από Αθήνα-ΝΥ είναι η DELTA. Μπαίνοντας στο site καθημερινά είδα ότι τα εισιτήρια κυμαίνονται από 630-750 ευρώ… ένα πρωί βλέπω 320 ευρώ με επιστροφή και το κλείνω αμέσως!! Γιαυτό μην βιαστείτε να κλείσετε εισιτήριο…Τα ξενοδοχεία στο Manhattan είναι λίγο ακριβά 250+ δολάρια η βραδιά αλλά βρίσκεις και με 100 δολάρια σε άλλες περιοχές. 

Ο καιρός πέρασε γρήγορα και ήρθε η ώρα του ταξιδιού… 10 ώρες μέσα στο αεροπλάνο είναι πολλές .. αλλά το περιμέναμε να είναι χειρότερο… Το βασικό είναι να κανονίσετε το ταξίδι αρκετές μέρες πριν τον αγώνα γιατί λόγω του jet lag ο οργανισμός ‘’τρελαίνεται’’ και καθυστερεί τουλάχιστον μια βδομάδα να προσαρμοστεί. Εμείς φτάσαμε Τετάρτη και μέχρι να φύγουμε την επόμενη Τετάρτη , νυστάζαμε από της 8 και ξυπνούσαμε 5-7 το πρωί! 

Φτάσαμε στη Νέα Υόρκη ! Μια πανέμορφη πόλη που φυσικά δε φτάνει μια εβδομάδα για να την γνωρίσεις. Το κακό είναι ότι χρειάζεται ξεκούραση λόγω του αγώνα αλλά μια τέτοια πόλη δεν σε αφήνει να ξεκουραστείς.. πολλές ώρες περπάτημα και ορθοστασία.. ευτυχώς που έχουν καλό metro. Από τα τόσα πράγματα που έκανα είχα ξεχάσει μέχρι το Σάββατο το βράδυ ποιος ήταν ο βασικός λόγος που πήγα στην ΝΥ. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι εκεί οι άνθρωποι τρέχουν παντού… ‘όπου και να πας βλέπεις δρομείς… ήταν αυξημένοι βέβαια λόγο του μαραθωνίου αλλά μας είπα ότι όλο το χρόνο είναι έτσι.. στο central park είδα εκατοντάδες δρομείς! Είναι ο παράδεισος των δρομέων ειδικά το σαββατοκύριακο που το κλείνουν για τα αυτοκίνητα.. Από την πρώτη μέρα συναντούσαμε παντού δρομείς που είχαν έρθει από κάθε γωνιά του πλανήτη.. τους καταλάβαινες από τα παπούτσια :) … μου έκανε εντύπωση ο μεγάλος αριθμός Ιταλών.. που μετά τον αγώνα άκουσα ότι ήταν 3500!! Δεύτεροι ερχόταν οι Γάλλοι… Μου έκανε εντύπωση που όλοι οι ντόπιοι ήξεραν για το Μαραθώνιο… Όποτε έλεγα ότι ήρθα για το Μαραθώνιο μου έλεγαν καλή επιτυχία και ότι θα είναι και αυτοί εκεί να με δουν… τα κανάλια είχαν αναλυτικά ρεπορτάζ όλες της μέρες και οι εφημερίδες αναλυτικά άρθρα.. Ο σύλλογος δρομέων της ΝΥ που ήταν διοργανωτής είχε γεμίσει την πόλη αφίσες και ενημέρωνε για της ώρες που θα είναι κλειστοί οι δρόμοι και είχε και τηλεφωνική γραμμή για να ενημερώνει τους οδηγούς για το ποιοι είναι οι πιο σύντομοι παρακαμπτήριοι δρόμοι.. ¨όλοι τη βδομάδα είχε πολλά events και άλλους αγώνες δρόμου τους οποίους δεν παρακολούθησα γιατί έπρεπε να κάνω και τουρισμό… 

Την Πέμπτη πήγα στην Έκθεση του Μαραθωνίου… τεράστια όπως αναμενόταν και το μεγαλύτερο της μέρος ήταν ένα μεγάλο κατάστημα της Asics με ότι έχει σχέση με το τρέξιμο και σχεδόν όλα σχεδιασμένα για το Μαραθώνιο της ΝΥ. Μου έκανε εντύπωση που οι κάλτσες έγραφαν MADE IN GREECE.! Στην έκθεση σου έδιναν και τα εισιτήρια για το Barilla pasta party τα οποία τα είχα αγοράσει από το site του μαραθωνίου 15 δολάρια το άτομο.

Το Σαββάτο το απόγευμα πήγα στο Pasta party… όταν τα αγοράζεις επιλέγεις τι ώρα θέλεις να πας αλλά δεν το ελέγχουν καθόλου.. οπότε μην αγχοθήτε αν αργήσετε.. καλό είναι βέβαια να πάτε κατά τις 5 που πάνε οι πρώτοι για να αποφύγετε το συνωστισμό.. Το pasta party έγινε σε μια τεράστια ταβέρνα στο central park… είχε 3 διαφορετικές μακαρονάδες πολύ νόστιμες και κυρίως ελαφριές.. εννοείται ότι γέμισα 2 φορές…

Το πρωί της Κυριακής έφτασε!! Υπάρχουν 2 τρόποι για να πας στην εκκίνηση του αγώνα ένας είναι με λεωφορείο από το κέντρο της πόλης και ο άλλος με καράβι από την άκρη του Μανχάταν κοντά στην wall street . Στο νούμερο σου πάνω γράφει με ποιο τρόπο θα πας και τι ώρα.. εμένα έλεγε 6 με καράβι.. έχει από 5-8 κάθε μισή ώρα… 6 παρά ήμουν εκεί αλλά τελικά δεν υπήρχε έλεγχος οπότε μπορούσες να πάς ότι ώρα ήθελες.. περάσαμε στο Staten island με το καράβι και μετά με λεωφορείο κοντά στην εκκίνηση.. υπήρχε μια τεράστια ουρά μέχρι να μπούμε στο χώρο που ήταν συγκεντρωμένοι οι αθλητές.. 

Η εκκίνηση δίνεται 4 φορές. 9:40 για της γυναίκες επαγγελματίες και οι επόμενες 3 10:00 10:20 & 10:40… Η κάθε εκκίνηση χωρίζεται σε τρία κύματα.. δηλαδή 3 αφετηρίες.. οι αθλητές από τα 3 κύματα συναντιούνται μετά από μερικά χιλιόμετρα.. οπότε είναι σαν να δίνονται 10 διαφορετικές εκκινήσεις που οι 9 έχουν περίπου 5000 άτομα… Σαν 10 εκκινήσεις της Κλασικής. Οπότε ο χρόνος που βλέπεις στη διαδρομή δεν ισχύει για όλους αλλά για αυτούς που έφυγαν πρώτοι.. 

Στο χώρο που ήταν μαζεμένοι οι αθλητές είχαν πολλά κιόσκια με φαγητά και ποτά για πρωινό.. εγώ ήμουν εκεί 2,5 ώρες πριν την εκκίνηση οπότε ήταν ευκαιρία να φάω.. είχε κουλούρι power bars Gatorade ζεστό νερό, και ζεστό τσάι... το μεγάλο μου λάθος ήταν ότι δεν πήρα ζεστά ρούχα παρόλο που μας είχαν ενημερώσει φορούσα μόνο μια φόρμα… άλλοι κρατούσαν μάλλινα πολλοί και sleeping bang και κοιμόταν!! Εγώ 2,5 ώρες τουρτούριζα και πάλι καλά που είχαν στήσει τέντες και περιοριζόταν λίγο η υγρασία.. ήπια γύρω στο ένα λίτρο καυτό νερό… 10:00 ‘έφυγαν οι πρώτοι και από της φωνές τους πήραμε τα πάνω μας και ανέβηκε η ψυχολογία… κατευθύνθηκα στην εκκίνηση του δικού μου κύματος και ήμουν κάπου στη μέση.. 

Και το όπλο ακούγεται!! Περπατάω 20-30 δευτερόλεπτα μέχρι να περάσω από την εκκίνηση και ξεκινάω να τρέχω σιγά.. το κύμα μου πέρασε από το κάτω επίπεδο της γέφυρας. Ο ενθουσιασμός μεγάλος. Αλλά όσοι δεν είχαμε τρέξει ξανά στη ΝΥ δεν ξέραμε ότι αυτό δεν ήταν τίποτα… συνάντησα στην Εκκίνηση και 2 Έλληνες ένα από την Αθήνα και ένα ομογενή.. 

Όταν ήμασταν πάνω στη γέφυρα βλέπαμε 3 ελικόπτερα που κάληπταν τον αγώνα και πλοία μέσα στο ποτάμι να μετατρέπονται σε τεράστια σιντριβάνια…η θέα ήταν πολύ καλή, βλέπαμε από μακριά τους ουρανοξύστες του Μανχάταν.. όταν τελείωσε η γέφυρα συναντήσαμε τους πρώτους θεατές… ένιωσα όπως ένιωθα στον τερματισμό της κλασικής.. εκεί είδα και τους πρώτους Έλληνες θεατές..(φορούσα μπλούζα της Ελλάδας) ένας μου φώναξε ‘’ τρέχα μάγκα! Φάτους όλους! Δείξε τους τι θα πει Ελλάδα!!’’ συνάντησα πολλούς ομογενείς σε όλη τη διαδρομή , πολλοί με Ελληνικές σημαίες, πάντα με ενθάρρυναν και το βασικό είναι ότι το έκαναν στα Ελληνικά… όσο προχωρούσα ο κόσμος πλήθυνε … σε πολλά σημεία εν χωρούσαν στο πεζοδρόμιο και γέμιζαν το δρόμο… σε όλη τη διαδρομή άκουγα να ζητωκραυγάζουν “GREECE” !! KALIMERA!! BRAVO GREEK! I LOVE GREECE! ELLAS! Και κάποιος με είπε FIDIPIDI! Άνθρωποι από κάθε γωνιά του πλανήτη που νόμιζα ότι δεν ήξεραν καν ότι υπάρχει η Ελλάδα.. Ήταν από τις λίγες φορές στη ζωή μου που ένιωσα υπερήφανος που ήμουν Έλληνας, και η πρώτη φορά που ένιωθα τόσο πολύ Έλληνας. 

Φυσικά με τέτοιο ενθουσιασμό καταλαβαίνετε ότι δεν μπορούσα να κρατήσω το ρυθμό που ήθελα.. έτρεχα και ένα λεπτό πιο γρήγορα από το ρυθμό μου.. όταν το καταλάβαινα έκοβα λίγο αλλά πάλι μετά από 10 δευτερόλεπτα ξεχνιόμουν… ήξερα ότι στο τέλος θα ζοριζόμουν αλλά δε με ένοιαζε καθόλου! Από τα πρώτα χιλιόμετρα κατάλαβα ότι δεν ήταν απλά ένα αθλητικό γεγονός αλλά μια γιορτή… δεκάδες συγκροτήματα σε όλη τη διαδρομή πολλές φορές και λίγα μέτρα διαφορά το ένα από το άλο έκαναν μικρές συναυλίες.. ο κόσμος που ήταν κοντά χόρευε και προσπαθούσε να ξεσηκώσει και εμάς … πολλοί δρομείς μεγάλη απόσταση την έβγαλαν χορεύοντας ή χοροπηδώντας.. 

Όταν βρισκόσουν κοντά στην αριστερή ή δεξιά μεριά του δρόμου έβλεπες εκατοντάδες χέρια απλωμένα για να σε χαιρετήσουν… μου έκανε πολύ εντύπωση πως τόσοι άνθρωποι που οι περισσότεροι δεν έχουν καμία σχέση με το τρέξιμο ήταν τόσο παθιασμένοι.. άνθρωποι κάθε ηλικίας κάθε εθνικότητας και κάθε σωματικής υγείας όχι μόνο προσπαθούσαν να μας βοηθήσουν ψυχολογικά αλλά διασκέδαζαν.. 

Αυτό που με συγκίνησε αρκετές φορές ήταν ότι πάρα πολλοί ‘άνθρωποι με ειδικές ικανότητες ήταν δίπλα μας και προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να φτάσουν στον τερματισμό. Άλλοι με ειδικά αμαξίδια άλλοι κρατώντας ‘’υγιείς’’ δρομείς και άλλοι απλά καθόταν σε ένα καρότσι και τους τραβούσαν δρομείς… 

Για τους εθελοντές τι να πώ??? Έχετε ακούσει ξανά να δηλώνει εθελοντής και να μην το δέχονται γιατί έχουν καλυφθεί οι θέσεις? Χιλιάδες εθελοντές σε όλη τη διαδρομή δε φτάνει που φώναζαν τόσες ώρες Water ή Gatorade αλλά προσπαθούσαν να σε εμψυχώσουν .. και κάποιοι που δεν κατάφεραν να είναι ‘’νόμιμοι’’ εθελοντές σου πρόσφεραν πολλά καλούδια από μονοι τους!! Η τροφοδοσία ήταν άψογη .. δεν υπήρχε περίπτωση να διψάσεις τόσο συχνά που έβρισκες νερό…

Οι αστυνομικοί?? Δεν έκαναν τίποτα! διασκέδαζαν μαζί με τον κόσμο… Αφού δεν υπήρχαν αυτοκίνητα πουθενά…οι δρόμοι ήταν κλειστοί από 7-5 , 10 ολοκλιρες ώρες… όχι μέχρι να τερματίσουν οι τελευταίοι αλλά μέχρι να καθαρίσουν εντελώς οι δρόμοι από τα σκουπίδια… και κανείς δεν παραπονιόταν για αυτό κανείς.. όπως μου είπε ένας ντόπιος όποιος έχει πρόβλημα φροντίζει να φεύγει από το Σάββατο 

Οι ‘’χειρότερες’’ στιγμές της διαδρομής ήταν όταν περνούσαμε από γέφυρες και δεν υπήρχε κόσμος.. οι δρομείς δεν μιλούσαν καθόλου από την κούραση… αλλά μόλις βγαίναμε ξανά στον κόσμο αρχίζαμε πάλι να χοροπηδάμε σαν τρελοι ..

Μετά το 34 όρχησα να νιώθω αρκετή κούραση.. έριξα αρκετά το ρυθμό αλλά η ψυχολογία ήταν στο foul.. μια φορά περπάτησα λίγο και άρχισαν να μου φωνάζουν.. ‘’μη σταματάς , μπορείς! Φαίνεσαι πολύ δυνατός’’ και φυσικά δεν τόλμησα να περπατήσω ξανά!

Οι εικόνες εναλλασσόταν συνεχώς.. γέφυρες, φτωχογειτονιές.. λεωφόρους με ουρανοξύστες… αλλά το καλύτερο ήταν στο τέλος .. τα τελευταία χιλιόμετρα .. όταν μπήκαμε στο Ματχάταν και στο central park.. o κόσμος γινόταν όλο και περισσότερος και το τοπίο πιο όμορφο.. οι δικοί μου που ήταν κοντά στον τερματισμό μου είπαν ότι έκαναν μισή ώρα για να καταφέρουν να βγουν μπροστά στο δρόμο… επίσης μου είπαν ότι στους τριγύρω δρόμους ήταν πολλοί εθελοντές που βοηθούσαν τους θεατές λέγοντας τους από πού θα πάνε.. κάποιοι είχαν και υπολογιστές και τους έλεγαν σε ποιο χιλιόμετρο βρισκόταν ο καθένας… στον τερματισμό είχα ειδικές κερκίδες για όσους ήθελαν να δουν τον αγώνα άνετα… αλλά πλήρωναν νομίζω 70δολάρια..

Σταμάτησα λίγο πριν τον τερματισμό που ήταν οι δικοί μου… και τερμάτισα κάνοντας ατομικό ρεκόρ.. 3,51… ήταν ο πρώτος αγώνας της ζωής μου που δεν μου έφτασε.. ήθελα κι άλλο!! 

Μετά το τερματισμό σου δίνουν το μετάλλιο τρόφιμα και ποτά και περπατάς αρκετά για να πάρεις τα πράγματα σου.. μόλις κάποιος δρομέας καθόταν κάτω ειδοποιούσαν εθελοντές και ερχόταν γιατροί.. και τους μετέφεραν με ειδικά μηχανοκίνητα φορεία σε κινητά ιατρεία…

Την επόμενη μέρα είχαν τα αποτελέσματα σε ειδικό ένθετο στην εφημερίδα New York Times

Ήταν απίστευτη εμπειρία για εμένα .. θα θυμάμαι κάθε στιγμή της μια ζωή… εύχομαι μια μέρα να ναυλώνουμε εκατοντάδες αεροπλάνα όπως οι Ιταλοί και κυρίως εύχομαι να διοργανώσει κάποια μέρα η Ελλάδα ένα καλύτερο Μαραθώνιο και οι Αθηναίοι να υποδέχονται πιο θερμά τους ξένους που έρχονται να μας τιμήσουν